................สองขาลุย......ล้อมวงคุย.......เรื่องเดินป่า................

คำตอบที่ 64
ขออำภัยมิตรรักแฟนเพลงนะครับที่หายไปหลายวัน ด้วยเหตุผลบางประการที่ไม่อาจเข้าเน็ตได้ อิอิ
เข้าสู่เรื่องราวบทสุดท้ายของชีวิตในป่าพม่าใต้เลยแล้วกันนะครับ
ชีวิตในป่าส่วนใหญ่ก็เป็นไปอย่างเรียบง่ายตรงไปตรงมา กฏกติกาข้อแรกแห่งการอยู่รอดก็คือผู้เข้มแข็งเท่านั้นที่จะอยู่รอด แต่สำหรับสังคมมนุษย์ผมยังสงสัยอยู่ว่าเรื่องราวมันควรเป็นเช่นไร
ในวันที่วัยยังห้าวด้วยวัยหนุ่ม โลดแล่นไปด้วยหัวใจที่ไม่เคยคิดฝันถึงสิ่งใดไกลเกินกว่าวันพรุ่ง จากสุดแดนตะวันตกเขตประเทศ สู่ดินแดนอดีตแห่งสยามที่ยังดิบเถื่อนร่มเย็นด้วยเงาป่าถ้ำลำไพร แต่แฝงไว้ด้วยกลิ่นไอของสงครามและการต่อสู้ไม่เคยขาดหาย จนถึงทุกวันนี้ที่ผ่านร้อนหนาวตามฝัน ล้มลุกคลุกคลานซ้ำแล้วซ้ำอีก บางครั้งไม่กล้าคิดต่อ วันข้างหน้าจะเป็นเช่นไร
ถ้าจะให้ทบทวนตอนนี้ผมไม่แน่ใจนักเรื่องราวแท้จริงเกิดขึ้นปีใด พศ ใด แต่ผมยังจำได้ดีว่ามันเป็นสายๆของวันเสาร์ต้นเดือนเมษา แต่บนท้องฟ้าเกลื่อนไปด้วยเงาฝน จากมรสุมแห่งอันดามันที่เริ่มก่อตัวและตกลงมาบ้างแล้ว ในหมอนไม้และท่าเรือมีแต่ความเงียบเหงา พี่ที่เป็นผู้จัดการป่าและคนงานอีกหลายคนเข้าไปธุระที่ฝั่งไทย ฝนที่ตกเมื่อหลายวันก่อนทำให้รถบรรทุกไม้หยุดวิ่งไปหลายวัน ดูเหมือนจะไม่มีอะไรทำมากนัก หนุ่มรุ่นน้องจากถิ่นแม่กลองที่เป็นทั้งน้องที่รักและลูกน้องขออนุญาติผมที่ตอนนี้กลายเป็นผู้ช่วยผู้จัดการป่าอีกตำแหน่งหนึ่งแทนพี่คนเก่าที่ลาออกไป เพื่อยืมปืนออกไปเที่ยวป่าละแวกนั้น จำไม่ได้แล้วว่าทำไมผมจึงไม่ได้ออกไปด้วย แต่จะด้วยเหตุใดก็ตาม นั่นก็ทำให้วันนั้นกลายเป็นวันสุดท้ายที่ผมได้อยู่ที่นั่น
ก่อนเที่ยงไม่นาน รถบรรทุกไม้ของผู้รับเหมารายหนึ่งวิ่งมาจอดที่หมอนไม้ เป็นรถบรรทุกไม้คันแรกในรอบหลายวันหากแต่ว่าบนรถแทนที่จะเป็นไม้ซุง มันกลับเป็นชายฉกรรจ์พร้อมอาวุธสงครามกลุ่มหนึ่ง ฝุ่นยังไม่ทันหายตลบพวกก็มาถึงตัวผมเสียแล้ว แม้จะใจไม่ค่อยดีเท่าไรแต่ผมก็พยายามทำใจดีสู้เสือเชื้อเชิญพวกเขาในฐานะเจ้าของบ้าน คงไม่มีอะไรหรอกผมพยายามปลอบใจตัวเอง แม้จะมาอยู่ที่นี่ไม่กี่ปีผมก็มีโอกาสเผชิญหน้ากับทั้งนักรบชนกลุ่มน้อยกลุ่มต่างๆและทหารพม่ามาหลายครั้ง จนบางครั้งอดคิดสงสัยไม่ได้ว่าจะดวงสมพงษ์กันเกินไปหรือเปล่า เพราะจริงๆแล้วผมยังเป็นแค่เด็กหนุ่มวัยย่างเบญจเพศเท่านั้น แต่ดูเหมือนหลายครั้งผมกลับต้องทำหน้าที่พบปะและเจรจากับพวกนี้แทนผู้ที่อาวุโสกว่าอยู่บ่อยๆ แต่สำหรับครั้งนี้เรื่องราวมันยุ่งยากกว่าแค่การมาขอเสบียงเช่นกลุ่มอื่นๆโดยทั่วไป เล่นเอาผมอึ้งไปเมื่อผู้ที่ท่าทางเป้นหัวหน้ากลุ่มแจ้งความประสงค์ให้ผมทราบว่า พวกเขาต้องการเก็บภาษีจากการทำไม้จากบริษัทของเราเนื่องจากบริษัทของเราไม่เคยจ่ายเงินให้แก่พวกเขาเลยตั้งแต่เข้ามาทำไม้ที่นี่เป็นเวลากว่า 4 ปีแล้ว ผมจึงชี้แจงไปว่าทางบริษัทได้เสียภาษีหรือที่เรียกว่าค่าก๊อกให้แก่กลุ่ม knu ทุกปี ก็ได้รับคำตอบว่า เรื่องของ knu ก็คือเรื่องของ knu พวกเขาไม่ใช่กลุ่มเดียวกับ knu และไม่ได้เป็นลูกน้องของ knu ด้วย เพราะฉะนั้นถึงเราจะจ่ายให้ knu ก็ต้องจ่ายให้พวกเขาด้วย เท่าไรล่ะผมถาม ปีละ 2 ล้าน 4 ปีก็ 8 ล้าน หัวหน้ากลุ่มตอบ ผมจึงบอกเขาว่าผมเข้าใจดี แต่ผมเป็นแค่ลูกจ้างตัวเล้กๆคนหนึ่งของบริษัทคงตอบอะไรไม่ได้ แต่ผมจะรีบส่งข่าวไปให้ทางบริษัทรู้โดยเร็วที่สุดก็แล้วกัน ซึ่งผมนึกว่าเรื่องมันจะจบเพียงแค่นี้ แต่ปรากฏว่าไม่ใช่ เมื่อนายทหารหัวหน้ากลุ่มบอกผมว่า พวกเราได้ติดต่อกับบริษัทของท่านมาหลายครั้งแล้วแต่ดูเหมือนบริษัทของท่านจะคิดว่าพวกเราไม่มีน้ำยา พวกเราจึงมาที่นี่ก็เพื่อแสดงให้เห็นว่าหากพวกเราคิดจะทำอะไรพวกท่าน ไม่ว่าจะพวกทหารพม่าหรือพวก knu ก็ช่วยอะไรไม่ได้ แล้วใจผมก็แทบหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อเขาพูดต่อว่า เพราะฉะนั้นคุณต้องไปกับพวกเรา ไม่ต้องกลัวเราจะไม่ทำอะไรคุณหรอกเราแค่ต้องการให้บริษัทของคุณรู้ว่า อย่ามองข้ามพวกเราเท่านั้น ถ้าผมไม่ไปล่ะ ผมแข็งใจถาม
ตัวหัวหน้ากลุ่มยิ้มแล้วตอบเรียบๆว่า ถ้าคุณไม่ไปกับเรา เราจะวางระเบิดท่าเรือและถนนทุกสายที่วิ่งมาที่นี่

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก นายแนวไพร 183.89.58.38 อาทิตย์, 27/5/2555 เวลา : 22:31 IP : 183.89.58.38

