สวัสดีปีใหม่ที่ตะนาวศรี

คำตอบที่ 34
คาวบอยกับเหล้า

คาวบอยก็เป็นปุถุชนคนธรรมดา เรื่องสุราเหล้ายาปลาปิ้งย่อมมี บ้างก็ซดพอเฮฮาหรืออย่างที่เรียกกันว่าเพื่อเข้าสังคม บ้างก็ไม่แตะเลย บ้างก็ซดเป็นน้ำเมาหัวราน้ำ แต่ระหว่างการต้อนฝูงวัวเดินทางไกล เหล้าเป็นสิ่งต้องห้าม ในไร่ปศุสัตว์อาจจะมีไว้บ้างในบ้านสำหรับเจริญอาหารหรือไว้ต้อนรับแขกเหรื่อ แต่พวกคาวบอยประเภทคอเหล้าหากนึกเปรี้ยวปากอยากซดให้สมอยากขอเมาสักตั้งก็ ต้องควบม้าเข้าเมือง ในไร่หรือที่ไหนชนิดตั้งวงกันไม่มี

การซดเหล้าของคาวบอยมิได้ผิดแผกแตกต่างกับคอเหล้าอมเริกันชนร่วมสมัยทั่วไป ที่ส่วนมากไม่ปล่อยตัวตามใจตกเป็นทาสน้ำเมาปล่อยตัวเมามายจนเสียงานเสีย การนอกจากนานๆที หลังจากอดอยากปากแห้งมานานเป็นแรมเดือนเพราะภาระหน้าที่ที่รัดตัว

เหล้าเมื่อดื่มกินเข้าไปแล้วก็ต้องเมา เมื่อคาวบอยเมาก็หาได้ผิดแผกไปกว่าใครอื่นไม่ ก็มีบ้างที่คล้ายกับในนิยายที่คนเขียนมักบรรเลงให้คาวบอยเวลาเมาแล้วต้องชัก ปืนยิงกันโป้งป้าง และแส่หาเรื่องวุ่นวายไปทั้งเมือง

คนภาคตะวันออกว่า กันว่าเมื่อเมาได้ที่มักจะคุยกันฟุ้งเสียงเอะอะทุบโต๊ะ ชูกำปั้นใส่กัน โดยเฉพาะคาวบอยมักจะรำพึงรำพันเพ้อฝัน เมาได้ที่ก็ชักปืนแต่น้อยรายที่ได้ลั่นกระสุนเพราะโดนพรรคพวกตะปบไว้ก่อน

เมื่อเมาได้ที่บ้างก็ชักใจใหญ่เรียกหาแต่วิสกี้ชั้นดีราคาแพง ยุคนั้นวิสกี้ยอดนิยมคือ เบอร์เบิ้น วิสกี้ฝีมืออเมริกันทางใต้มักผสมด้วยน้ำตะบองเพชร ว่ากันว่าทำให้เกิดประสาทหลอนดีนัก คาวบอยชอบซดเพียวๆ คนตะวันออกพลัดหลงเข้าไปในโรงเหล้าแล้วสั่ง “ค็อกเทล” จะโดนคนบาร์ตะคอกใส่หน้าหงายไปทุกราย

ตามมารยาทในวงเหล้าคาวบอยถ้าใครเลี้ยงเขาจะรินเหล้าเต็มปรี่แล้วประคองึ้น ซดด้วยมือข้างที่จับปืน เขาทำเช่นนั้นมิใช่เพราะความตะกละตะกรามที่มีเจ้ามือแล้วต้องซดให้เต็มคราบ หรือจะโอ้อวดว่าข้ายกซดมือเดียวไม่กระฉอกสักหยด แต่เป็นด้วยความหมาย 2 ประการคือ แสดงให้คนเลี้ยงเห็นว่าผู้รับเลี้ยงเห็นคุณค่าของสิ่งที่ได้รับ และคนควักกระเป๋าเลี้ยงมิได้ให้สิ่งที่ไม่ถูกปากตน

พวกคาวบอยใช่ว่าจะซดเหล้าเป็นคอทองแดงทุกคนไป ถึงจะคอทองแดงแต่เวลางานก็ไม่เอาเลยเหมือนกันเพราะงานมันบังคับ มีเรื่องเหล้าขานกันเรื่องหนึ่งในวงการคาวบอย ซึ่งฟังดูแล้วอาจจะคิดว่าเกินจริงไปหน่อยก็ได้ ว่าด้วยเรื่องราวของคาวบอยคู่หูสองคน ซึ่งอุตส่าห์เก็บออมเงินทองไว้ 2-3 ปี กะการณ์ว่าจะเจอกิจการอะไรดีที่ไหนก็จะเข้าหุ้นทำด้วยกัน

วันหนึ่งเมื่อเดินทางไปถึงเมืองเล็กๆเมืองหนึ่งมีสถานรถไฟขนวัว ที่นี่มีโรงเหล้าเพียงแห่งเดียวสองเกลอชอบใจเข้าหุ้นซื้อกิจการทั้งร้านเลย ร้านเหล้าเปลี่ยนมือเป็นเจ้าของรายใหม่แล้ว แต่ปิดประตูเงียบไม่เปิดรับเหมือนเคยทำให้เป็นที่สงสัยคิดว่าปิดปรับปรุง เกือบสองอาทิตย์แล้วก็ยังไม่เปิด วันหนึ่งคอเหล้าอดไม่ไหวชักชวนกันไปอยู่หน้าร้านร้องตะโกนแกมประท้วงให้เปิด ร้าน สักประเดี๋ยวคาวบอยหุ้นส่วนคนหนึ่งก็แง้มประตูออกมาดู
“เมื่อไหร่จะเปิดร้านเสียที” คอสุรารายหนึ่งถาม
“เปิดร้าน...บ้าเหรอ” เจ้าของใหม่โก่งคอย้อนถามเสียงลั่น “เปิดทำไม ข้าซื้อร้านไว้กินกันเอง”

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก EL RIFLE 223.204.198.68 จันทร์, 2/1/2555 เวลา : 10:33 IP : 223.204.198.68

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 8048

คำตอบที่ 37
ความเฟื่องเรื่องโจรลักวัว(ต่อ)

ดังนั้น ถ้าเขารู้มาว่าพวกโจรมันจะปล้นรถไฟสายยูเนี่ยนแปซิฟิกหรือธนาคาร เขาจะไม่แจ้งนายอำเภอหรือนายธนาคาร เพราะถือว่าในเมื่อตัวเองรู้ พวกนายอำเภอหรือธนาคารก็น่าจะรู้แล้วด้วย และถ้าขอให้เขาช่วยเหลือก็พร้อมเสมอด้วยความเต็มใจ ถ้าไม่มีใครขอก็แล้วไป หลังจากนั้นเขาอาจแสดงความสนใจเพียงไถ่ถามว่าฝาตู้เซฟถูกระเบิดปลิวไปถึงไหน

การปิดปากตัวเองทำนองนี้มิใช่เจตนาจะปกปิดการกระทำผิดของใคร หรือรู้เห็นเป็นใจ แต่ด้วยความซื่ออย่างน้ำใสใจจริง เพียงเพราะไม่อยากไปข้องแวะเรื่องของคนอื่นก็เท่านั้น ชาวไร่ปศุสัตว์ยุคนั้นพอจะแบ่งออกเป็นคน 2 ประเภท คือ คนที่ท้องถิ่นชอบและไม่ชอบ คนประเภทแรกนี้ไม่ค่อยมีปัญหา คนประเภทหลังส่วนมากไม่ใช่คนพื้นเพที่นั่นซึ่งโดนลักวัวประจำ เจ้าของอาจเป็นคนอังกฤษหรือชาวตะวันออก จะมาอยู่ไร่นานทีปีหน ส่วนมากจะแห่ไปกันในฤดูใบไม้ร่วงซึ่งเป็นฤดูล่าสัตว์ใหญ่ คนพวกนี้ถือว่ามีไร่ไว้พักผ่อนหาความสำราญ จึงไม่ค่อยจะรู้สึกสะดุ้งสะเทือนอะไรถ้าวัวหรือม้าถูกขโมยไปบ้างตามประสาคน รวย

ส่วนชาวตะวันตกทั่วไปเมื่อพูดถึงความพัวพันกับการลักวัวพอจะแบ่งออกได้เป็น 5 ประเภท

ประเภท A จัดว่าอยู่ในโอวาทของกฎหมาย เป็นคนซื่อสัตย์ ไม่ยอมให้ความช่วยเหลือใครแม้แต่น้อยถ้าเห็นว่าทำไม่ถูกต้อง
ประเภท B อาจเรียกว่าพวกปากว่าตาขยิบ ใจหนึ่งไม่ค่อยชอบกับการฉกฉวยหาผลประโยชน์ใส่ตนโดยไม่ถูกต้อง แต่เพราะไม่ค่อยยี่หระกับกฎหมาย ก็เอาเหมือนกันถ้าโอกาสมันให้ บ้างก็ทำเฉยๆ บ้างก็ช่วยพวกลักวัวที่ถือว่าวัวไม่มีเจ้าของ ได้แบ่งสักสี่ห้าตัวก็ดี
ประเภท C คล้ายๆกับ B แตกต่างไปเล็กน้อยตรงที่พวกนี้ถือคติยังไงก็ได้ หรือได้ก็ดี ไม่ได้ก็แล้วไป
ประเภท D เป็นพวกไม่ค่อยสบอารมณ์กับการเข้มงวดของกฎหมายถ้าเจ้าของวัวเป็นคนที่ชาว บ้านไม่ค่อยชอบหน้าอยู่แล้ว คนพวกนี้จะเป็นพวกแรกที่เข้าไปเยี่ยมเยือน แต่เขาจะไม่เข้าไปรบกวนไร่ของแม่ม่ายหรือคนจน
ประเภท E เทียบกับทุกประเภทแล้ว คนประเภทนี้มีน้อยที่สุด แต่นี่แหละคือ พวกโจรลักวัวตัวจริง พร้อมเสมอที่จะฉกฉวยของใครก็ได้ไม่ว่าวัวหรือม้า
การลักวัวแบบปล้นกลางวันแสกๆ ชิงกันซึ่งหน้าต้อนไปเป็นฝูงๆ เป็นอยู่ไม่กี่ปีก็ค่อยๆซาลงไป แต่เกิดการลักแบบใหม่ตามมา เป็นวิธีการสำเร็จเสร็จสิ้นเด็ดขาดด้วยความชำนาญ การแบบใหม่นี้ยืดเยื้อเป็นเวลายาวนานราว 10 ปี ลุกลามกระจายไปทั่วแดนปศุสัตว์ เหยื่อส่วนใหญ่เป็นคนอังกฤษหรือต่างเมือง

