คำตอบที่ 1
ก็ด้วยสัญชาติญาณของเด็กผู้ชายโดยทั่วไปละมั้ง ...ที่ชอบเรื่องพวกนี้อยู่แล้วยิ่งสมัยก่อน
แล้วผมนะ เด็กชนบท เรือป๊อกๆ ที่ใช้เทียนจุด นั่นมันก็สุดยอดสำหรับของเล่นอาร์ซีสำหรับผมแล้วละครับปีนึงก็เล่น
ได้ครั้งเดียวเพราะเค้าจะมาขายในงานวัด เท่านั้น ส่วนเจ้าไขลานอะไรทั้งหลายแหล่ได้แต่มองตาปริบๆ ไม่มีเงินซื้อหรอกครับ
แล้วมันไม่ได้มีดาดดื่นมากมายเหมือนสมัยปัจจุบัน ของเล่นมันก็พัฒนาไปตามกาลใช้ถ่านก็เริ่มทะยอย มีเข้ามาเรื่อยๆ
ไม่ว่าจะรถยนต์เด็กเล่น รถไฟ ก็ได้แต่มองจนโต ได้เห็นเครื่องบินบังคับด้วยวิทยุครั้งแรกที่งาน เขื่อนชัยนาท โอ้ยมันตื่นเต้นที่สุด
ก็ได้แต่ชมอย่างเดียว ...ก็ได้แต่จำฝังใจเรื่อยมา จนมีงานมีการทำ พอมีเงินจะสนองตัณหาตัวเองในวัยเด็กไม่ได้สัมผัสของเล่น
พวกนี้ ก็ซื้อมันมาเล่น ราคาก็ไม่ธรรมดาเหมือนกันนะ เมื่อซัก 10 กว่าปีพูดง่ายๆ ถ้าไม่เหลือๆ ก็เล่นไม่ได้เหมือนกัน
แล้วมีเพียงแค่กลุ่มเล็กเท่านั้นเอง แต่ปัจจุบันนี้ สินค้าอาร์ซี ถูกลงอย่างมากมายมีให้เลือกหลายเกรดหลายราคาที่ทุกผู้
ทุกคนจับต้องได้ มีกลุ่มมีก๊วนเยอะมากมาย ความรู้ด้านอาร์ซีก็แพร่หลาย ทั้งไทยทั้งเทศ เพราะข้อมูลอินเทอร์เน็ต จนผม
นึกอิจฉาเด็กๆ ปัจจุบันจริงๆ ผมก็บ่นซะนอกประเด็นไปเยอะเลย ที่ท่านโฟนิกซ์ถามทำไมถึงชอบอาร์ซี หลักใหญ่ๆ
ก็คงเป็นสัญชาติญาณอยากรู้อยากลอง ....อย่างที่สองก็คงเป็นฮ้อปบี้ ได้เพลิดเพลิน ได้พบเพื่อนได้รู้จักัน...อย่างสุดท้ายสำหรับผม
เรื่องของความท้าทายมั้ง ว่าสามารถทำมันขี้นมาด้วยตัวเอง บังคับด้วยตัวเอง นี่แหละครับ
... คงคล้าย ๆ หลาย ๆ ท่านครับ ... ตามประสาเด็กผู้ชายกะเครื่องยนต์กลไก ... จำได้ว่า OV-10 บินผ่านหลังคาบ้านเกือบทุกวันเลย ชอบมากเวลาได้ยินเสียงเครื่องยนต์กระหึ่มมาแต่ไกลจะรีบออกมาดูแทบทุกครั้ง ... เกิดที่ ตจว. ครับ รอบบ้านมีแต่ลูกสาว ... เราผู้ชายคนเดียวจะไปเล่นอะไรกะเค้าละไม่คงไม่งามเนอะตัวเอง 
ชิมิ ... คุณแม่เลยซื้อหนังสือการทดลองวิทยาศาสตร์ให้ ... ก็เลยสร้างโน่นนี่นั่นเล่นเองคนเดียวตั้งแต่นั่นมา ของเล่นที่มีกลไกจับออกมารื้อดูหมดว่ามันทำงานอย่างไร ดัดแปลงทำอะไรเล่นต่อได้ ... อิอิ ซนมะ 
เด๋วมาต่อครับ
ตามที่อาจารย์ปู่บอกนั่นแหละครับ ... ส่วนใหญ่ประกอบกลับที่เดิมแล้วมักจะมีชิ้นส่วนอะไหล่เกินอยู่เสมอ ๆ 
... เด็กคนอื่นรุ่นราวคราวเดียวกันมีกล่องดินสอสวย ๆ เท่ห์ ๆ มาอวดกัน ... 
แต่ผมมีกล่องเครื่องมือ 555+ 
หากไม่นับพับเครื่องบินกระดาษเล่น ... ก็คงเริ่มจากสังเกต...เครื่องร่อนโฟมที่ได้รับแจกในงานวันเด็ก ก็มาเทียบเคียงดัดแปลงทำเองจากแปลนในหนังสือ ... ลำแรกเลยคือเครื่องร่อนที่ลำตัวทำจากต้นปอแห้ง ๆ เบาดี (ในแปลนเป็นไม้บัลซ่าไม่มีปัญญาซื้อ) ... ปีกและแพนหางทำจากกระดาษแข็ง ถ่วงหัวให้หนักด้วยดินน้ำมัน ... ภูมิใจมากที่สุด ... ปาเล่นทั้งวัน 
... แอบอิจฉาคุณ shooting star จัง ... เพราะว่าตั้งแต่ขึ้นชั้นเรียนมัธยมศึกษา ... ความฝันเรื่องการบินของผมต้องหยุดไปเนื่องจากฐานะภาระกิจทางครอบครัว ... การเรียน ... ถึงแม้ว่าปริญญาตรีจะเรียนมาทางสายที่สามารถเรียนต่อเป็นนักบินได้โดยตรง 
สายตาส่วนสูงได้หมด ... ก็ยังไม่มีโอกาสได้เป็นนักบินเครื่องบินจริงกะเค้า ... จนเริ่มมีงานประจำสร้างฐานะจนเริ่มอยู่ตัว ... จึงได้กลับมาสานต่อความฝันด้านการบิน โดยเริ่มศึกษาหาข้อมูลอย่างจริงจังจาก Internet ก่อน จากบิน 2 ช่อง ... FF ในโรงยิมของที่ทำงานที่มีชื่อว่า Phoenix Hall นั่นเป็นสถานที่ที่เครื่องบินที่สร้างเองบินขึ้นจากพื้นได้เป็นครั้งแรก จึงเป็นที่มาของชื่อ "Phoenix" นี่แหละครับ ทุกท่านคงจำความรู้สึกที่ท่านฝึกบินครั้งแรกได้ดี ... มีความสุขมาก ความเครียด เรื่องน่าปวดหัวต่าง ๆ ถูกทิ้งไว้เบื้องหลังหมด ... 
น่าจะพอไปวัดไปวาได้เนอะ ...
ปิดกระทู้เลยละกัน
ส่วนอันนี้เป็นรุ่นที่มีโช๊คสปริงในตัว ... ใช้งานได้จริง
ลองใส่ล้อดู ... อิอิ