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 2905

คำตอบที่ 65
ก่อนหน้านั้น 3-4 ปี ตัวผู้ที่เป็นผู้จัดการป่าของบริษัทและผู้รับเหมาก็เคยถูกกลุ่ม knu จับไปครั้งหนึ่ง โดยทั้งคู่ถูกพาไปที่ค่ายถ้ำดิน ซึ่งเป้นค่ายใหญ่ที่สุดของฝ่าย knu ในแถบนี้ ค่ายนี้จะอยู่ตรงพรมแดนไทยพม่า ตรงเนิน 491ตรงช่วงอำเภอท่าแซะ จ.ชุมพร มีผู้พันโรเบิร์ตสันเป็น ผบ. กะระยะทางคร่าวๆทั้งคู่ถูกพาเดินเป็นระยะทางไม่ต่ำกว่า 150 กิโล ใช้เวลาเดินทางในป่า 7 วัน และถูกขังอยู่ที่นั่นอีก 3 วันกว่าจะถูกปล่อยกลับมา ( หลังจากบริษัทจ่ายเงินให้ตามข้อเรียกร้อง) ซึ่งผมไม่เคยคิดเลยว่าเหตุการณ์ทำนองเดียวกันจะมาเกิดแก่ตัวเอง
หลังตัวหัวหน้าชุดของกองกำลังต่อต้านรัฐบาล ซึ่งตอนนี้รู้เพียงว่าเป็นกลุ่มที่ชื่อว่ากองทัพประชาชนประชาธิปไตยพม่า หรือชื่อย่อว่า DPA มีสัญลักษณ์ประจำกลุ่มเป็นรูปดาวสีดำดวงเดียวบนพื้นแดง พูดจบก็ทำเอาผมต้องคิดหนัก จากคำขู่ถ้าเป็นจริง อย่างช้าวันนี้พรุ่งนี้บรรดารถบรรทุกไม้ที่หยุดวิ่งไปหลายวันเนื่องจากทางเปียกก็จะเริ่มวิ่งอีกครั้ง และเป็นไปได้ว่าการตัดสินใจของผมอาจส่งผลต่อชีวิตของคนหลายคน แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่รออยู่ข้างหน้าแล้วบอกตรงๆว่า ผมก้เป้นปุถุชนที่รักตัวกลัวตายเหมือนกัน ดูเหมือนตัวหัวหน้าชุดซึ่งทราบทีหลังว่ามียศร้อยโทจะเห็นท่าทางลังเล จึงเร่งให้ผมตัดสินใจและบอกว่าอนุญาติให้เอาคนไปเป็นเพื่อนได้หนึ่งคน ทำให้ผมอดนึกถึงลูกน้องคนที่สนิทที่สุดที่ขออกไปเที่ยวป่าตอนเช้าไม่ได้ แต่อีกใจก็คิดไม่ว่าผมจะเรียกใครไปเป็นเพื่อนก็ตาม หากเกิดอะไรขึ้นกับเขาผมคงไม่สามารถรับผิดชอบชีวิตเขาได้ และคงกลายเป็นตราบาปติดในใจผมไปตลอดจึงตัดสินใจตอบ ไม่เป็นไรผมไปคนเดียวได้ ส่วนในใจคิดปลอบใจตัวเอง เอาวะไปคนเดียวเกิดอะไรขึ้นคนเดียวคล่องตัวกว่า จากนั้นเขาก็อนุญาติให้ผมเตรียมตัวซึ่งก็ไม่ได้มีอะไรมากนอกจาก เปลี่ยนเป้นชุดเดินป่า เป้หลังที่มีเสื้อผ้าสำรองหนึ่งชุด ถุงนอน กระติกน้ำ และกล้องถ่ายรูป ซึ่งผมนึกในใจตอนขออนุญาตินำกล้องติดตัวไปด้วยว่าใหนๆก็ใหนๆแล้วเผื่อจะได้มีหลักฐานเอาไว้เตือนใจยามที่รอดตายกลับไป

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก นายแนวไพร 183.89.58.38 อาทิตย์, 27/5/2555 เวลา : 23:16 IP : 183.89.58.38

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 2906

คำตอบที่ 66
เมื่อผมพร้อม กลุ่มทหาร DPA ก็พาขึ้นรถบรรทุกไม้คันเดิมที่มีตัวผู้รับเหมารายย่อยรายหนึ่งนั่งอยู่ด้วยพาวิ่งย้อนกลับเข้าไปในป่า ผมสอบถามตัวผู้รับเหมาซึ่งเป็นเจ้าของรถคันนี้ด้วยว่าไปไงมาไง (ขอสงวนชื่อแกก็แล้วกันนะครับ) แกก็บอกว่าพวกนี้ไปจับแกที่ปางแกบังคับให้เอารถไปส่งที่ปางผมตั้งแต่เช้ามืด รถวิ่งมาสองสามชั่วโมงก็สุดทาง จากนั้นจะต้องเริ่มเดินเท้า ตอนแรกทางกลุ่มDPAก็บอกว่าจะเอาตัวผู้รับเหมารายนี้ไปด้วย ซึ่งผมก็ห้ามไว้บอกไม่เป็นไรเอาผมไปคนเดียวก้พอ ไม่นึกเลยว่าจะกลายเป็นการทำคุณบูชาโทษเพราะตอนหลังแกกลับไปพูดทำนองว่า ผมอยากดังหรือไม่ก็รู้เห็นเป็นใจกับบรรดาฝ่ายต่อต้านรัฐบาลพม่ากลุ่มนี้ ซึ่งกลายเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมถูกลอยแพจากทางบริษัทในที่สุด แต่อย่างไรก็ตามในตอนนั้นผมก็ไม่ได้เอะใจหรือคิดอะไรนอกจากคิดว่า เป็นอะไรไปคนเดียวน่าจะดีกว่า และอีกเหตุผลหนึ่งน่าจะเพราะผมมีความเชื่อมั่นในตัวเองพอสมควรว่าจะเอาตัวรอดได้
หลังจากนั้นพวกเราอันหมายถึงบรรดานักรบ DPA ซึ่งมีจำนวนประมาณ สิบกว่าคน มีพูดไทยได้สองคนคือตัวคนนำทางซึ่งเล่าให้ผมฟังทีหลังว่ามีพ่อเป้นคนไทยพลัดถิ่นแถบด่านสิงขร ส่วนแม่เป็นพม่า กับตัวนายร้อยโท หัวหน้าชุดซึ่งเคยไปเรียน ( และฝึกทหาร) ในเมืองไทย ความจริงยังมีระดับนายทหารอีกคนหนึ่ง ซึ่งความจริงมียศร้อยเอกสูงกว่าตัวหัวหน้าชุดด้วยซ้ำ แต่ดูเหมือนตัวนายร้อยโทจะมีอำนาจและอิทธิพลมากกว่า ผมมารู้ทีหลังว่าเพราะเป็นลูกชายของผู้พันหัวหน้าใหญ่ของกลุ่มนั่นเอง ก็เริ่มออกเดินทางไปยังจุดหมายที่ผมรู้เพียงว่าเป็นค่ายใหญ่ของพวกเขาซึ่งตั้งอยู่ไม่ห่างจากชายแดนไทยมากนัก เราเดินไปตามทางด่านเล็กๆอย่างเงียบๆโดยมีผมถูกคุมอยู่กลางขบวน เดินไปไม่นานผมก็จับสังเกตุได้ว่าการเดินของนักรบพวกนี้ถึงจะไม่เดินไปกลางทางแต่จะเดินไปข้างๆทางมากกว่า หลังจากเดินมาได้ราว 3 ชั่วโมงเป็นเวลาประมาณ 6 โมง เราก็มาถึงบ้านหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยวบริเวณชายป่า เจ้าของบ้านเป็นคนไทยผมจึงได้รู้ว่าบริเวณนี้อยู่ไม่ไกลจากแม่น้ำเลนยา หรือหลังเคี่ยมากนัก และเราจะได้อาศัยบ้านหลังนี้เป็นที่พักในคืนนี้ เพื่อจะได้หาทางข้ามแม่น้ำสายนี้ในตอนเช้า