การลักวัวแบบใหม่ทำกันอย่างทีระบบ ตัวที่มีตราของไร่ ก็เอามาตอกตีตราใหม่ ตัวที่ไม่มีตรายิ่งสะดวกโดยเฉพาะลูกวัว พวกโจรใช้วิธีการโหดมากตัวไหนตามแม่แจจะถูกจับแยกไปเข้าคอกที่ห่างไกล ยังไม่อดนมก็ไม่สน เก็บไว้จนมันหายอยากไปเอง เลี้ยงโตได้ที่ก็เอาออกขาย ตัวแม่มันตัวไหนพล่านจะไปหาลูกจะโดนจี้ด้วยเหล็กร้อนที่เท้าหรือทำอย่างไรก็ ได้ให้เท้าเป็นแผลเดินไม่ได้ ตัวที่ดื้อมากๆจะยิงทิ้งเสียเลย

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก EL RIFLE 223.204.198.68 จันทร์, 2/1/2555 เวลา : 10:36 IP : 223.204.198.68

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 8051

คำตอบที่ 38
เผด็จศึกโจรลักวัว
การลุกฮือของชาวไร่ไวโอมิ่งเกิดขึ้นขณะที่ทางรถไฟสายใหม่ของบริษัทเบอร์ลิง ตันยืดออกไปถึง และขณะที่คนงานทำทางรถไฟหาเนื้อควายไบซันกินไม่ได้แล้ว จึงเป็นโอกาสอันดีได้ทำมาหากินอย่างเริงร่าของคนกลุ่มหนึ่งคือโจรลักวัว กลุ่มใหม่ที่เห็นหนทางหาเงินได้ง่ายๆ คนพวกนี้ใจป้ำกล้าได้กล้าเสีย มีหัวการค้า โดยใช้วิธีรวดเร็วกว่าการลักวัวไปตีตราใหม่ นั่นคือการขโมยวัวตัวโตๆเอาไปฆ่า แล้วเอาเนื้อไปขายตามร้านขายเนื้อเล็กๆ ส่วนหนังก็ทำลายตราเสียแล้วนำออกขายได้กำไร

ตอนแรกบุกปล้นหรือขโมยจากเจ้าของไร่ที่ผู้คนไม่ชอบหน้า แต่ภายหลังดูเหมือนเขาจะยึดคติที่ว่า “เนื้อวัวก็คือเนื้อวัว” จึงไม่สนว่าจะเป็นของใคร
เหตุร้ายอย่างนี้เป็นอยู่แรมปี จนกระทั่งมีเหตุร้ายเกิดขึ้นมาแทรกอย่างปุบปับเป็นข่าวดังไปถึงยุโรป แต่ลงท้ายค่อนข้างดี เพราะได้รับความสนใจจากทางการได้เข้าไปแก้ไขจากร้ายกลายเป็นดีอย่างมีเหตุผล สมควรในที่สุด

เหตุร้ายนั้นเกิดขึ้นในปี 1892 ในไวโอมิ่ง ชาวไร่ปศุสัตว์สุดแสนจะทนต่อความเดือดร้อนจากการรังควานของพวกโจรลักวัว ระดมกำลังเป็นร้อยพร้อมอาวุธยกกันไปราวกับกองทัพ จากไชแอนไปถึงเมืองใกล้เคียงมุ่งหมายล้างผลาญพวกลักวัวให้สิ้นซาก ไปถึงเมืองจอห์นสันก็รายล้อมเปิดฉากยิงถล่มไร่แห่งหนึ่งที่สงสัยว่าจะเป็น ที่ชุมนุมของพวกโจร ซึ่งยุดนั้นเรียกกันว่า “เว็ดดี้”

ชาวไร่ปศุสัตว์รายเล็กรายน้อยในย่านใกล้เคียงที่เคยเดือดร้อนเห็นได้โอกาสก็ แห่กันไปช่วย ยิงกันพักใหญ่กว่าเรื่องจะถึงหูนายอำเภอท้องถิ่น ระดมผู้ช่วยแห่กันมาหลายสิบ ในผู้คนหลายสิบนี้ชาวบ้านจำได้ว่ามีพวกเว็ดดี้นอยู่ด้วยกลายคน แต่กว่าจะเลิกรากันก็ต่อเมื่อกองทหารแห่งสหรัฐมาระงับเหตุ แยกคู่กรณีพิพาทออกจากกันหลังจากถึงตายเพียง 2 คน แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีการล้างผลาญกันอีก

เหตุร้ายหนนั้นตามความคิดเห็นของชาวบ้านทั่วไปที่แม้จะโน้มเอียงเข้าข้างฝ่า ใดฝ่ายหนึ่งบ้างก็ตาม เห็นว่ากฎเก่าแก่ใดๆที่เคยยึดถือกันมานานบัดนี้มันหมดสิ้นไปแล้ว เขาเห็นว่ายุค OLD WEST ผ่านพ้นไปแล้ว บัดนี้เป็นยุค NEW WEST แดนปศุสัตว์เลิกเสียทีที่มีเรื่องการเมืองเข้ามาแทรกแซง และทุ่งใหญ่ก็ถูกแบ่งสันปันส่วนเป็นของรัฐต่างๆ ไปแล้ว

ฝูงปศุสัตว์ที่เคยครอบครองความเป็นเจ้าทุ่งก็หมดยุคไปแล้ว แถบถิ่นที่เคยเป็นแดนปศุสัตว์ก็เปลี่ยนมือจากเจ้าของฝูงปศุสัตว์และพวก คาวบอยเป็นของชาวไร่ที่มาจากต่างแดน

อย่างไรก็ดีเหตุร้ายคราวนั้นทำให้เจ้าของไร่ที่เคยถูกลักวัวถูกปล้นวัว และยังไม่ถูกสิ่งที่เรียกว่า THE SPIRIT OF THE WEST สลักตราตรึงเต็มที่ ต่างก็ทิ้งไร่หรือขายเลิกกิจการไปมากมายหันหลังให้ทั้งอุตสาหกรรมปศุสัตว์ และผืนแผ่นดินที่เคยทำไร่และเลี้ยงสัตว์ แต่นั่นก็เป็นส่วนน้อย คนที่เหลือก็พยายามปรองดองกันมากยิ่งขึ้น ขณะที่พวกโจรลักวัวต่างพากันกลับเนื้อกลับตัว ไม่นานโจรลักวัวก็ค่อยๆหมดสิ้นไป ความสงบสุขคืนสู่ดินแดนปศุสัตว์อีกครั้ง

เหตุร้ายที่ลงเอยด้วยอำนาจกระสุนปืนที่เรียนกันว่า “ศึกโจรลักวัว” หรือ “ศึกเมืองจอห์นสัน” คราวนั้น มันช่วยแยกการเมืองออกจากสังคมได้อย่างชัดเจน แรงระเบิดที่เกิดจากปัญหาโจรลักวัว โจรบางคนมองว่าเป็นการปล้น แต่คนอื่นๆอีกมากมองว่าเป็นความบ้าระห่ำของคนบางจำพวก บ้างก็ถือโอกาสแก้แค้น แต่สำหรับความเห็นของคนส่วนใหญ่เห็นว่าคือการลุกฮือขึ้นต่อต้านความรวยที่ กระจุกอยู่ในคนกลุ่มหนึ่ง อันส่งผลให้บรรลุถึงซึ่งการปฏิวัติทางสังคมและการเมืองครั้งสำคัญครั้งหนึ่ง

การปะทะกันครั้งนั้นแม้จะเกิดในไวโอมิ่งแห่งเดียว แต่รัฐอื่นๆในภาคตะวันตกได้นำไปใช้เป็นบทเรียนในการแก้ปัญหาสิ่งที่ได้คือผล ประโยชน์ส่วนรวม

นับแต่นั้นจากแม่น้ำมิสซิสซิปปีไปถึงเซียร์ร่า เนวาดา ทุ่งหญ้าที่ใชเลี้ยงสัตว์ให้ถือเป็นสมบัติส่วนรวม เรื่องของการเมืองที่เข้าไปก้าวก่ายเป็นเรื่องประวัติศาสตร์ไปแล้ว ยุคหลังๆไม่ว่าผู้ใดเป็นเจ้าของไร่ใหญ่โตมีอิทธิพลสูงส่งทางการเมืองระดับ ชาติหรือท้องถิ่นต้องชนะใจได้รับเสียงสนับสนุนจากผู้คนทั่วไป ไม่ว่าชาวปศุสัตว์ ชาวไร่ ชาวเมือง หรือแม้กระทั่งคนเลี้ยงแกะ

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก EL RIFLE 223.204.198.68 จันทร์, 2/1/2555 เวลา : 10:38 IP : 223.204.198.68

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 8052

คำตอบที่ 39
น้ำใจตะวันตก
หน้าประวัติศาสตร์ชี้ให้เห็นว่าจิตใจความสำนึกอันเหนียวแน่นของประชาชน เพื่อสาธารณะประโยชน์อันเป็นความสำนึกแห่งความเป็นชาติอันมั่นคง จะก่อเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อประชาชนผู้มีจิตใจเช่นนั้นมีความเห็นพ้องต้องกัน ไม่ว่ากิจการใดหลากหลายเพียงไหน จิตใต้สำนึกนี้จะคงอยู่ต่อได้ต้องอยู่บนพื้นฐานการสนับสนุนอย่างท้วมท้น และยืนนานต่อหลักการเช่นนั้น มันเป็นเครื่องสมัครสมานสังคมและเป็นมูลฐานการปกครอง

ก่อนถึงยุค “ตื่นทอง” ซึ่งเริ่มในปี 1848 ในบริเวณตามชายฝั่งตะวันตกของแม่น้ำมิสซิสซิปปี มีคนผิวขาวไปปักหลักอยู่กันบ้างแล้วแต่ก็มีน้อย พวกเขาไม่ย่นย่อต่อการเดินทางอันไกลแสนไกล
นอกจากนั้นยังมีคนท้องถิ่นที่อยู่กันมาแต่เดิมเป็นชุมชนเล็กๆทั้งชาวแคลิ ฟอร์เนีย ชาวสเปนที่ไปตั้งรกราในนิวเม็กซิโก มีไร่ปศุสัตว์ตั้งกระจายอยู่เป็นกลุ่มๆในถิ่นห่างไกลทางตะวันออกเฉียงใต้ของ เท็กซัส ส่วนทางตะวันตกของโอเรกอนก็มีชุมชนเล็กๆกระจายอยู่ทั่วไป มีนิคมชาวมอร์มันในยูท่าห์ และกลุ่มสุดท้ายคนที่ไปหากินแถบนั้นซึ่งเลิกราจากอาชีพจับปลาวาฬและล่องเรือ ค้าขายหนังสัตว์ไปตั้งรกราอยู่ตามชายฝั่งแคลิฟอร์เนีย

คนผิวขาวที่มีจำนวนน้อยมากดังกล่าวนี้ ซึ่งต่อมาคือชาวโอเรกอน ชุมชนชาวสเปน และชาวมอร์มัน เขาอยู่และทำมาหากินกระจัดกระจายห่างกันมาก มีผลประโยชน์ต่างกันออกไป ต่างคนต่างอยู่ จึงไม่อาจก่อให้เกิดสิ่งที่เรียกว่า “จิตใจความสำนึกเพื่อสาธารณะประโยชน์” ได้แม้แต่ในท้องถิ่นของตัวเอง

ชาวโอเรกอนและผู้คนที่เพิ่มมากขึ้นในภายหลัง นอกจากลูกหลานที่เป็นคนรุ่นหลังแล้วก็มีผู้คนไม่น้อยที่อพยพย้ายถิ่นฐานไป ตั้งรกรากใหม่ที่นั่นจากย่านนิวอิงแลนด์มาถึงยุคหลัง โอเรกอนกับนิวอิงแลนด์สามารถประสานหล่อหลอมเข้ากันได้ทั้งความคิดอุดมการณ์ และพฤติกรรม ส่วนพวกมอร์มันและชาวสเปนที่อยู่โดดเดี่ยวห่างไกลกันก็ค่อยๆเจริญขึ้น มีความสมบูรณ์พร้อมไปตามอัตภาพ ดังนั้นทั้งชาวโอเรกอน มอร์มัน และชุมชาวสเปน จึงมิใช่ผู้เริ่มจิตวิญญาณแห่งตะวันตก

คนกลุ่มถัดมาที่พากันบุกดินแดนตะวันตกคือพวกชาวเหมือง พวกนี้ได้ยินว่ามีใครพบแหล่งทองคำที่ไหนก็พากันแห่ไปเป็นพรวน พวกนี้แห่กันไปแคลิฟอร์เนียเป็นแห่งแรกก่อนในปี 1849 จากนั้นมุ่งสู่โคโรลาโด ปี 1851, โอเรกอน 1852, เนวาดา 1859, ไอดาโฮ 1860 มอนทาน่า 1862, ไวโอมิ่ง 1867 และดาโกต้า 1875

แต่พวกชาวเหมืองที่หวังร่ำรวยด้วยการแสวงโชคจากการขุดทองร่อนทองอยู่กัน เป็นกลุ่มเป็นก้อนในย่านเหมืองหรือสายแร่เท่านั้น และจะอพยพแห่กันไปเมื่อได้ยินว่าที่ไหนมีแหล่งแร่ใหม่ จึงมิได้สร้างสำนึกในสาธารณะประโยชน์ใดๆ

คนพวกนี้มุ่งสู่ตะวันตกพอเข้าเขตที่เรียกว่า “ชายแดน” ซึ่งอยู่เลยฝั่งมิสซิสซิปปีออกไป ก็มักมีพฤติกรรมเช่นเดียวกับพวกล่าสัตว์และบรรดาพ่อค้าที่ถือว่าตัวเองไป อยู่แผ่นดินต่างแดนอันเป็นพื้นที่ว่างเปล่าที่อาจขุดค้นพบความร่ำรวยได้ จึงจำกัดวงความคิดความอ่านไว้ที่การใช้เรี่ยวแรง ถ้าทำมาได้ก็ขนกลับบ้านที่พวกเขาเรียกว่า STATE

มีช่วงหนึ่งชาวเหมืองแห่กันไปอยู่ที่ “เยอร์บา บูนา” ซึ่งเป็นหมู่บ้านเล็กๆอยู่ติดกันอ่าวที่ไม่ค่อยมีเรือมาจอด นอกจากเรือรบ นานๆทีจะมีเรือค้าขายเลียบชายฝั่งเม็กซิโกมาแวะบ้าง เมื่อชาวเหมืองยกกันไปอยู่มากๆ ทำให้กิจการค้าขายท้องถิ่นค่อยๆคึกคักขึ้นไม่กี่ปีต่อมาหมู่บ้านเล็กๆแห่ง นี้ก็มีคนพลุกพล่านและค่อยๆเจริญขึ้น บ้านช่องเดิมมีแต่กระท่อมทับก่อด้วยอิฐดินโคลน ค่อยๆเปลี่ยนเป็นตึกรามและในที่สุดก็กลายเป็นเมืองใหญ่เมืองหนึ่งของโลกทุก วันนี้ นั่นคือ “นครซานฟรานซิสโก”

ในเมื่อสิ่งที่เรียกว่า “THE SRIRIT OF THE WEST” มิได้ก่อให้เกิดจากกลุ่มคนดังกล่าว ถ้าเช่นนั้นจะเป็นผู้ใด เพราะสิ่งนี้มันได้เกิดขึ้นและประพฤติปฏิบัติอยู่ทั่วไปก่อนบรรดาโรงงาน ผู้คนวงการอาชีพต่างๆจะเข้าไปเสียอีก เห็นจะมีคนจำพวกหนึ่งที่ยังมิได้กล่าวถึง คนพวกนี้ประกอบด้วยชาวไร่ปศุสัตว์ทั้งเจ้าของ คาวบอยลูกจ้าง ผู้ร่วมทำงานในไร่ ไม่ว่าจะเป็นคนครัว คนเลี้ยงม้า ผู้คนเหล่านี้ออกไปทำมาเลี้ยงชีพใช้ชีวิตอยู่นพื้นที่กว้างใหญ่ ได้พบเห็นความเป็นอยู่ขนบธรรมเนียมผู้คนทั่วไป ตลอดจนพรานล่าสัตว์ พ่อค้าเร่ นักบุกเบิกรุ่นก่อนๆ เป็นผู้เติมหน้าประวัติศาสตร์ในด้านการสร้างสรรค์เชื่อมโยงความรู้สึกนึกคิด เพื่อสาธารณะประโยชน์ เป็นธรรมเนียมเชิงบังคับทั้งในชีวิตความเป็นอยู่และการทำอาชีพการงาน ว่ากันว่าข้อพิสูจน์ข้อนี้ให้ดูความเป็นอยู่ของผู้คนในแดน “ตะวันตกไกล” ทุกวันนี้ที่ธรรมเนียมต่างๆครั้งกระโน้นยังยึดถือปฏิบัติกันอยู่ หรือเปิดพจนานุกรมก็จะเห็นว่าถ้อยคำสำนวนครั้งโน้นที่รุ่นนั้นใช้กันมีอยู่ ดาษดื่นแทบทั้งเล่ม

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก EL RIFLE 223.204.198.68 จันทร์, 2/1/2555 เวลา : 10:41 IP : 223.204.198.68

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 8053

คำตอบที่ 40
วิชาคาวบอย
“เครื่องหมายนำทาง” เป็นความรู้จากธรรมชาติที่คาวบอยต้องศึกษาเรียนรู้ มันเป็นเครื่องชี้นำทางที่คนเดินทางรุ่นก่อนๆอาจทำไว้หรือทิ้งร่องรอยไว้ มันเป็นความชำนาญของ “แมวมอง” หรือ “นักแกะรอย” ของทหารครั้งโน้นใช้ดูร่องรอยอินเดียนแดงเพื่อหาทางหนีทีไล่ และมือกฎหมายใช้ไล่ล่าคนร้าย

คาวบอยบางคนเก่งมากเรื่องการแกะรอย แต่ว่ากันว่ามีน้อยคนที่จะเก่งมีความชำนาญเหมือนนักแกะรอยอินเดียนแดง สมัยนั้นถึงกับเคยมีการเปิดสอนวิชาในโรงเรียน มีคนอินเดียนแดงผู้ชำนาญการมาคุมสอบเป็นระยะ ใครสอบตกว่ากันว่าอาจโดนถลกหนังหัว – นี่เป็นตำนานที่เล่าขานกันมา ซึ่งอาจไม่จริงก็ได้ เพราะถ้าจริงคงหาคนเรียกยาก แต่ที่เป็นความจริงแน่ๆ คือวิชาการแกะรอยของคนอเมริกันยุคบุกเบิกเลียนแบบมาจากอินเดียนแดงทั้งนั้น นำมาดัดแปลงให้ได้ประโยชน์สูงสุด คาวบอยหลายคนได้อาศัยรับจ้างทำมาหาเลี้ยงชีพไม่ต้องตรากตรำอยู่แต่กับงาน เลี้ยงวัว
อินเดียนแดงนั้นมีมากมายหลายเผ่ามีเครื่องใช้สอยเป็นเอกเทศผิดแผกแตกต่าง กันไป แม้แต่กระโจมที่พักอาศัยก็ไม่เหมือนกัน เหล่านี้ล้วนแต่เป็นสิ่งน่าสังเกตของนักแกะรอย ร่องรอยเพียงเล็กน้อย ลักษณะกระโจมแม้จะรื้อไปแล้ว นักแกะรอยจะบอกได้ว่าเป็นของเผ่าไหน มีหลักยึดประการหนึ่งที่อบรมสั่งสอนกันมาว่าเป็นสิ่งจริงแท้แน่นอนเชื่อถือ ได้สำหรับนักแกะรอยคือ สัตว์ 2 ตัว คน 2 คน ที่จะทิ้งร่องรอยเหมือนกันไว้ย่อมไม่มี