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก นายแนวไพร 183.89.58.38 จันทร์, 28/5/2555 เวลา : 00:07 IP : 183.89.58.38

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 2908

คำตอบที่ 67
ผ่านคืนแรกไปอย่างเรียบร้อย แม้จะมีสถานะเป็นตัวประกัน แต่ฝ่าย DPA ก็ดูแลผมอย่างดีพอสมควรและไม่ได้แสดงท่าทีมุ่งร้ายแต่อย่างใด ตัวเจ้าของบ้านหรือกระท่อมที่เราพักนอนเองก็ได้รับการบอกกล่าวว่าผมเป็นแขกของกลุ่ม ที่อาศัยตามมาเที่ยวป่า และดูเหมือนแกจะเข้าใจเอาเองว่าผมเป็นเจ้าหน้าที่ของฝ่ายไทยที่ปลอมตัวมาหาข้อมูลในพื้นที่มากกว่า ก่อนจากกันในตอนเช้าแกยังฝากฝังว่าให้หาทางช่วยคนไทยที่มีอยู่มากมายในแถบนั้นบ้าง ซึ่งผมก็ได้รับปากแต่ในใจก็นึกอยู่ว่าตัวเองยังไม่รู้จะรอดหรือเปล่า
เราออกเดินทางจากบ้านหรือกระท่อมที่พักคืนแรกแต่เช้าตรู่หลังกินข้าวเช้าที่เจ้าของบ้านนำมาเลี้ยงแล้ว ทางช่วงแรกเป็นการเดินผ่านทุ่งนาร้างที่ยังไม่ได้มีการไถทำใดๆ คงจะรอให้ผ่านสงกรานต์ไปแล้วจึงค่อยลงมือ แต่ถึงจะเดินกันกลางทุ่งแต่หมอกที่หนาทึบก็ทำให้มองอะไรได้ไม่ไกลนัก ซึ่งก็เป็นการดีที่ช่วยปกปิดการเดินทางไปในตัว สำหรับผมแล้วระหว่างการที่ฝ่ายทหารพม่าตามมาแล้วเกิดปะทะกันเพื่อชิงตัวผม กับการเป็นตัวประกันของพวก DPA เดินทางไปจนถึงชายแดนผมขอเลือกข้อหลังจะดีกว่า
สายๆแดดเริ่มออกขับไล่สายหมอกให้จางไป เราก็มาซุ่มรออยู่ริมฝั่งแม่น้ำเลนยา ซึ่งมีความกว้างพอสมควร แม่น้ำนี้เป็นน้ำจืดแตกต่างจากแม่น้ำแยงงายีที่ผมอยู่ เป็นแม่น้ำอีกสายที่ไหลจากใต้ขึ้นเหนือ ชาวบ้านเคยเล่าให้ฟังว่ามีชาวบ้านเล่าให้ฟังว่ามีคนเคยถูกฉลามกัด ซึ่งครั้งแรกผมได้ฟังผมก็หัวเราะเพราะคิดว่าเป็นไปไม่ได้ ปลาฉลามอะไรจะมากัดคนในแม่น้ำแถมเป็นน้ำจืด ถ้าบอกว่าเป็นจระเข้ หรือปลาอื่นกัดยังน่าเชื่อมากกว่า แต่ผู้เล่าก็ยืนยันว่าเป็นเรื่องจริง ต่อมาผมถึงได้รู้ว่ามีปลาฉลามพันธ์หนึ่งชื่อว่าฉลามวัว มีนิสัยชอบหากินลึกเข้ามาในแม่น้ำ จึงคิดว่าอาจเป็นฉลามชนิดนี้ก็เป็นได้ และแม่น้ำสายนี้เวลาน้ำลงจะมีกระแสน้ำไหลเชี่ยว บริเวณโค้งหนึ่งจะมีกระสน้ำวนดูดเรือแพจมไปนักต่อนัก ภายหลังได้ข่าวมาว่าทางบริษัทผมได้ส่งเรือลากที่จ้างมาจากประเทศอินโดนีเซียเข้าไปลากเรือบรรทุกไม้ในแม่น้ำสายนี้และถูกน้ำวนแห่งนี้ดูดเรือบรรทุกไม้ที่ลากมาจมลงไป ลูกเรือพยายามตัดเชือกที่ลากออกแต่ไม่ทันเรือลากถูกลากจมไปด้วยแต่ลูกเรือสละเรือหนีทันยกเว้นตัวกัปตันจมหายไปพร้อมเรือ ซึ่งน่าเศร้าใจพอสมควรเพราะตัวกัปตันเรือคนนี้ผมก็สนิทสนมกับแกพอสมควร เนื่องจากเคยอาศัยโดยสารเรือของเขากลับเมืองไทยอยู่หลายครั้ง
ซุ่มรออยู่สักพัก เรือของชาวบ้านที่นัดไว้ก็มาถึงมันเป็นเรือพายลำขนาดไม่ใหญ่เท่าไร นั่งได้ 3-4 คนเท่านั้น ทั่งคณะเราสิบกว่าคนจึงต้องทยอยข้ามกันอยู่ 3-4 เที่ยว เมื่อข้ามไปจนครบเราก็เดินลัดเลาะไปตามทางริมแม่น้ำย้อนขึ้นไปทางเหนือ เวลาที่มีเรือวิ่งผ่านมาก็จะหลบหมอบลงรอให้เรือนั้นผ่านไปจึงค่อยไปต่อ จากจุดที่ข้ามแม่น้ำเดินมาได้สองชั่วโมงกว่าเราก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของเครื่องจักรกลหนักชนิดหนึ่งดังอยู่ข้างหน้าในเส้นทางที่กำลังมุ่งหน้าไป หัวหน้าชุด DPA จึงสั่งเตรียมพร้อมและให้ลูกน้องเข้าไปดูลาดเลา ไม่นานก็ได้คำตอบกลับมา ข้างหน้ามีรถแทรคเตอร์กำลังทำทาง ที่สำคัญมีทหารพม่าคอยคุ้มกันไม่ต่ำกว่า 30 นาย

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก นายแนวไพร 183.89.58.38 จันทร์, 28/5/2555 เวลา : 12:22 IP : 183.89.58.38