งานของแมวมองหรือนักแกะรอยยุคนั้น ถ้าไม่เป็นคนนำทางไปยังที่ใดที่หนึ่งก็เป็นการไล่ล่าคนร้าย ภาระแรกอยู่ที่ทำอย่างจึงจะปลอดภัย ไปทางไหนจึงจะถึงแน่ๆ และหลีกเลี่ยงอุปสรรคกีดขวาง แต่งานประการหลังต้องใช้ความสามารถสูง เสี่ยงอันตราย ต้องใช้ประสาทหูและตา คอยวังเกตแยกแยะรอยหักใบไม้กิ่งไม้ รอยเท้า ตลอดจนการแตกตื่นของนกกา จนถึงซุ่มเสียงต่างๆ บางทีคนร้ายก็เผยที่ซ่อนออกมาเองโดยไม่รู้ตัวจากแสงสะท้อนของโลหะในเครื่อง แต่งตัว

ดังนั้นทั้งพลเมืองดีในแถบถิ่นชุกชุมด้วยอินเดียนแดงนักล่าสัตว์ใหญ่ทั้ง พลเมืองร้ายที่หนีการไล่ล่าต้องระวังไม่พกพาอะไรที่สะท้อนแสง นอกจากสิ่งที่จำเป็นเช่นด้ามปืนหรือกระบอกปืนหรือสเปอร์ นอกนั้นแม้แต่ผ้าเช็ดหน้าสีขาวทิ้งไปได้เลย

สิ่งที่ทำให้นักแกะรอยแน่ใจที่สุดคือรอยเท้าที่ฝ่ายหนีทิ้งไว้ ถ้าได้พบสักรอยหนึ่งไม่ว่าจะเป็นรอยเต็มฝ่าเท้า รอยจิกของส้นหัวแม่เท้า จะเป็นเค้าให้ติดตามไปได้ตลอดแม้ว่าจะพบนานๆที นักแกะรอยบางคนเก่งถึงขนาดสังเกตได้แม้แต่รอยเท้าจางๆที่ก้อนหิน

ถ้านักแกะรอยรู้จักคนร้ายมาก่อนอาจจะรู้ได้จากรอยเท้า หรือรอยรองเท้าว่ารูปร่างขนาดไหน จะรู้กระทั่งขาพิการหรือไม่ เวลาเดินขาข้างพิการกดลึกกว่าอีกข้าง ฝ่าเท้าทั้งสองของบิดเฉียงผิดกับคนขาดี และระยะห่างของก้าว

ม้าถ้ามีคน ขี่มันจะไปตามทางที่คนขี่บงการ ถ้าไม่มีคนขี่มันจะเถลไถลไปตามประสาของมัน เดินๆควบๆหยุดๆ นักแกะรอยเก่งๆจะรู้จากรอยเท้าซ้ายขวาที่ขนานไปว่ามันเดินหรือวิ่งมีคนขี่ หรือไม่ บาดเจ็บหรือไม่

เมื่อปี 1894 นักแกะรอยของรัฐบาลกลางในเยลโลว์สโตนแกะรอยติดตามพรานเถื่อนที่แอบเข้ามาล่า สัตว์ ตามไปได้พักใหญ่เขาบอกกับนายทมหารที่ไปด้วยกันว่า “ไม่มีประโยชน์ มันไปลิบแล้ว ม้ามันเร็วกว่าของเรา” นั่นเป็นเพราะพบว่าหลังจากตามรอยเกือกม้าก้าวย่างสั้นๆ จนไปพบรอยห่างๆ และห่างกว่าม้าของตนมาก นักแกะรอยพูดถูก เพราะเมื่อพรานเถื่อนรายนี้ถูกจับในสองวันต่อมา บอกว่าม้าของเขาเป็นม้าแข่ง
กิ่งก้านสุมทุมพุ่มไม้ตามทางเดินในป่า ถ้าแตกหักถือเป็นร่องรอยมีค่ายิ่งของนักแกะรอย คนเก่งๆจะบอกได้ว่าเป็นฝีมืออะไรหรือใคร โดยธรรมชาติพวกสัตว์ป่าจะทำลายโดยไม่ตั้งใจนานๆทีหรือขณะมันกำลังแตกตื่น ถ้าเลี่ยงได้มันจะไม่เหยียบย่ำ อินเดียนแดงก็เช่นกันกิ่งไม้ขวางข้างหน้าจะข้ามไป มีแต่คนขาวหรือพวกสัตว์ที่จะลุยเหยียบย่ำทำลายต้นไม้ในป่า

เจมส์ บริดเจอร์ เป็นนักแกะรอยผู้เก่งกาจคนหนึ่งในยุคนั้นขี่ม้าผ่านไปเห็นขนนกอินทรีขนหนึ่ง วางอยู่ในทางเดินป่า เมื่อตรวจสอบดูก็เห็นมีแถบหนังกวางเล็กๆพันอยู่ ก็รู้ทันทีว่าหลุดมาจากเครื่องทรงพวกอินเดียนแดงออกศึก เมื่อแกะรอยไปก็พบชุมนุมกันอยู่กลุ่มใหญ่เพื่อเตรียมออกปล้น นักแกะรอยผู้ช่ำชองอีกคน เจมส์ ดูวิง ขณะกำลังเดินทางฝ่าดงสนค่อนข้างทึบ สังเกตเห็นใบไม้ใบหนึ่งยังสดอยู่ตกอยู่ที่พื้น เป็นใบแอสแพนซึ่งไม่มีในป่านี้ เขาลงจากหลังม้าด้อมๆมองๆหาสิ่งผิดสังเกต ประเดี๋ยวเดียวก็พบอินเดียนแดงนายหนึ่งแอบซึ่มอยู่กลังขอนไม้ ที่เสื้อยังมีกิ่งเล็กๆกับใบอีก 3 ใบเสียบอยู่ อีกใบหนึ่งหลุดร่วงไปเหลือแต่ก้าน แสดงว่าหมอนี่ควบม้าผ่านมาตามป่าแอสแพน

นักแกะรอยเก่งๆเมื่อไปถึงริมน้ำจะหาร่องรอยทั้งฝั่งนี้และฝั่งโน้น ถ้าไม่มีอะไรจะดูก้อนหินก้นลำธาร กิ่งไม้ใบหญ้า กระทั่งดงหญ้าตะไคร่น้ำ สีของน้ำถูกรบกวนหรือไม่ ถ้ารอยเท้าหายไปกลางป่าสิ่งแรกที่เขาจะตรวจดูคือต้นไม้ใกล้เคียง มันจะปีนขึ้นไปซ่อนตามยอดคาคบหรือไม่
อย่างไรก็ดีนักแกะรอยต่อให้เก่งแสนเก่งก็ต้องมีวันพลาด บางทีไปเจออินเดียนแดงที่จัดว่าแสนฉลาดวางแผนทางหนีทีไล่ยอกย้อนทั้งย้อนรอย และตลบหลัง ที่จัดว่าเป็นคู่ปรับของนักแกะรอยมีอยู่ 2 เผ่า คือ เผ่าอาปาเช่ และเผ่าซูส์

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก EL RIFLE 223.204.198.68 จันทร์, 2/1/2555 เวลา : 10:42 IP : 223.204.198.68

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 8054

คำตอบที่ 41
คาวบอยกับปืน (1)

แฟนคาวบอยในบ้านเราคงมีไม่น้อย แม่อาจจะไม่ใช่แฟนหนังประเภท western หรือที่เกี่ยวกับชีวิตความเป็นอยู่ในแถบถิ่นตะวันตกอเมริกา ไม่ว่าจะเป็นหนังบู๊หรือไม่บู๊มีดวลปืนกันหรือไม่ ขอให้มีฉากขี่ม้าควบม้ายิงกันโป้งป้างแฟนหนังพวกเรามักจะเรียกหนังคาวบอย ทั้งสิ้น และดูเหมือนจะเข้าใจว่าลงได้เป็นคนเลี้ยงวัวต้อนวัวอยู่กับฝูงม้าฝูงวัวก็ เรียกเป็นพวกคาวบอยทั้งสิ้น

ความจริงในแถบถิ่นดินแดนคาวบอยนั้น “คาวบอย”-cowboy เขามิได้เรียกคาวบอยเสมอไป บางทีเรียก cowpuncher หรือ puncher – punching แต่จะเรียกอย่างไรก็ตามความหมายของมันและตัวตนจริงๆของมันคือคาวบอยคนขี่ม้า ต้อนฝูงวัวไล่ปล้ำจับม้าจับวัวมาตีตราใช้ชีวิตอยู่ในทุ่งกว้างแต่คำเรียกว่า horseboy หรือ horse puncher กลับไม่มีในวงการ

และคำเรียกขานก็มีการแบ่งแยกเหมือนกัน คาวบอยยังจะเป็นคาวบอยอยู่ได้ก็ต่อเมื่อเป็นลูกจ้างอยู่ ถ้าเลื่อนฐานะขึ้นไปเป็นเจ้าของฝูงหรือไร่ปศุสัตว์ตำแหน่งคาวบอยก็จะหมดไป เจ้าของไร่ปศุสัตว์ยังมีการเรียกขายกันอีกแบบ แล้วแต่ว่าเขาจะเรียกอะไร ถ้าเลี้ยงม้าเรียก horse man ถ้าเลี้ยงวัวเรียก cattle man หรือ cow man มีความหมายถึงคนเลี้ยงวัว แต่ horse man กลับไม่เหมือนกันพวกแรกหมายถึงคนเลี้ยงม้าส่วนพวกหลังกลับหมายถึงคนทำมาหา กินอยู่บนหลังม้า หรือชำนาญการเรื่องม้า