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 2909

คำตอบที่ 69
ไปตระเวนอีสานใต้หลายจังหวัด ตั้งแต่บุรีรัมย์ สุรินทร์ ศรีษะเกษ แถมสระแก้วอีกเพิ่งกลับมาครับ
เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดกันมาก่อนว่าจะมาเจอทหารพม่ากลางทาง และดูเหมือนจะไม่มีเส้นทางอื่นที่ดีกว่านี้ ฝ่าย DPA จึงใช้วิธีหลบเข้าไปในป่าข้างทาง จากนั้นให้กำลังส่วนใหญ่ตรึงกำลังเตรียมพร้อม ที่เหลืออีก 2 คนพาผมวิ่งลัดเลาะตามป่ามาล่วงหน้ามาหยุดคอยในสวนยางแห่งหนึ่งห่างจากจุดที่ทหารพม่าและรถแทรกเตอร์ทำทางอยู่ราว 200 เมตร จากนั้นบรรดากองกำลัง DPA ที่เหลือก็ค่อยทยอยถอนตัวตามมาสมทบ ดูเหมือนโชคจะยังเข้าข้างผมอยู่บ้างที่ฝ่ายทหารพม่าจะไม่ทันสังเกตุเห็นพวกเรา คงจะมัวแต่สนใจการทำงานของรถแทรกเตอร์อยู่มากกว่า เพราะตอนที่ผมกับทหารDPA อีกสองคนที่พาผมวิ่งมานั้น ผมสังเกตุจากเสียงรถและแนวต้นไม้ที่สั่นไหวแสดงให้เห็นว่าเราอยู่ห่างจากรถแทรคเตอร์ไม่ถึง 30 เมตรด้วยซ้ำไป ไม่งั้นวันนี้อาจไม่มีโอกาสมาเล่าเรื่องนี้ที่นี่
หลังผ่านเหตุการณ์ที่เรียกได้ว่าเฉียดไปนิดเดียว พวก DPA ก็รีบพาผมเดินทางต่อไปอย่างเร่งรีบ แม้จะเป็นเวลาเที่ยงแล้วก็ไม่มีการหยุดพัก อาหารกลางวันนี้จึงมีแค่กล้วยแค่ 2-3 ลูกที่เจ้าของบ้านที่พักเมื่อคืนฝากให้มากินกลางทาง สองชั่วโมงต่อมาเราเดินผ่านหมู่บ้านแห่งหนึ่งซึ่งเราไม่ได้หยุดพักที่นั่น เนื่องจากพวกชุดนำทางบอกว่าเห็นทหารพม่า 2-3 นายอยู่ในหมุ่บ้าน พวกทหารพม่านั้นก็เห็นเราแต่คงเห็นว่าเรามีคนมากกว่าจึงหลบไป ผมเดาเอาเองว่าพวกที่ทำทางกับทหารที่คุ้มกันที่เราเจอก่อนหน้า น่าจะพักอยู่ที่หมู่บ้านนี้เนื่องจากอยู่ใกล้ที่สุด กำลังส่วนใหญ่คงออกไปคุ้มกันการทำทางทิ้งไว้ในหมู่บ้านไม่กี่คน อย่างไรก็ตามเราก็ต้องเร่งฝีเท้าขึ้นอีก ราว 4 โมงเย็นเราก็ตัดออกจากเส้นทางหลัก ลัดเลาะไปตามทางด่านเล็กๆที่เลาะไปตามลำห้วยสายหนึ่ง ไม่นานก็มาพบกระท่อมหลังหนึ่งตั้งอยู่โดดเดี่ยวเชิงเขาใหญ่ลูกหนึ่ง หัวหน้าชุดสั่งให้ทั้งหมดพัก เรียกเจ้าของบ้านมาพบและทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด นั่นก็คือแทนที่จะรีบออกเดินทางต่อ เขากลับเขียนจดหมายขึ้นมาฉบับหนึ่งให้เจ้าของบ้านถือไปให้ทหารพม่าที่หมู่บ้านที่เราผ่านมา ใจความในจดหมายก็คือการท้าทายทหารพม่าเหล่านั้นว่า ถ้าแน่จริงก็ให้ตามมา พวกเขาจะคอยอยู่ที่นี่ พอเจ้าของบ้านไปส่งจดหมายแล้ว เขาก็สั่งลูกทีมให้เตรียมพร้อมรับมือ โดยการวางระเบิดและกำลังไว้ตามทางที่คาดว่าเป็นทางที่ทหารพม่าจะใช้เป็นเส้นทางเข้ามา ส่วนผมเข้าให้รออยู่บนบ้าน แต่พอตกมืดลงผมดูแล้วท่าจะไม่เข้าทีจึงลงมานอนที่ลานดินข้างบ้านใกล้กับบรรดาทหาร DPA ที่กระจายกันอยู่รอบบ้าน โดยอาศัยต้นไม้ที่ล้มอยู่ต้นหนึ่งเป็นที่กำบัง แต่ในที่สุดผ่านคืนนั้นไปได้อย่างปกติไม่มีเหตุการร้ายใดๆเกิดขึ้น (แต่เครียดมาก) สงสัยทหารพม่าเองก็คงไม่กล้าเสี่ยงเหมือนกัน พอเช้าเมื่อเห็นว่าทหารพม่าไม่กล้าตามมาแล้ว หัวหน้าชุดจึงสั่งให้ลูกน้องไปเก็บระเบิดที่วางไว้ออก ( ตอนหลังผมถึงรู้ว่าระเบิดที่พวกเขาใช้คือแบบ m 14 ที่ผลิตในอเมริกา กองทัพเราก็มีใช้ จัดเป็นระเบิดที่อันตรายมากเนื่องจากมีขนาดเล็ก ตรวจหาได้ยากมาก ) กินข้าวกินปลาแล้วเราก็ออกเดินทางขึ้นเขา อีกสองชั่วโมงต่อมาก็ขึ้นมาถึงสันเขา สังเกตุดูคงเป็นจุดที่ชาวบ้านใช้เป็นเส้นทางประจำ เนื่องจากเห็นมีกองหินที่ชาวบ้านเอามากองไว้เป็นเจดีย์เวลาผ่านไปมาหลายกองเหมือนกัน แต่สำหรับกองกำลัง DPA ที่ผมเดินทางมาด้วยนี้ แทนที่จะใช้การเอาหินมาก่อเป็นเจดีย์เหมือนชาวบ้านชาวช่อง พวกเขากลับแสดงความดีใจที่ผ่านเส้นทางนี้มาได้อย่างปลอดภัยด้วยการพร้อมใจกันกระหน่ำสาดกระสุนปืนขึ้นฟ้าพร้อมกับส่งเสียงไชโยโห่ร้องราวกับว่าเพิ่งจะชนะสงครามมาก็ไม่ปาน ทั้งนี้ผมคิดเอาเองว่าส่วนหนึ่งน่าจะเกิดจากพวกเขามีความมั่นใจว่า จากจุดนี้ไปไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับทหารพม่าอีกต่อไป
จากสันเขาเราเตินลัดเลาะลงมาอีกฟากไม่นาน ก็พบกับเส้นทางลากไม้ของบริษัทคนไทยบริษัทหนึ่งที่ได้สัมปทานในบริเวณนี้ และเดินทางขนไม้เข้าออกที่บริเวณด่านสิงขร จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ เราอาศัยเดินกันไปตามทางลากไม้นี้อย่างสบาย แต่ก็ต้องทนกับแดดและอากาศยามบ่ายที่ร้อนจัดจนกระทั่งทหารที่ทำหน้าที่พลปืนกลหนักถึงกับเป็นลมให้เพื่อนๆปฐมพยาบาลกันทีเดียว ราวบ่ายสามเราก็เดินมาถึงปางไม้ของบริษัทเจ้าของเส้นทางที่เราเดินมาพบนี้ เราได้อาศัยกินข้าวกลางวันที่นี่โดยที่ผมไม่ได้มีโอกาสคุยกับเจ้าของปางเท่าไรนัก กินข้าวเสร็จพวกเราโดยเฉพาะผมก็โชคดีเมื่อพวกทำไม้กลุ่มนี้ตกลงจัดรถไปส่งที่ค่ายของพวก DPA กลุ่มนี้ที่บริเวณริมชายแดนตรงจุดที่เรียกว่าช่องชี

หน้าตาทุ่นระเบิดแบบm14 แต่ลูกนี้เป็นของเลียนแบบของเวียดนาม ถ่ายจากเทือกเขาบรรทัดชายแดนจังหวัดตราด
จาก : นายแนวไพร(นายแนวไพร) 1/6/2555 22:56:22 [115.67.128.55]

แบบนี้ไม่อยากเจอ..ครับน้าแนวไพร..
จาก : MR.DUMS(MR.DUMS) 6/6/2555 19:02:10 [119.46.92.195]

ถ้าไม่มีเครื่องตรวจผมก็ไม่เอาเหมือนกันครับ
จาก : นายแนวไพร(นายแนวไพร) 11/6/2555 13:11:26 [110.169.154.180]

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก นายแนวไพร 115.67.128.55 ศุกร์, 1/6/2555 เวลา : 22:49 IP : 115.67.128.55

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 2915

คำตอบที่ 70
เกือบมืดแล้วเมื่อรถของพวกทำไม้กลุ่มนั้นพาเรามาส่งที่ค่ายของ DPA ที่อยู่ไม่ห่างจากชายแดนไทยตรงจุดที่เรียกว่าช่องชีเท่าไรนัก ( ช่องชีอยู่ในบริเวณบ้านห้วยไก่ต่อ อ.บางสะพานใหญ่ จ.ประจวบครับ) นับว่าโชคดีเพราะไม่อย่างนั้นระยะทางที่รถวิ่งไม่กี่ชั่วโมงนี้ คงต้องเดินอีกอย่างน้อยสองวันทีเดียว เท่าที่ดูค่ายนี้มีขนาดไม่ใหญ่นักน่าจะเรียกว่าหมู่บ้านมากกว่า เพราะเท่าที่ดูมันประกอบด้วยกระท่อมประมาณ 20 กว่าหลัง ตั้งอยู่บนเนินเขาเล็กๆด้านหน้ามีลำห้วเล็กๆไหลผ่านซึ่งเป็นแหล่งน้ำเดียวที่พวกเขาใช้อาบกิน ลักษณะการตั้งบ้านจะมีรูปร่างคล้ายๆสี่เหลี่ยมผืนผ้า คือบ้านหรือกระท่อมส่วนใหญ่จะตั้งเรียงกันสองแถวหันหน้าเข้าหากัน ส่วนหัวด้านหน้าจะปิดด้วยโรงเรือนที่เป็นที่พักของทหารหนุ่มๆที่ยังโสดไม่มีครอบครัว ส่วนด้านท้ายปิดด้วยบ้านของผู้กองที่นำกำลังไปจับตัวผมมา และกระท่อมของตอนสื่อสารหรือห้องวิทยุ ส่วนตรงกลางหมู่บ้านเป็นลานดินโล่งๆ บ้านทุกหลังจะหันหน้าเข้าหากันโดยมีลานดินนี้อยู่ตรงกลาง
เมื่อไปถึงผมก็ถูกพาตัวไปพบกับผู้พันที่เป็นหัวหน้าใหญ่ของกลุ่มนี้ที่บ้านหลังใหญ่ที่สุดตรงกลางหมู่บ้าน ตัวผู้พันเป็นคนร่างใหญ่ค่อนข้างอ้วน มีอายุประมาณ 70 กว่าปีแล้ว ดูท่าทางเหมือนคนแก่ใจดีๆคนหนึ่งมากกว่าที่จะเป็นทหาร ซึ่งแกบอกกับผมว่าไม่ต้องกลัว เขาจะไม่ทำอะไรผม ( ถ้าไม่จำเป็น) ขอให้ผมอยู่ที่นี่ไปจนกว่าจะตกลงกับทางบริษัทของผมได้ แต่เรื่องอาหารการกินช่วงนี้อาจลำบากนิดหน่อยเนื่องจากตอนนี้ทางฝ่ายไทยได้ประกาศปิดพรมแดนเพื่อกดดันให้ปล่อยตัวผม จากนั้นผมก็ถูกพาไปยังที่ที่จัดให้เป้นที่พักของผม ซึ่งก็คือบ้านของผู้กองที่อยู่ท้ายหมู่บ้านนั่นเอง โดยเขาจัดให้ผมนอนที่ห้องโถงใหญ่ของบ้าน ส่วนในห้องเป็นที่พักของตัวผู้กอง เมียและลูกสาวอายุประมาณ 12-13 ปีอีกคนหนึ่ง อย่างที่บอกถึงจะอยู่ในฐานะตัวประกัน แต่ผมก็ยังโชคดีที่ไม่ต้องถูกจองจำหรือต้องพันธนาการอะไร เรียกว่าตลอดการเดินทางที่ผ่านมารวมทั้งเมื่อมาถึงค่ายของพวกเขานี้ ผมอยากจะเดินไปใหนมาใหนไกล้ๆได้อย่างเสรี โดยเพียงแต่มีการเฝ้าสังเกตุผมอยู่ห่างๆเท่านั้น ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกเขาคิดว่าผมไม่กล้าหนีหรือไม่มีปัญญาหนีหรือไงก็ไม่รู้

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก นายแนวไพร 115.67.128.55 ศุกร์, 1/6/2555 เวลา : 23:49 IP : 115.67.128.55