นี่เป็นเพียงเกร็ดเล็กๆน้อยๆของวงการคาวบอยตามภาษาของเขา ที่จริงยังมีคำเรียกขานอย่างอื่นมากกว่านี้ ในบางท้องถิ่นโดยเฉพาะพวกโอเรกอนและไวโอมิ่งล้วนแต่เป็นคำแปลงหรือเพี้ยนมา จากภาษาสเปน เช่น บาเคโร่ บักการู บัคการา บัคเคย์โร เป็นต้น แต่จะอย่างไรก็หมายถึงคาวบอยทั้งสิ้น เพราะอยู่ในแวดวงวงการเลี้ยงม้าเลี้ยงวัวทั้งเพ ยกเว้นการเลี้ยงแกะเขาไม่เรียกคาวบอยทั้งที่คนเลี้ยงแกะก็ขี่ม้าต้อนฝูงแกะ เหมือนกัน

ในยุคหนึ่งนิยายคาวบอยเป็นที่ชื่นชอบของนักอ่านจำพวกแฟนคาวบอยมากเช่นกัน พอๆกับดูหนังในนิยาย คนเขียนมักเสกสรรปั้นแต่งให้คาวบอยมีนิสัยใจคอ รูปแบบแตกต่างกันไป เพียงเพื่อความสนุกสนาน แต่รูปแบบทั้งหลายมีคุณสมบัติตรงกันอยู่ข้อหนึ่งคือ เป็นลูกผู้ชาย มีสติตื่นตัวตลอดเวลาพร้อมที่จะกระตุปืนคู่มือออกมาสับไกได้อย่างแม่นยำราว กับจับวาง แต่ในชีวิตจริงๆนั้นไม่มีหรอกคาวบอยประเภทนั้นประเภทนี้ เพราะคาวบอยก็เป็นมนุษย์ปุถุชนคนธรรมดานี่เอง

บาร์ท สมิธ คาวบอยเก่าแก่ขนานแท้คนหนึ่งใช้ชีวิตตรากตรำอยู่ในท้องถิ่นตั้งแต่หนุ่มจน แก่ เขาพูดไว้ว่า “คาวบอยก็คือชาวบ้าน ชาวบ้านธรรมดานี่เอง ชาวบ้านที่ก้มหน้าก้มตาทำมาหากินอยู่ทุกวี่ทุกวัน...พวกขาโก่ง”

ในนิยาย คนเขียนทำให้คาวบอยเรียกปืนเป็นชื่อต่างๆ เช่น หกนัด, ลูกโม่หกนัด หรือเหล็กยิงได้ และพกกันเกลื่อน

ว่ากันว่าตามความเป็นจริงแล้วคาวบอยในยุคนั้นปืนที่ชอบพกกันมาส่วนใหญ่คือ ปืนพกลูกโม่ที่เรียกกันว่า “โคล์ท รีวอลเวอร์” ขนาด .45 หรือ .44 ลำกล้องยาว 8 นิ้ว น้ำหนักราว 2 กับ 1 ปอน์ด หรือราว 1 กิโลกรัม กระสุนต่างหาก

เมื่อคำนึงถึงว่าพวกคาวบอยทั่วไปก็เป็นคนทำมาหากิน มิใช่พวกริอ่านมีสันดานเป็นโจร หรือฆาตกร ดังนั้นจึงไม่ค่อยมีอยากจะพกปืนให้หนักแรงและเกะกะเกินกว่าจำเป็น บางทีไม่อยากพกด้วยซ้ำ ยกเว้นสถานการณ์จำเป็นที่เลี่ยงไม่ได้ สถานการณ์ที่ว่ามีหลายกรณีเช่น เกรงว่าจะถูกคู่อริแอบมาเล่นงานจึงต้องพกไว้ป้องกันตัว หรือคนที่อยู่ในย่านใกล้เคียงพรมแดนเม็กซิโกที่ชุมไปด้วยโจรผู้ร้าย หรือคนที่อยู่ในดงอินเดียนแดง หรือต้องอยู่เฝ้าฝูงปศุสัตว์ หรือแกรงว่าจะไปพบสัตว์ร้ายที่มารบกวนฝูงปศุสัตว์ หรือพบวัวม้าที่บากเจ็บหนักต้องยิงทิ้ง

เหตุผลอีกข้อหนึ่งคือ เมื่อได้หยุดงานได้ไปเที่ยวหาความสำราญกับเพื่อนฝูงในเมืองก็ต้องพกพาปืนคู่ ใจ นี่ก็เข้าข่ายเพื่อป้องกันตัว และการพกปืนนั้นก็ต้องให้กลมกลืนกับเสื้อผ้าเครื่องแต่งตัว การอวดอำนาจสำแดงอิทธิพลคุกคามข่มขู่ฝ่ายตรงข้ามด้วยการยิงเฉียดๆทำให้ กระโดดเต้นโหยงเหยง หรือทำเกะกะระรานยิงใส่บาร์เหล้าตู้เหล้าโคมไฟ ในแดนคาวบอยแห่งความเป็นจริงนั้นไม่ค่อยมี ตรงข้ามกับที่นักเขียนนิยายได้บรรยายไว้ที่อ่านดูแล้วน่าสนุก น่าทึ่ง ทำให้คนอื่นเข้าใจว่าพวกคาวบอยช่างชักปืนเร็ว ยิงแม่นอย่างร้ายกาจ แต่ลืมไปว่านั่นเป็นจินตนาการของคนเขียนนิยายที่หวังให้ความเพลิดเพลินแก่ ผู้อ่าน

คาวบอยกับปืน (2)
ในหนังสือหรือหนังจะเห็นว่าลักษณะวิธีการพกปืนของพวกคาวบอยหรือเหล่ามือปืน มีหลายแบบ เช่นใส่ซองห้อยเผล้ที่หน้าขา บ้างก็มีสายโยงพกซุกไว้ที่อกหรือซอกแขน พระเอกหรือผู้ร้ายที่เป็นนักเลงปืนมือฉกาจสามารถชักปืนจากซองที่ห้อยอยู่ ข้างตัวแล้วยิงโดยไม่ต้องเล็งจากระดับเอวหรือบางคนเพียงกระดกซองปืนแล้วยิง ทะลุออกไปเลยอย่างที่นักแปลบางคนบรรยายว่า “ยิงจากสะโพก” ในความเป็นจริงอาจมีบ้าง

บางรายใช้ตะไบขัดถูกลไกของมันทำให้ไกและนกเบาสามารถยิงได้เร็วขึ้น มีอีกแบบถอดไกออกไปเลยแล้วง้างนกด้วยหัวแม่มือเวลายิงก็กดไกไว้แล้วปาดนก ด้วยฝ่ามืออีกข้าง บ้างก็พกสองกระบอกทั้งซ้ายและขวา บ้างก็ห้อยในซองกระบอกหนึ่งเพื่อพรางตาคู่อริ แต่ยังมีอีกกระบอกซุกไว้จะได้หยิบฉวยออกมาใช้ในยามจำเป็น

การพกปืนแบบต่างๆหรือการยิงแบบลวดลายอย่างที่ว่ามาที่จริงแล้วไม่เป็นที่ นิยมกันทั้งมือกฎหมายและโจร ในยุคนั้นคนพกปืนแบบแปลกๆอย่างนี้มีมากในคนจำพวกหนึ่งคือนักเลงปืนหน้าใหม่ พวกไก่อ่อน อ่อนหัด อยากอวดโก้ ท่ายะโส อยากดัง ทำทีว่าข้าเป็นมือปืนใหญ่เก่งฉกาจ ซึ่งจริงๆแล้วไม่มีพิษสงอะไรเลย แบบนี้พวกคาวบอยแท้หรือนักเลงปืนเขาไม่ประพฤติกัน

พวกคาวบอยโดยทั่วไปเขาจะพกปืนกระบอกเดียวไว้ทางซ้ายหรือทางขวาแล้วแต่ถนัด ซองก็ธรรมดาแต่เขาจะรอบคอบมากกับการเลือกสรร ซองต้องเป็นแบบไม่มีฝาปิด ไม่เกะกะด้วยปุ่มปม ต้องแบบชักได้ง่ายยิงได้เร็วทันใจ ที่ต้องระวังอย่างหนักหนาอีกย่างคือ เรื่องเสื้อผ้าที่อาจจะรุ่มร่ามเป็นที่เกะกะกีดขวางระหว่างมือกับด้ามปืน

เมื่อยามเผชิญหน้ากับคู่ปรับถึงคราวเป็นคราวตายคาวบอยจะไม่แตะต้องลูบคลำปืน เหมือนในนิยาย เพราะการกระทำอย่างนั้นยามหน้าสิ่วหน้าขวานเหมือนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มันผิดกาลเทศะอย่างมาก เท่ากับเป็นการยั่วยุให้ฝ่ายตรงข้ามชักปืนออกมายิงก่อน ที่สำคัญกว่านั้นคือปืนนั้นมีไว้เป็นเครื่องมือป้องกันตัวมีไว้ยิงมิใช่มี ไว้เพื่อข่มขู่ให้ใครเกรงกลัว

ถ้าปลดอาวุธศัตรูในนิยายมักจะเป็นอย่างนี้ – ถ้าไม่สั่งให้โยนปืนทิ้ง ก็ส่งปืนมาส่งทางด้ามมาก่อน อย่างนี้นักเลงรุ่นก่อนเขาไม่ทำกัน เพราะเขาย่อมรู้ดีว่าปืนที่หันด้ามมาก่อนจากมือคนอันตรายมันแสนจะอันตราย เนื่องจากนิ้วอยู่โกร่งไกปืน ถ้าเพียงตวัดปืนพลิกข้อมือนิดเดียวปากกระบอกจะหันเข้าหาคนขู่ทันที ดังนั้นวิธีการของนักเลงปืนยุคคาวบอยที่เขาจะทำคือสั่งให้โยนปืนทิ้งแล้วบอก ให้ถอยออกไปห่างๆ

เมื่อยามฉุกละหุกเขาจะยิงทันทีถ้าคิดว่าจำเป็น และโดยไม่รีรอลังเลแม้แต่น้อย เมื่อยิงมักยิงให้ตาย และยากที่นักที่กระสุนจะไปโดนคนอื่น จะได้เป็นพยานรู้เห็นว่าเขายิงเพื่อป้องกันตัวเอง ซึ่งกฎหมายเปิดทางให้

เมื่อพูดถึงการยิงแม่นเทียบกับคนทั่วไป ความแม่นปืนของคาวบอยมิได้เก่งกาจกว่าหรือด้วยกว่าเท่าใด ซึ่งอาจจะเก่งโดยสันดานหรือการฝึกซ้อมก็ตาม แต่คาวบอยเป็นพวกรู้จักใช้ปืน ซึ่งต้องใช้ด้วยความจำเป็น ตรงนี้มันช่วยเสริมความได้เปรียบไม่น้อยทีเดียว คาวบอยชอบใช้ปืนลำกล้องยาวน้ำหนักถ่วงพอดีถนัดมือ ทั้งชักเร็วและยิงแม่น ไม่ต้องส่องเล็ง

ยุคนั้นมีแต่พวกคาวบอยกับทหารที่ใช้ปืนพกแบบนี้ แต่ผิดกันที่ทหารต้องฝึกซ้อมยิงเป้าตามระเบียบข้อบังคับมีกระสุนไม่อั้นความ ตั้งใจจึงสู้พวกคาวบอยไม่ได้ เพราะกระสุนต้องควักกระเป๋าซื้อเองจึงต้องประณีตกับทุกนัดที่ลั่นออกไป และต้องขยันหมั่นเพียรซ้อมมือเสมอทั้งชักปืนได้เร็วทันอกทันใจและความแม่น

ด้วยการขยันหมั่นเพียรซ้อมมืออยู่เสมอ และด้วยปืนที่เหมาะมืออย่างนี้ เป้าวงกลมขนาด 2 นิ้ว ห่างออกไป 100 ก้าว เพียงเหลือบตามองแวบเดียวมือดีบางคนสามารถกระตุกปืนออกมาพ่นกระสุนเข้าใส่ อย่างรวดเร็วและแม่นยำ

พวกคาวบอยมักถนัดยิงปืนพกมากกว่าปืนไรเฟิล ทั้งใช้บ่อยมากกว่าเพราะความมั่นใจในประสิทธิภาพไว้ใจได้ของมัน ปืนพกคู่มือคาวบอยมักเป็นด้ามไม้ธรรมดาเรียบๆไม่ถึงกับเป็นด้ามงาช้างหรือ ฝังมุก ถ้าด้ามเป็นโลหะก็มักจะเป็นสีดำหรือน้ำเงินแก่ ไม่เคลือบนิดเกิ้ลเหมือนในนิยาย

ป.ล. ยังมีต่ออีกสำหรับ ตอน "คาวบอยกับปืน" จะยาวสักหน่อย อาจจะขาดตอนในการอัพเดทไปบ้าง ขออภัยด้วยครับ

คาวบอยกับปืน (จบ)

ปืนมีติดตัวไว้ป้องกันตัว แต่บางทีอำนาจของมันสู้ท่าทีอันแข็งกร้าวเอาเรื่องของเจ้าของมิได้ สายตาอันแข็งกร้าวเย็นชาสำแดงความไม่สะทกสะท้านต่อเหตุการณ์เฉพาะหน้าโดย เฉพาะคนดังที่มีชื่อเสียงระบือลือลั่นว่าประสาทมั่นคงเป็นยอดนักเลงปืนไวและ แม่นยำ

อย่างตำนานหนึ่งในแดนคาวบอย เรื่องนี้เกิดขึ้นที่เมืองวิชิตา ฟอลล์ วันหนึ่ง จิม กรีน ได้ยินว่ามีมือปืนหลายคนคบคิดกันมาฆ่าคนกำลังสุมหัวเมาเอะอะกันอยู่ในซาลูน เขาขี่ม้าลุยประตูเข้าไปยืนม้าอยู่กลางโรงเหล้า แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบราบแต่หนักแน่นกวาดสายตาแข็งกร้าวเย็นชาไป รอบๆ “ท่านสุภาพบุรุษ เราได้ยินมาว่าทุกท่านอยากพบ อยากซัดเหล้ากับเรามิใช่รึ” มือปืนทั้งหลายปิดปากสนิทราวกับใบ้กินไม่มีใครที่จะแตะปืน เพราะรู้อยู่แก่ใจว่า จิม กรีน คนนี้มือแน่แค่ไหน แล้วยอมรับเลี้ยงเหล้าโดยดี จิม เลยไม่ต้องเปลืองกระสุน ตามกติกาตะวันตกผู้ใดเกิดความแค้นอยากเข่นฆ่าผู้ใด ถ้าได้ร่วมวงก๊งเหล้ากับผู้นั้นแล้วจะฆ่าคนผู้นั้นด้วยสาเหตุเดิมไม่ได้ แต่ถ้ายังอยากจะหาเรื่องฆ่าให้จงได้ก็จะต้องกาเรื่องตีรวนชวนทะเลาะหาเหตุ ใหม่

จิม กรีน พาตัวเสี่ยงเข้าไปในกลางวงศัตรูวันนั้น ปรากฏภายหลังว่าเขาไม่ได้พกปืน แต่ก็รอดปลอดภัย เพราะไม่มีใครกล้าหือ จากความโด่งดังในฝีมืออันลือลั่นที่สั่งสมมานานปี เพราะรู้ตัวว่าไม่ได้พกปืน จำต้องวางท่าเขื่องของผู้มีฝีมือลือลั่นเป็นการชิงความได้เปรียบไว้ก่อน นักเลงปืนฉกาจอย่างนี้แม้ว่ามีปืนก็สามารถเลี่ยงการปะทะได้ เพียงแค่ทำตัววางท่าทีไว้เชิงข่มขู่ฝ่ายตรงข้าม หรือทำเป็นวางเฉยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เมื่อเจอคู่อริ แต่หากจำเป็นจวนตัวก็สามารถฉกยิงได้ทันทีในชั่วพริบตา

ในยุคตะวันตกแดนเถื่อนปืนคือกฎหมายตัดสินกันด้วยกระสุนมีบ่อยพกความแค้น เกิดอยากฆ่าใครสักคนหนึ่งที่คิดหมายตาไว้ทั้งยังได้ประกาศบอกกล่าวล่วงหน้า ถึงความตั้งใจ แสดงว่าข้าแน่จริง นักฆ่าจำพวกอวดตัวและตากหน้าหาเรื่องใส่ตัวทำนองนี้มักจะเที่ยวเสาะหานักเลง ปืนชื่อเด่นดัง เพื่อทดสอบลองดีอยากรู้ว่าแน่จริงหรือไม่ มากกว่าที่จะเสาะแสวงหาคนที่คิดหมายตาไว้จริงๆ แต่บางทีก็โคจรไปเจอเข้าจังๆ ถ้าเหตุการณ์แบบนี้คนแส่หาเรื่องนั่นแหละที่จะได้แผล เพราะทั้งที่รู้จักจำได้แม่นแล้วคนนี้นี่คือคนที่ต้องการตัว แต่พอเจอเข้าจังๆหน้ากลับไม่กล้าหรือไม่อาจปลุกปลอบใจขยับเขยื้อนมือได้

ปืนพกประจำตัวของพวกคาวบอยนอกจากมีไว้ประจำตัวแล้ว เสียงปึงปังของมันก็เป็นเครื่องมือแห่งการเฉลิมฉลองเมื่อมีเหตุอันควร หรือเมื่อยามนึกสนุกขึ้นมาและบางทีก็ไม่ใช่เรื่องของตัวเองสักนิด แต่เมื่อคราวต้องเฉลิมฉลองกันเขาจะยิงปืนขึ้นฟ้าหรือลงดินจะได้ไม่มีใครถูก ลูกหลง ยิงกันโป้งป้างพร้อมกับเสียงโห่ร้อง บางทียิงด้วยฤทธิ์เมาเมื่อเหล้าเข้าปากนึกครึ้มขึ้นมาก็เปรี้ยงป้างโดยเฉพาะ เวลาเข้ากลุ่มเดียวกัน เล่นเอาชาวบ้านสะดุ้งกันเป็นแถว แต่ไม่มีพิษมีภัยกับใคร เหมือนเป็นธรรมเนียม

เช้าวันหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วงที่หน้าสถานีรถไฟเกลนไดรฟ์มีคาวบอย 6-7 คนนั่งอยู่บนหลังม้าแถวหน้าสถานี มองดูผู้โดยสารลงจากรถไฟ หนึ่งในผู้โดยสารแต่งตัวท่าทางบ่งบอกว่าเป็นหนุ่มนักศึกษา เด็กหนุ่มคนนั้นเดินก้มหน้าก้มตางุดๆอยู่บนชานชาลา พักใหญ่ก็มีขบวนรถไฟมาเทียบที่สถานี มีผู้โดยสารคนหนึ่งค่อนข้างมีอายุลงมาจากรถ พอเหลือบไปเห็นเด็กหนุ่มแกก็ร้องทัก “เฮ้-จิม ยินดีด้วยนะทีมเธอชนะทีมเราขาดลอย 10 ต่อ 0 เลย...” ได้ยินดังนั้นเด็กหนุ่มก็กระโดดโลดเต้นโห่ฮิ้วส่งเสียงไปทั่ว แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักทันควันเมื่อเสียงปืนแผดสนั่นเปรี้ยงป้างมากจากทาง หน้าสถานี คาวบอยกลุ่มนั้นนั่นเองที่ชักปืนยิงขึ้นฟ้าเสียงสนั่นเป็นชุด หญิงมีอายุคนหนึ่งคงรู้สึกฉงนจนอดไม่ได้จึงเข้าไปถามคาวบอยกลุ่มนั้นทำนอง ว่ายิงปืนฉลองอะไรกันรึ คำตอบคือ “ไม่มีอะไรหรอก เห็นไอ้หนุ่มคนนั้นมันดีอกดีใจอยู่คนเดียว เราก็เลยช่วยดีใจกับมันด้วย”