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 2916

คำตอบที่ 71
สำหรับกลุ่ม DPA หรือที่รู้จักกันในอีกชื่อว่า พม่าแดง กลุ่มนี้ เป็นกลุ่มที่แยกตัวมาจากกลุ่ม BCP ( Burmease communist party ) มีพื้นที่เคลื่อนไหวกว้างมากตลอดชายแดนไทยพม่า ตลอดครอบคลุมเกาะแก่งต่างๆในอ่าวเมาะตะมะ ก่อนหน้าที่จะย้ายมาตั้งค่ายที่จุดนี้ คนนำทางลูกครึ่งไทยพม่าที่ชื่อ เนะ เล่าให้ผมฟังว่าพวกเขาตั้งฐานอยู่บนยอดเขาลูกที่เป็นเส้นแบ่งเขตแดนที่ติดกับช่องชี ที่เป็นจุดผ่านแดนในบริเวณนี้แต่ทางฝ่ายไทยได้ขอร้องให้ย้ายค่ายออกมาตั้งในจุดปัจจุบัน แต่จุดที่เป็นช่องทางผ่านแดนซึ่งมีเส้นทางรถวิ่งนั้น ปัจจุบันอยู่ในความควบคุมของกลุ่มมอญอิสระซึ่งมีหมู่บ้านขนาดใหญ่อยู่ไม่ไกลจากนี่มากนัก แต่ก่อนที่จะย้ายมาอยู่ที่นี่นั้น เนะ เล่าให้ผมฟังว่าพวกเขาเคยอยู่ในป่าแก่งกระจานมาก่อน เมื่อผมถามต่อไปว่าใช่กลุ่มที่มีปัญหากับ ตชด ที่ป่าบางกลอยหรือเปล่า เนะ ก็ตอบว่าใช่ ทำให้ผมนึกถึงสมัยที่ทำงานอยู่ที่เขตฯแม่น้ำภาชี สวนผึ้ง ซึ่งมีเขตติดต่อกับป่าแก่งกระจานนั้น เคยได้รับการเตือนจากพิทักษ์ป่ารุ่นเก่าๆว่า ช่วงรอยต่อระหว่างป่าแก่งกระจานตรงจุดที่เราเรียกกันว่าเขาแดน ที่เป็นเส้นแบ่งระหว่างป่าแก่งกระจานนั้นจะมีกองกำลังไม่ทราบฝ่ายแต่คาดว่ามีความเกี่ยวข้องกับพรรคคอมมิวนิสต์ในอดีตอาศัยอยู่ แต่ผมก็ไม่กล้าแน่ใจว่าจะเกี่ยวข้องกับพวก DPA นี่หรือเปล่ารู้แต่เพียงว่าต่อมาทางฝ่ายทหารเคยส่งทหารพรานเข้ามาปราบปรามกองกำลังไม่ทราบฝ่ายในแถบนี้ เนื่องจากมีข่าวว่าเกี่ยวข้องกับยาเสพติดเหตุการจึงได้ซาๆไป
สำหรับเหตุการณ์ช่วงที่ผมถูกกักตัวอยู่กับพวกพม่าแดงที่ช่องชีในช่วงแรกๆก็ไม่มีอะไร ผมสามารถเดินไปใหนมาใหนในหมู่บ้าน กระทั่งลงไปอาบน้ำในห้วยหน้าค่ายได้อย่างอิสระ แพียงแต่จะมีทหารคอยตามดูอยู่ห่างๆ วันแรกๆจะมีทหารมอญและตชดของไทยเดินทางมาเจรจาเพื่อขอให้ฝ่ายนี้ปล่อยตัวผมแต่ก้ไม่สำเร็จ ซึ่งผมก็ยังบอกกับทางตชดที่เข้ามาเจรจาว่า ไม่เป็นไรผมอยู่ที่นี่สบายและปลอดภัยดี แต่พอผ่านเข้าอาทิตย์ที่สองผมก็เริ่มรู้สึกว่าเหตุการณ์มันไม่ง่ายอย่างที่ผมคิดเสียแล้ว ข่าวแว่วมาว่าการเจรจาไม่มีความคืบหน้า ทางบริษัทไม่ยอมจ่ายเงินที่ทางฝ่ายนี้ขอไปถึง 8 ล้าน มีการประชุมเรื่องจะเอายังไงกับตัวผมอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไร ผมยังคงเป็นเชลยกิติมศักดิ์ที่เดินไปเดินมา และมีอาหารกินครบสามมื้ออยู่เหมือนเดิม แต่ความคิดถึงบ้านและอิสระเริ่มเพิ่มมากขึ้นทุกวัน จนในที่สุดผมก็เริ่มคิดถึงการหนีไปจากที่นี่ แต่ก็ยังหนักใจอยู่ตรงที่การจะผ่านจุดผ่านแดนที่มีทหารมอญอิสระควบคุมอยู่ไปได้อย่างไร เพราะถึงผมจะได้รับการนัดแนะจากตชดว่า หากผมหลบหนีออกจากค่ายนี้ได้ให้หลบไปที่หมู่บ้านมอญที่อยู่ใกล้ๆและฝ่ายมอญได้รับปากทางตชดว่าจะช่วยพาผมข้ามไปส่งก็ตาม แต่ผมก็คิดว่าเป็นการยากที่จะวางใจทหารมอญพวกนี้ได้ ถึงอย่างไรพวกเขาก็เปรียบเสมือนคนหัวอกเดียวกันกับฝ่าย DPA ระหว่าง ตชด กับฝ่าย DPA ที่เป็นพันธมิตรต่อต้านทหารพม่าแถมอาศัยร่วมพื้นที่เดียวกันเป็นผมก็คงไม่ทำอะไรให้กระทบกระเทือนความสัมพันธ์ระหว่างกันโดยไม่จำเป็น ส่วนการเดินข้ามเขาจุดอื่นๆนั้นผมไม่กลัวเรื่องหลงทางแต่ที่กลัวก็คือ เรื่องของทุ่นระเบิดหรือกับระเบิดที่ เนะ เคยเล่าให้ผมฟังว่าพวกเขาเคยวางกันเอาไว้สมัยที่ยังตั้งฐานอยู่บนเขา แต่แล้วจู่ๆก็ดูเหมือนโชคจะเข้าข้างผมเมื่อถึงวันสงกรานต์ตัวผู้กองและ เนะ ที่สังเกตุเห็นอาการแสดงความกลัดกลุ้มคิดถึงบ้านของผมเริ่มเพิ่มมากขึ้นจึงได้ชวนผมไปไหว้พระที่วัดใกล้ๆหมู่บ้านมอญ โดยเป็นผู้ไปขออนุญาติผู้พันให้ เมื่อเราไปถึงวัดที่ตั้งอยู่ที่เชิงเขาก็ได้พบกับเจ้าอาวาส ซึ่งพูดไทยได้ชัดเจนท่านเล่าให้ฟังว่าท่านเป็นลูกศิษย์ของหลวงพ่ออุตมะที่บรรดาคนมอญให้ความเคารพนับถือมากที่สุด นอกจากนี้ท่านยังได้พูดถึงการเข้ามาก่อตั้งวัดที่นี่และได้ประกาศให้พื้นที่รอบๆวัดจนถึงสันเขาชายแดนที่อยู่หลังวัดเป็นเขตอภัยทาน ปัจจุบันจึงมีสัตว์ป่าเข้ามาอยู่ชุกชุมมากขึ้นกว่าแต่ก่อน ผมจึงแกล้งซักไซ้ถึงข้อมูลเกี่ยวกับพื้นที่และเส้นทางด้านหลังวัดนี้ไว้พอเป็นสังเขปแต่ก็ไม่ได้เล่าอะไรเกี่ยวกับตัวเองให้ท่านฟังมากนักว่าเป็นใครมาจากใหน แต่ก็เป็นไปได้ว่าท่านอาจจะรู้เรื่องของผมอยู่บ้างเพราะการที่ผมถูกจับตัวมานั้นนับเป็นเรื่องใหญ่พอสมควร อย่างน้อยพรมแดนที่ถูกปิดก็ทำให้ชาวบ้านแถบนี้ได้รับความลำบากพอสมควรเรื่องอาหารการกินและการเดินทางข้ามแดน

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก นายแนวไพร 115.67.0.53 อาทิตย์, 3/6/2555 เวลา : 22:20 IP : 115.67.0.53

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 2917

คำตอบที่ 72
เมื่อกลับจากวัดมอญวันนั้นแล้ว ผมก็เริ่มวาดแผนการหลบหนีขึ้นในใจแต่ก็ยังไม่ได้ตัดสินใจเด็ดขาด จนล่วงเข้าอาทิตย์ที่สามยังไม่มีข่าวความคืบหน้าใดๆผมจึงเริ่มเตรียมการหลบหนี ด้วยการเก็บของใส่เป้เอาไว้โดยอ้างว่าเพื่อให้เป็นระเบียบ จากนั้นก้แกล้งนอนตื่นสายมากขึ้น เพื่อกันคนสงสัยแต่ก็มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ผมไปนั่งเล่นที่บ้านทหารคนหนึ่ง แล้วเห็นมีดวางทิ้งเอาไว้ผมจึงหยิบมาซ่อน แต่สักพักลูกสะไภ้ของเจ้าของบ้านเกิดจะใช้มีดเล่มนี้ขึ้นมาจึงพยายามค้นหา เมื่อเขามาเจอมีดที่ผมเอามาวางไว้ข้างๆตัวก็มองหน้าผมอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ส่วนผมก็ได้แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชึ้ตึหน้าตายว่าไม่รู้เรื่องอะไร ในตอนกลางดึกผมก็จะลุกขึ้นมาเฝ้าดูทหารยามที่เฝ้าอยู่หน้าบ้านผู้พันว่าเดินไปใหนมาใหนบ้าง ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่าแต่ก็ดูเหมือนว่าทหารยามจะเวียนมาดู หรือฉายไฟมาแถวจุดที่ผมนอนบ่อยขึ้น
หลังจากตัดสินใจว่าหนีแน่ได้ประมาณสองสามวัน ผมก็ตัดสินใจเริ่มทำตามแผนด้วยการเข้านอนตามปรกติ แล้วลุกขึ้นราวๆตีสามเมื่อเห็นว่ายามที่นั่งอยู่ข้างกองไฟหน้าบ้านผู้พันที่อยู่ห่างไปประมาณ 30 เมตร ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆก็ค่อยๆย่องไปหยิบของมายัดไว้ใต้ถุงนอนและปิดมุ้งเอาไว้เพื่อให้ดูเหมือนมีคนนอนอยู่ หยิบเป้หลังและรองเท้าเดินป่าที่เก็บเตรียมไว้ตั้งแต่หลายวันก่อนมาใส่แล้วค่อยๆคลานไปตามระเบียงหน้าบ้านโดยพยายามให้ตัวเองอยู่ในเงามืด หากมีการฉายไฟมาผมก็จะหยุดเคลื่อนไหว แต่พอคลานไปได้ครึ่งทางผมก็ต้องตัดสินใจลุกกลับเข้ามาแอบในบ้านใหม่เนื่องจากทหารยามเดินมาทางผม พอทหารยามเดินกลับไปได้สักพักผมก็ค่อยๆคลานออกไปใหม่ความจริงระยะทางก็แค่ไม่กี่เมตรแต่ความรู้สึกผมเหมือนนานเป็นชั่วโมงทีเดียว พอไปสุดระเบียงผมก็ค่อยๆหย่อนตัวลงไปที่พื้น โชคยังเข้าข้างอยู่เมื่อฝูงแพะและหมาที่นอนอยู่ใต้ถุนไม่เกิดการแตกตื่นหรือส่งเสียงร้องใดๆ พอถึงพื้นเเละเห็นว่าปลอดภัยไม่มีใครหรืออะไรรู้เห็นแล้ว ผมจึงค่อยๆย่องผ่านแถวบ้านของทหารหลังอื่นๆผ่านเข้าไปในป่าหญ้า ด้วยอาการคลานบ้างย่องบ้าง ผ่านป่าหญ้าด้านหลังหมู่บ้านมาจนถึงทางเดินที่คนในค่ายใช้เป็นทางลงไปอาบน้ำในห้วย เมื่อลงไปถึงห้วยก็แทบจะเรียกได้ว่าทางรอดนั้นมีเกินกว่าครึ่งแล้ว สิ่งที่ผมกังวลอยู่บ้างคือไม่รู้ว่ามีการวางระเบิดไว้รอบฐานหรือไม่แต่ก็วางใจตรงนี้ก็เพราะเห็นว่ามีการปล่อยสัตว์ต่างๆเช่นหมู และช้างที่พวกเขาเลี้ยงเอาไว้ให้หากินอยู่ในป่ารอบๆนี้ตามปกติ จากลำห้วยที่ใช้อาบน้ำผมตัดเข้าป่าจนฟ้าเริ่มสว่างมองเห็นลายมือผมก็ทะลุออกมาที่ถนนที่ใช้เป็นเส้นทางจากฐานไปสู่หมู่บ้านมอญและจุดผ่านแดน พอไปถึงถนนผมก็ตัดสินใจใช้วิธีวิ่งบ้างเดินบ้างไปตามทางเพื่อให้การเดินทางรวดเร็วขึ้น เพราะรู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาที่คนในค่ายตื่นนอนและลุกมาทำกิจวัตรต่างๆกันแล้ว หากพวกเขารู้ว่าผมหายไปและใช้มอเตอไซด์ที่พวกเขามีตามมา ก็จะใช้เวลาไม่นานก็คงตามมาทัน ผมวิ่งบ้างเดินบ้างหูก็คอยเงี่ยฟังว่ามีเสียงรถมอเตอร์ไซด์วิ่งตามมาหรือไม่มาได้สักสามกิโลก็มาถึงตีนเขาพรมแดน หากไปต่ออีกไม่นานจะเจอกับด่านของทหารมอญผมจึงตัดเข้าป่าข้างทาง มุ่งไปที่วัดมอญที่เคยไปเมื่อวันสงกรานต์ พอไปถึงวัดก้เข้าไปกราบเจ้าอาวาสเล่าความเป็นมาและถามทางท่านคร่าวๆท่านก็อวยพรและชี้ทางให้ จากนั้นผมก็ออกเดินทางต่อด้วยการเดินขึ้นเขาทางด้านหลังวัดที่ค่อนข้างมั่นใจว่าปลอดภัยจากทุ่นระเบิดพอสมควร เนื่องจากมีข้อมูลว่าบริเวณนี้มีไฟไหม้ป่าอยู่บ่อยๆหากมีการวางระเบิดไว้ก็คงถูกไฟไหม้ไปบ้างแล้ว แต่อย่างไรก็ตามตลอดทางที่เดินผมก็ยังแหยงๆเท้าพอสมควร นับเป็นประสบการณ์ครั้งแรกที่ต้องเดินผ่านป่าที่มีความเสี่ยงเรื่องทุ่นระเบิด ไม่นึกเลยว่าปัจจุบันกลับต้องมายึดการค้นหาทุ่นระเบิดพวกนี้เป็นออาชีพซะได้