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก EL RIFLE 223.204.198.68 จันทร์, 2/1/2555 เวลา : 10:43 IP : 223.204.198.68

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 8055

คำตอบที่ 42
ประโยชน์ของปืนไรเฟิล
ปืนไรเฟิล พวกคาวบอยไม่ค่อยนิยมพกพากัน ยกเว้นในบางกรณีเมื่อเกิดสถานการณ์จำเป็นจะต้องใช้ เช่น เมื่อเดินทางไกลไปล่าสัตว์ใหญ่ เพราะการพกกาปืนไรเฟิลไปไหนมาไหนเป็นภาระหนักและยุ่งยากไม่ใช่กับคาวบอยแต่ เป็นกับม้า ไหนจะเก้งก้าง ไหนจะหนัก เขาจะสอดมันไว้ในซองข้างอานม้า บ้างก็ห้อยไว้ที่หัวอานแต่โดยทั่วไปจะห้อยขนาบข้างตัวม้าให้พานท้ายหันไป ข้างหน้า สอดอยู่ใต้โกลนไม่ให้กระทบสีข้างม้า และเพื่อสะดวกแก่การใส่อานปลดอานทั้งไม่เกะกะคนขี่

ในช่วงต้นๆปี 1870 ปืนไรเฟิลจะยี่ห้อๆไหนก็ตามมักเรียกปืน “วินเชสเตอร์” บางทีก็เพี้ยนเป็น “วอร์สเตอร์” สั้นๆ ยกเว้นบางแบบที่ทำมาเฉพาะสำหรับล่าควายป่าก็จะเรียกว่า “ปืนล่าควาย” แต่ถ้าเรียก “ปืน” เฉยๆ จะมีความหมายเดียวคือ “ปืนพก” เท่านั้น ส่วนปืนลูกซองก็เรียกคล้ายๆบ้านเรา ที่บ้านเราเรียกว่า “ปืนดาวกระจาย” แต่ทางตะวันตกเรียกว่า “ปืนกระจาย” มีพกพากันในหมู่นักเลงปืนหน้าใหม่ นิยมกระสุนที่อัดด้วยตะปูหรือไม่ก็ลูกปราย แต่ยกเว้นชนิดลำกล้องสั้นพวก “ม้าด่วน” ที่มีภาระส่งจดหมายและข่าวสารด้วยม้าซึ่งต้องควบขับได้เร็วจะนิยมใช้ปืนชนิด นี้

ความจำเป็นอย่างหนึ่งในการใช้ปืนไรเฟิลของพวกคาวบอยคือ ตอนไล่ต้อนฝูงม้าป่า รวมทั้งม้าที่ฝึกเชื่องแล้วและยังไม่เชื่อง ซึ่งบางทีมีความจำเป็นจะต้องจัดการ “สยบ” ด้วยการยิง หรือทำให้มันเกรงกลัว แต่พวกคาวบอยจะใช้วิธีนี้เมื่อจะเป็นจริงๆเท่านั้น การสยบม้าป่าหรือม้าพยศเขาเรียกตามภาษาของเขาว่า CREASING คือ ทำให้มันพับไป นี่เป็นวิธีสยบม้าที่ได้ผล คือ ยิงให้ทะลุส่วนคอด้านบน ยิงเพียงให้ถูกแต่ไม่เป็นอันตรายต่อกระดูกอ่อนของมัน และไม่ถึงชีวิต แต่ทำให้มันสลบหรือซึมไปพักใหญ่

การปราบม้าพยศด้วยวิธีนี้ในยุคบุกเบิกตะวันตกถือว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้องการ ปราบด้วยวิธีนี้หรือวิธีอื่นๆมันเป็นสิ่งจำเป็นของคนกลุ่มหนึ่งที่ทำมาหา เลี้ยงชีพด้วยการไล่ต้อนจับม้าป่าไปขาย

ปืนไรเฟิลนอกจากประโยชน์ด้งกล่าวแล้ว บางทีก็มีประโยชน์อีกอย่างคือ เมื่อยามต้องการขอความช่วยเหลือ เมื่อตัวเองหรือผู้อื่นประสบภัยและต้องการความช่วยเหลือ เพราะเสียงของปืนไรเฟิลมันด้งกว่าเสียงปืนพกมาก การยิงปืนบอกเหตุอันตรายและต้องการความช่วยเหลือนั้นมีธรรมเนียมอยู่ว่าให้ ยิง 3 นัด เว้นระยะห่างเท่าๆกัน และมีธรรมเนียมต่อไปที่ไม่มีอะไรมาทำลายได้คือ ผู้ใดได้ยินเสียงสัญญาณเช่นนั้นแล้วจะต้องรีบรุดไปยังต้นเสียงทันที

อาวุธคู่มือของคาวบอยนอกจากปืนแล้วยังมีชิ้นสำคัญที่แทบจะขาดเสียมิได้เลย นั่นคือ มีดและบ่วงบาศ พวกคาวบอยชอบพกมีดยาวกันมาก มีไว้ป้องกันตัวยามฉุกเฉินหรือเป็นอาวุธเสริมจากปืน มีดที่เหมาะมือสำหรับใช้เป็นอาวุธที่นิยมพกพากันมากระหว่างยุคอินเดียนแดง อาละวาดคือมีดใบยาว ถ้าอยู่ในมือคนที่หมั่นฝึกฝนจนชำนาญ จะสามารถใช้ได้คล่องแคล่ว ในระยะห่าง 30 ก้าว เขาสามารถกระตกมีดจากซองขว้างใส่เป้าหมายได้อย่างรวดเร็วและแม่นยำ

ยังมีบ่วงบาศ เมื่อมันห้อยสงบนิ่งอยู่ที่ไหล่คาวบอยหรือห้อยอยู่ข้างอานม้ามันก็เชือกเส้น หนึ่งเชือกธรรมดาๆ แต่ถ้ามันอยู่ในมือคาวบอยที่ช่ำชอง มันจะดิ้นได้อย่างมีชีวิตชีวาและร้ายกาจกว่างูเสียอีก เพราะคนใช้สามารถควบคุมมันได้ดั่งใจหมาย สามารถใช้พิชิตได้ทั้งม้าทั้งวัวและคน นอกจากนั้นหากจำเป็นก็ได้อาศัยทำกั้นรั้วล้อมฝูงปศุสัตว์เป็นคอกชั่วคราว เมื่อต้อนฝูงปศุสัตว์ไปขาย

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก EL RIFLE 223.204.198.68 จันทร์, 2/1/2555 เวลา : 10:44 IP : 223.204.198.68

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 8056

คำตอบที่ 43
คาวบอยกับม้า
คาวบอยถ้าขี่ม้าไปไหนมาไหนคนเดียวระยะทางไกลๆ เขามักจะหาเรื่องคุยกับม้าคู่ขาของเขาไปเรื่อยๆ อย่างคาวบอยหนุ่มคนหนึ่งนาม “อัล สมิธ” ผู้ได้ชื่อว่าเป็นนักขี่ม้าชั้นยอดคนหนึ่ง ทำงานอยู่ในไร่ “เอ็ม-เค” เมื่อครั้งเกิดติดตาต้องใจตกหลุมรักครูสาวคนหนึ่งที่บัฟฟาโลฟอร์ด เมืองข้างเคียง ด้วยหัวใจเรียกร้องต้องควบม้าไปหาแทบทุกวัน ตอนขากลับเหยาะย่างม้ามาเรื่อยๆกลางทุ่งกว้าง เขาจะเล่าเรื่องที่ได้พูดคุยกับครูสาว ความรักความคิดถึงที่เขามีต่อครูสาวให้ม้าคู่ชีพฟังตลอดทาง แต่กับเพื่อนร่วมงานเขาไม่เคยปริปากเลย จะเล่าให้ฟังก็กับแต่ม้าคู่ใจเท่านั้น

กล่าวกันว่าการทำตัวสนิทสนมพูดคุยกับม้าคู่ชีพอย่างนี้เป็นเพราะความเหงา หรือเพื่อระบายอารมณ์อย่างหนึ่งของเหล่าคาวบอย หรือบางทีเพราะเพื่อกลบเกลื่อนไม่อยากแสดงความอ่อนแอ

กับม้าคู่ชีพเจ้าของจะตั้งชื่อให้มันแล้วแต่ความพอใจว่าอยากเรียกมันว่า อย่างไร ส่วนมากไม่มีความหมายอะไร เพียงเพื่อสะดวกแก่การเรียกขายเท่านั้น ความน่ารักของม้าบางตัวถ้าใครรักม้าแล้วได้คุยกับคาวบอยเก่าในถิ่นปศุสัตว์ ฟังเขาเล่าเรื่องวีรกรรมม้าก็จะได้ยินเรื่องน่าตื่นเต้นน่าประทับใจมากมาย

บางเรื่องฟังแล้วแทบไม่น่าเชื่อ นักเขียนรู้แล้วคงไม่กล้าเอาไปเขียนเพราะเกรงว่าคนอ่านอ่านแล้วจะคิดว่าเป็น เรื่องโกหกมดเท็จปรุงแต่งขึ้นเอง อย่างเรื่องของยอดม้าตัวหนึ่ง เล่ากันว่ามันมีนิสัยขี้เล่นค่อนข้างจะทะลึ่งตึงตังด้วย แต่เมื่อถึงคราวคับขัน มันจะสะกดสันดานเดิมไว้ แล้วบุกบั่นพานายของมันไปทุกที่ ไม่ว่าจะลุยหิมะหรือฝ่าทะเลทราย มันจะลุยอย่างทรหดไม่คำนึงถึงชีวิต วันหนึ่งถึงคราวหมดเรี่ยวแรงเจียนล้มตาย มันสลัดนายบนหลังออกไปอย่างปลอดภัยโดยมิให้แผ้วพานอันตรายใดๆก่อนตัวมันเอง จะทรุดลงนอนแผ่ทำตาปริบๆ เจ้าของต้องตัดใจยิงมันทิ้งเพื่อไม่ให้มันทรมาน

หรือเจ้าตัวที่ควบหลังเปล่าตะบึงอานหลุดลุ่ยจากหลังห้อยอยู่ข้างหนึ่งและโชก ด้วยคราบเลือด แสดงว่านายของมันมีภัย มันอาจส่งเสียงร้องผงกหน้าผงกหลังเรียกร้องความสนใจจากผู้คน หากชักช้าไม่รีบไปช่วยมันอาจงับเอาใครคนใดคนหนึ่งก็ได้ คล้ายจะเตือนว่าเร็วๆหน่อยอะไรทำนองนั้น

จริงอยู่มันอาจไม่ฉลาดแสนรู้อย่างที่ว่ามาทุกตัว แต่ตัวที่แสนฉลาดแสนรู้มีอยู่แน่นอน ดังนั้นจึงไม่น่าประหลาดใจเมื่อมีใครไปเห็นภาพประทับใจที่มุมใดมุมหนึ่งใน อเมริกายุคตะวันตกแดนเถื่อน อาจจะซุกอยู่กลางดงสน กลางป่าละเมาะ หรือหรือกลางป่าหุบเขา สิ่งที่ว่านั้นอาจเป็นแผ่นไม้ถากหยาบๆหรือแผ่นหิน มีตัวหนังสือโย้เย้ยุกยิก บ้างก็มีรอยไหม้ที่แสดงว่าจี้จารด้วยเหล็กเผาไฟ และบ้างก็แกะด้วยของมีคมบ้างก็สะกดอักษรผิดๆถูกๆ ปักไว้เหนือเนินดิน เหล่านั้นคือคำไว้อาลัยที่คาวบอยมีต่อม้าคู่ชีพของเขา ดังตัวอย่างนี้

JIM
A reel hors
Oct 1,82
รายนี้สะกดผิดๆถูกๆ แสดงว่ามีการศึกษาน้อย แต่ก็ยังอุตส่าห์เขียนไว้อาลัย

“I’m HERE”
The very Best of Cow Ponies,
A Gallant, Little Gentle man.
Died on this spot, Sept.3,1890.
รายนี้ชมม้าคู่ชีพเป็นยอดม้า เป็นสุภาพบุรุษตัวน้อยๆ รูปงามเจ้าชู้กรุ่มกริ่ม

“WHAT NEXT”
Born …., 1886 at ….
Died July 16,1892, near Ft, Washakie, Wyo.
He had the Body of a Horse,
The spirit of a Knight, and
The Devotion of a man
Who Erected this Stone.
รายนี้ต้องเป็นคนรักม้าคู่ชีพมาก ชมว่าร่างมันเป็นม้าหากจิตใจห้าวหาญกล้าดุจอัศวินผู้ซื้อสัตย์จงรักภักดียิ่งนัก

แม้จะรักปราณีปานใด แต่เมื่อบาดเจ็บป่วยหนักหรือล้มไม่ลุก อย่างนี้เจ้าของต้องตัดใจทำลาย ยิงทิ้งเพื่อไม่ให้มันทรมานด้วยกระสุนนัดเดียวจ่อเข้ากกหู

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก EL RIFLE 223.204.198.68 จันทร์, 2/1/2555 เวลา : 10:46 IP : 223.204.198.68

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 8057

คำตอบที่ 48
แดนปศุสัตว์
ราวปี 1848 มีชาวอเมริกันกลุ่มใหญ่พากันมุ่งไปแสวงโชคทางตะวันตก ผ่านอิลลินอยส์หุบเขาไอโอว่า บ้างก็ไปถึงโอไฮโอ เลยแนวแม่น้ำมิสซิสซิปปีไปเล็กน้อย เลยจากนั้นไปมีแต่พวกดักสัตว์ อินเดียนแดง พ่อค้าเร่หากินอยู่กับคนแถบนั้น และฝูงม้าป่าที่ร่อนเร่หากินเป็นฝูงขึ้นไปจากเท็กซัสซึ่งเป็นที่ถูกใจพวก อินเดียนแดงที่ชำนาญเรื่องม้า ปลายปีนั้นมีข่าวแพร่มาจากฝั่งแปซิฟิกตะวันออกว่ามีผู้พบแร่ทองคำที่ ซัตเตอร์มิลล์ทำให้พวกนักแสวงโชคแห่กันไปสู่แคลิฟอร์เนีย คนที่พากันบุกเบิกตั้งรกรากแถบตะวันตกรุ่นแรกๆเหล่านี้เมื่อไปเจอฝูงม้าป่า เข้าตำนานคาวบอยในแดนปศุสัตว์ตอนเหนือจึงเกิดขึ้น คนพวกนี้เก่งเรื่องม้าอยู่แล้ว พอมาเจอฝูงม้าป่าก็คิดจับมาเลี้ยงฝึกให้เชื่องไว้ใช้งานหรือขาย แล้วไร่ปศุสัตว์ทางตอนเหนือก็เริ่มเกิดค่อยๆ ขยายจนใหญ่โต

การทำไร่ปศุสัตว์แถบเหนือก็ไม่แตกต่างจากแถวตะวันออกเฉียงใต้ของเท็กซัส นัก เนื่องจากคนรู้งานทางใต้ที่ร่อนเร่ขึ้นไปถ่ายทอดวิชาให้ วันเวลาล่วงไป ชาวไร่ตอนเหนือและนักบุกเบิกรุ่นหลังๆ ค่อยๆ เคลื่อนย้ายไปทางตะวันตกอย่างช้าๆ ที่ช้าเพราะต้องหลีกเลี่ยง-ผลักดันอินเดียนแดง และไม่ให้ไกลจากตลาดข้างหลังมากนัก จนกระทั่งราวปี 1860 ก็มิได้เคลื่อนย้ายคืบหน้าไปอีก

ในเนบราสกา ซึ่งมีไร่ปศุสัตว์กระจายอยู่ก่อนก็ค่อยๆ ขยายไปทางตะวันตกเช่นกัน ตามเส้นทางที่เรียกว่า “โอเวอร์แลนด์เทรล” อยู่ห่างจากแม้น้ำมิสซิสซิปปี้ไปทางตะวันตกราว 150 ไมล์ ลึกเข้าไปทางตะวันตกจากไร่ปศุสัตว์เหล่านี้ไปตามเส้นทางโอเวอร์แลนด์เทรล ยังมีไร่ปศุสัตว์ของนักบุกเบิกใจกล้าอยู่บ้าง พวกนี้เป็นพวกไม่กลัวอินเดียนแดง เลี้ยงวัวขายเนื้อให้แก่คนโดยสารรถม้าที่ผ่านไป-มา ข่าวคราวใดๆ ที่คนเหล่านี้รับรู้จากคนภายนอกต้องอาศัยจากแผ่นป้ายแจ้งข่าวที่นายไปรษณีย์ ตามสถานีรถม้าต่างๆ รายทาง เช่น จุลส์เบิร์ก, เด็นเวอร์, ไชแอน, เวอร์จิเนีย ติดบอกไว้เป็นครั้งคราว เช่น “วันนี้ไม่มีถุงเมลล์จากตะวันออก” นั่นแสดงว่ารถส่งข่าวถูกโจมตีจากเหล่าอินเดียนแดง และถ้ามีใครผ่านจุดตรงที่ถูกโจมตีก็จะมีการเขียนชื่อคนตาย วันเดือนปีที่เกิดเหตุ และระบุว่าถูกอินเดียนแดงฆ่า เป็นบรรทัดสุดท้าย

บางไร่โชคดีที่อยู่ใกล้สถานีรถม้า ข่าวคราวจากโลกภายนอกรับฟังได้ง่ายจากผู้คนที่มุ่งหน้าไปตะวันตก สถานีรถม้าโดยสารในยุคนั่นตั้งอยู่ห่างกัน 10-15 ไมล์ ทุกสถานีจะเตรียมม้าสำรองไว้ให้รถทุกคันที่แวะจอด สายดังสายหนึ่งคือ “โพนีเอ็กซเพรส” แล่นจากเมืองเซนต์โจในมิสซูรี่ไปยังเมือง ซิคราเมนโต ในแคลิฟอร์เนีย

ตามเส้นทางโอเวอร์แลนด์เทรลนี่เองที่ชาวปศุสัตว์ทางตอนเหนืออพยพคืบหน้าสู่ บริเวณที่เรียกว่า “แดนปศุสัตว์” ตกถึงปี 1860 มีมากมายที่หยุดตั้งรกรากอยู่แถบริมทางมาถึงช่วงนี้เข้ายุคเริ่มการก่อสร้าง ทางรถไฟ แม้จะมีอุปสรรคสงครามกลางเมืองทางรถไฟก็รุดหน้าเริ่มต้นไปเรื่อยๆ สู่แคนซัสและข้ามความกว้างของเนบราสกาไปถึงไวโอมิ่งในปี 1867 อีกสองปีต่อมาก็ทอดความยาวเชื่อมความกว้างของประเทศได้ตลอด การรังควานจากอินเดียนแดงแทบไม่มีเพราะถูกรัฐบาลปราบต้อนไปอยู่ในนิคม แม้จะมีบ้างก็น้อยและบางจุดและหมดไปในปี 1867 เมื่อหมดปัญหาอินเดียนแดงชาวไร่ปศุสัตว์ลืมตาอ้าปากได้ เนื่องจากการต้อนฝูงสัตว์ไปขายก็สะดวกขึ้นและยังมีรถไฟอำนวยความสะดวกเมื่อ ต้องไปขายไกลๆ อีกด้วย การต้อนฝูงวัวขึ้นเหนือจากเท็กซัสนี้เริ่มตั้งแต่ปี 1866

แสดงความคิดเห็นย่อย

จาก EL RIFLE 171.4.74.89 จันทร์, 2/1/2555 เวลา : 10:12 IP : 171.4.74.89

แก้ไขคำตอบ

ลบคำตอบ 8069

ยังมีคำตอบมากกว่านี้นะครับ คลิ๊กเพื่อดูหน้าถัดไป

คำตอบแบ่งหน้าละ 30 คำตอบ ขณะนี้คุณอยู่ที่หน้า 2 จาก >>> 1 2 3 4