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก นายแนวไพร 115.67.0.53 อาทิตย์, 3/6/2555 เวลา : 23:35 IP : 115.67.0.53

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 2918

คำตอบที่ 73
ออกเดินทางจากวัดมาสักพัก ระหว่างทางผมยังพบกับหมีขอตัวหนึ่งนอนอยู่บนต้นไม้ข้างทาง พอมันเห็นผมมันก็รีบลงจากต้นไม้หนีเข้าป่าไป ส่วนตัวผมก็เผ่นต่อไปตามทางของผมเช่นกันจนราว แปดโมงเช้าผมก็ขึ้นมาถึงจุดที่เป็นสันเขามองเห็นพระอาทิตย์ขึ้นที่ฝั่งไทยได้อย่างชัดเจน แต่ผมก็ใช้เวลาชื่นชมความงามของธรรมชาติอยู่ได้ไม่นาน พอหายเหนื่อยก็ออกเดินทางต่อ แต่ปัญหาที่เกิดขึ้นตอนนี้ก็คือถึงแม้จะขึ้นมาถึงสันเขาแบ่งเขตแดน เรียกได้ว่าเดินไม่กี่ก้าวก็ข้ามเข้าฝั่งไทย อีกทั้งแน่ใจว่าไม่มีใครตามมาแล้วก็ตาม แต่สันเขาจุดที่ผมขึ้นมาถึงนั้นทางด้านฝั่งไทยเป็นหน้าผาชันสุดปัญญาที่จะปีนลงไปได้ ผมจึงตัดสินใจเดินไปตามสันเขาทางด้านทิศเหนือก่อนเพื่อหาจุดที่พอจะไต่ลงไปได้ ส่วนสันเขาทางทิศใต้อันเป็นทิศที่จุดผ่านแดนตั้งอยู่นั้นผมไม่เลือกที่จะไปก็เพราะรู้ว่าเคยมีฐานของ DPA เก่าตั้งอยู่โอกาสทีจะเจอระเบิดจึงมีสูงกว่า
ผมเดินตามทางด่านเล็กๆบนสันเขาลูกนั้นไปได้ระยะหนึ่ง ก็พบว่าทางเดินเริ่มวกกลับลงหุบและหักเข้าไปในเขตพม่าอีก จึงตัดสินใจตัดออกจากเส้นทางเดิน โดยมุ่งไปทางทิศเหนือเป็นหลักโชคดีที่ป่าแถบนี้ไม่รกมากนัก ไม่นานผมก็มาพบกับลำห้วยแห้งๆสายหนึ่งที่ไหลลงไปทางฝั่งไทย โชคดีที่บางแอ่งยังมีน้ำขังอยู่บ้างจึงพอได้อาศัยประทังความหิวไปได้บ้าง ในที่สุดราวๆ 11 โมงเช้าลำห้วยสายนั้นก็พาผมมาพบบ้านของชาวบ้านหลังหนึ่ง ผมจึงเข้าไปขอร้องให้เขาขับมอเตอร์ไซด์มาส่งที่ฐาน ตชด โดยที่ไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรแกมากนัก แกเองก็เลยเข้าใจเอาว่าผมเป็นตชดมาลาดตระเวณหรือเที่ยวป่าอะไรประมาณนั้น
พอชาวบ้านผู้ใจดีมาส่งผมที่ฐานตชดแล้ว ผมจึงรู้ว่าเมื่อประมาณเก้าโมงเช้า พวก DPA ได้ส่งคนติดตามผมมาถึงที่ฐานตชดนี่ แต่เมื่อไม่พบผมหวกเขาจึงพากันกลับไป ผมจึงเล่าความเป็นมาต่างๆและเส้นทางที่ใช้ให้ทางตชดฟัง จากนั้นก็ได้ขอให้ทางตชดออกมาส่งผมข้างนอกเพื่อจะกลับบ้าน เมื่อทาง ตชด ได้พาผมเพื่อออกมาส่งผมจึงได้รู้ว่าจุดที่อยู่นั้นเป็นที่ใหน ความจริงป่าแถบนี้ผมเคยเข้ามาเมื่อสมัยเด็กๆอยู่ครั้งหนึ่ง เพราะพ่อของผมเคยมาทำเหมืองอยู่แถบนี้ อาเขยผมแกก็เคยเป็นนายอำเภออยู่ที่นี่ ตชดคนที่พาผมมาส่งก็ยังจำแกได้อยู่ สมัยที่พ่อผมมาทำเหมืองนั้นแถบนี้ยังเป็นป่ารกทึบแต่เดี๋ยวนี้ (สิบกว่าปีแล้ว)แทบไม่มีป่าเหลืออยู่อีกแล้ว กลายเป็นไร่เป็นสวนไปหมด ทางตชดยังได้เล่าให้ผมฟังอีกว่านอกจากทางบริษัทของผมจะลอยแพผมแล้วยังเข้าใจว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นผมเป็นผู้วางแผนขึ้นเอง นอกจากนี้ยังมีการส่งสัณญาณว่าให้ทางตชดจัดการกับพวก DPA อย่างเด็ดขาดโดยไม่ต้องสนใจตัวประกันอย่างผม ( ไม่รู้คิดได้ไง) สุดท้ายทางตชดก็พาผมมาส่งที่ท่ารถ เลี้ยงข้าวแถมออกค่ารถให้อีก ราวสี่โมงเย็นรถทัวร์ก็มาถึงผมบอกลา ตชด ผู้อารีย์ ขึ้นรถไประหว่างที่รถวิ่งมุ่งหน้าเข้ากรุงเทพ ผมมองดูทิวเขาตะนาวศรีที่กั้นพรมแดนไทยพม่าค่อยๆห่างไป
ในใจรู้ดีว่าคงยากที่จะได้กลับมาอีก

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก นายแนวไพร 115.67.0.53 จันทร์, 4/6/2555 เวลา : 00:29 IP : 115.67.0.53

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 2919

คำตอบที่ 74
จบซะทีครับกับชีวิตในป่าพม่าทางตอนใต้ แต่ชีวิตยังไม่จบก็ต้องดิ้นต่อไป และเรื่องราวจริงๆก็ยังไม่จบดี พอผมหนีออกมาได้ตอนหลังพวก DPA ก็กลับไปที่บริษัทของผมอีก คราวนี้จับตัวประกันไปอีกสามคน และเพื่อป้องกันประวัติศาสตร์ซ้ำรอยคราวนี้พวกเขาพาตัวประกันไปขังไว้ที่เกาะแห่งหนึ่งกลางทะเล เท่าที่รู้ลำบากลำบนกว่าผมมากมายนัก ส่วนตัวผมเองหลังจากเคลียน์ข้อหาที่ถูกใส่ร้ายได้แล้ว ก็ถูกส่งไปดูแลการขุดบ่อกุ้งบนเกาะแห่งหนึ่งของพม่า ใกล้ๆกับเกาะสอง อยู่ที่นั่นได้ปีหนึ่ง ก็ตัดสินใจกลับกรุงเทพ มาทำงานให้ ngo แห่งหนึ่ง พอดีมีคนมาชวนไปพม่าอีกคราวนี้ไปอยู่ที่เมืองเล็กๆแห่งหนึ่งทางภาคเหนือของพม่า เมืองนี้อยู่ริมเเม่น้ำอิรวะดี ชื่อว่าเมืองทีใจ อยู่ในแคว้นสะกาย เวลาไปต้องนั่งรถจากย่างกุ้งไปคืนหนึ่ง พอถึงเมืองมัณฑะเลย์ ก็ต้องล่องเรือ ไปตามลำน้ำอิรวะดี หรือที่คนพม่าออกเสียงว่า เอยาวดี ผ่านเมือง บากัน หรือ พุกาม ใช้เวลาล่องเรืออีกหนึ่งคืนจึงจะถึงเมืองที่ผมอยู่ ผมไปอยู่ที่นั่นเป็นคนไทย (และคนต่างชาติ)เพียงคนเดียวอยู่ปีกว่าๆ มีญาติมิตรและเพื่อนฝูงเป็นคนพม่ามากมาย พบว่าคนพม่าก็มีนิสัยโอบอ้อมอารีไม่ต่างจากคนไทยเรา ได้คระเวณพื้นที่แถบนั้นเพื่อดูการทำไม้ที่ยังคงทำแบบโบราณ คือใช้ช้างอยู่ซะทั่ว และยังเคยโชคดีเห็นฝูงปลาโลมาอิรวดีเป็นฝูงๆ จำได้ว่ายังไม่เคยเห็นดวงดาวที่ใหนสวยเท่าคืนที่ไปล่องเรืออยู่ในแม่น้ำอิรวดีเลย จากเมืองทีใจ ย้ายมาเมืองพิว ซึ่งเป็นอำเภอหนึ่งของเมืองตองอู อีกพักใหญ่จึงตัดสินใจกลับเมืองไทยเพราะดูแล้วอยู่ไปคงไม่รุ่ง ยังเสียดายมีโอกาสเมื่อไรจะกลับไปอีกสักครั้งโดยเฉพาะ พูตาโอ ซึ่งเป็นจุดสูงสุดของประเทศพม่าเนื่องจากเป็นส่วนหนึ่งของเทือกเขาหิมาลัยนั้น ยังตั้งใจว่าต้องไปเห็นด้วยตาตัวเองสักครั้ง
สุดท้ายต้องขอบคุณทุกท่านที่ติดตามและให้กำลังใจ สำหรับเรื่องที่นำมาเล่าอาจจะยืดยาวไปสักนิดก็ต้องขออภัยด้วยนะครับ

ได้ไปอยู่ในถิ่นพม่าที่แทบจะไม่เคยมีใครได้เห็นภาพ จากที่อ่านมาไม่รู้จะอิจฉาดีหรือเปล่า แต่อ่านแล้วตื่นเต้นมาก ชอบจริงๆ
จาก : พัทธยา(พัทธยา) 13/6/2555 18:29:48 [125.27.92.205]

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก นายแนวไพร 115.67.0.53 จันทร์, 4/6/2555 เวลา : 08:28 IP : 115.67.0.53

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 2920

คำตอบที่ 82
นับเป้นทริปที่ไกลเกินเอื้อมจริงๆนะนี่ แต่ไม่ไกลเกินความพยายาม (ถ้ามีตังค์ อิอิ )
การเดินทางไปที่นี่ ถ้าได้รับอนุญาติให้ไป และบินตรงจากย่างกุ้งไปพูตาโอเลยก็ใช้เวลา 2 วัน ถึงพูตาโอ แต่จากเมืองพูตาโอไปเขาข่าคาโบ ( แค่แค้มป์ตีนเขา ) เนี่ยใช้เวลาไปกลับประมาณ 20 วันทีเดียวครับ ส่วนการพิชิตยอดสูงสุดจากอดีตถึงปัจจุบันได้ยินว่าเพิ่งมีคนทำสำเร็จแค่สองครั้งเท่านั้น ระดับเราๆไปแค่ตีนเขาก็หรูแล้วครับ 555

ผมคงได้แค่มองๆในภาพ เท่านั้น ครับ
จาก : kookyz(kookyz) 10/6/2555 22:00:05 [171.7.216.63]

เหมือนกันละครับ ผมก็ได้แต่มองมาเป็นสิบปีเหมือนกันครับ 555
จาก : นายแนวไพร(นายแนวไพร) 11/6/2555 13:12:43 [110.169.154.180]

อุตส่าห์ยอมลงทุนเป็นสะใภ้พม่า แค่ชเวดากองยังไปไม่ถึงเลยค่ะ 555
จาก : พัทธยา(พัทธยา) 13/6/2555 18:32:53 [125.27.92.205]

แหมเดี๋ยวนี้ไปพม่าไม่ยากเท่าไรหรอกครับ สงสัยคนที่บ้านขี้เกียจพาไปมากกว่า
จาก : นายแนวไพร(นายแนวไพร) 15/6/2555 21:25:26 [111.84.225.187]

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก นายแนวไพร 180.183.97.89 ศุกร์, 8/6/2555 เวลา : 10:03 IP : 180.183.97.89

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 2951

ยังมีคำตอบมากกว่านี้นะครับ คลิ๊กเพื่อดูหน้าถัดไป

คำตอบแบ่งหน้าละ 30 คำตอบ ขณะนี้คุณอยู่ที่หน้า 3 จาก >>> 1 2 3 4