จาก คุณเอ294
ศุกร์ที่ , 7/12/2550
เวลา : 22:40
อ่าน = 1377
125.25.241.139
|
หลังจากที่หมดสัญญากับค่ายอินดี้...ผมก็เคว้งคว้างและไร้ทิศทาง..อยู่พักหนึ่ง..
โทรไปคุยกับเทพหลายองค์...ท่านก็ให้คำชี้แนะ...ว่าอันนู้นสิ...อันนี้สิ...
ค่ายนี้สิของเค้าแรงนะ...คมลึกบาดหัวใจจริงๆ ...เทพบางองค์ก็ว่า...เฮ้ยต้องค่ายนี้สิ...
สาวกเพียบ....นี่ร่ำๆ จะออกโปรซูเมอร์...ราคาเร้าใจอย่างมากมายเลย...ผมเองก็ตัดสินใจ
ยากอยู่ ก็เนื่องด้วยชีวิตเราทั้งชีวิต...จะเข้าค่ายไหนทั้งที...ก็ต้องคิดกันนานๆ หน่อย...
อย่างค่ายเก่าก็อยู่กันมาตั้งสองปีกว่าๆ เกือบสาม...ของเค้าดีจริงๆ แต่ก็อย่างว่าเน้อะ...กลุ่มคน
อินดี้มันน้อย...ขายได้แต่พวกใต้ดิน...ไม่ดังเปรี้ยงปร้างทะลุฟ้าแบบค่ายใหญ่ๆ....
หลังจากหมดสัญญากับอินดี้...สองวันแรกผมนอนไม่ค่อยหลับเลย...รู้สึกใจมันสั่นๆ
พะวักพะวงยังไงก็ไม่รู้...อยากจะให้มันเช้าเร็วๆ ทุกวัน...ก่อนไปทำงานก็ได้เที่ยวท่องไปตามเวปต่างๆ ศึกษากันอยู่พักหนึ่ง...กลับใจแล้วเปลี่ยนใจอีก...จะไปนิกหรือจะไปหนอนดี..ค่ายเก่าก็ร่ำๆ จะหวนไปคืนดี...มือซ้ายล้วงกระเป๋ากางเกง...มือขวาล้วงกระเป๋าเสื้อ...เฮ้อ...ตังค์ก็มี
อยู่นิดเดียวเอง...ว่าแล้วก็ขึ้นรถไฟฟ้าไปเที่ยวห้างดีกว่า.....เดินไปเดินมา...วนมันอยู่นั่นแหละ...ร้านกล้องเห็นท่าทางผมแล้วก็ใจสั่น...ไอ้นี่มันเมายาอะไรมาหรือเปล่า...ท่าทางไม่น่าไว้วางใจดูมันลุกรี้ลุกรนชอบกล...แกก็เลยกระซิบไอ้เด็กหน้าร้านว่าเฮ้ยๆ มึงไปเปิดกล้องวงจรปิดไป...ปรับสว่าง ๆ หน่อยนะ...จะได้เห็นหน้ามันชัดๆ.....ผมเห็นท่าเจ้าของร้านอย่างนั้นก็เลยเดินผ่านไปดีกว่า...ร้านนี้ท่าทางมันจะดูถูกเรา....จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ถูกใจ...ผมเดินออกมาจากห้างดัง...ไปไหนดีวะ....ขึ้นรถไฟฟ้าก่อนดีกว่า......เออ...ได้การและ.....
ที่สุดทางของรถไฟฟ้า...ที่นี่ดีกว่า....ดูเค้าจะโอบอ้อมอารีกับเรามากเลย...
ผมเดินตรงดิ่งเข้าไปภายในร้าน...พี่ๆ ผมขอดูเงื่อนไขของค่ายอินดี้หน่อย...ผมแก้เขินกับแกเพราะเคยพูดกับแกไว้ว่าจะไม่มีวันย้ายค่ายเด็ดขาด...
เอ่อๆ...ครับๆ..... เอ่อๆ.... ครับๆ ..... แล้วค่าย...???....ล่ะ ผมอ้อมแอ้มไปอีกค่าย....อืม...????...ขอค่ายยักษ์นั่นอีกทีละกัน....หา...เหรอ....เค้าดีอย่างนั้นเลยหรอ...ผมได้ช่องโยงไปถึงค่ายใหม่....พี่ให้ผมได้เท่านี้เหรอ...ไม่อ่ะ...ผมอยากได้เป็นแบบประจำทุกเดือนอ่ะ...ผมพร้อมจะออกงานบ่อยๆ นะ...ส่วนแผ่นจะอัดหรือไม่อัดผมไม่ว่าอะไร...แล้วค่ายเก่าล่ะจะว่ายังไง....."ไม่อ่ะเฮีย...ช่องออกอากาศเค้ามีน้อย...อยู่ด้วยแล้วอึดอัดมาก...ทีวีมีช่องเดียว...วิทยุก็ช่องเดียว...แถมนี่เพิ่งรับศิลปินระดับโปรมาอีก...ผมคงต้องนั่งเงียบเป็นเป่าสากแน่ๆ ...."....แล้วจะเอายังไง...ผม...เอ่อ....ผมชอบค่ายใหญ่...บอกตรงๆ ...." "ทำไม่ล่ะ"..."ก็ไม่ทำไมหรอก...ผมคนเบี้ยน้อย...อะไรได้ง่ายๆ ก็ต้องเอาไว้ก่อน..."....เฮียคนขาย...ว่า..."ตกลงเลยมั้ยล่ะ..."....ดูเหมือนเฮียกำลังเร่งปิดการสนทนา...จนผมรู้สึกได้....วินาทีแห่งการตัดสินใจกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว...ผมเห็นปลายนิ้วชี้มือซ้ายของเฮียแกกระดิกขึ้นลงไม่เป็นจังหวะ......ดวงตาของแกแพรววาวจนเห็นได้...แม้ในร้านจะมีแสงเพียงแค่สลัวๆ......
"แล้วเฮียจะให้ผมเท่าไหร่ล่ะ..."....เกมแห่งการต่อรอง...ได้เกิดขึ้นแล้ว...ความยากเป็นของผม...กำไรเป็นของเฮีย...."เท่าไหร่นะ...."ผมย้อนคำถามเฮียแกอีกครั้ง.....อืม.....เสียงแกฮึมฮัมเบาๆ ในลำคอ...สิ้นเสียงฮำของแก....มือซ้ายผมก็ชักออกจากกระเป๋ากางเกง...."ไม่ไม่เฮีย....เฮียต้องทอนให้ผมด้วย......"....."อ้า...มันแน่นอนอยู่แล้ว..."....ลื้อให้อั้วมาเท่าไหร่นะง... 400หรอ....งั้นอั้วทอนให้ลื้อ 50 นะ...."....เป็นอันว่าลื้อย้ายค่ายเลยนะ"... สิ้นเสียงเฮียแกว่า...ผมก็กลืนน้ำลายลงคอ...ก่อนจะตอบกับแกด้วยเสียงสั่นๆ...เหมือนคนเพิ่งเสียทรัพย์ไปอย่างไม่รู้ตัว..."ใช่เฮีย...ผมตัดสินใจแล้ว".... ตกลงลื้อเอาแค่นี้แน่นะ...ไม่เปลี่ยนใจเหรอ..."ไม่เฮีย...ผมเจียมตัว...แค่นี้ผมไปไกลกว่าที่ฝันไว้แล้ว"....."...เอ่อ...ลื้อจะเซ็นสัญญาเลยมั้ย..."........."ได้เฮียผมรอคำนี้ของเฮียมาตั้งนานแล้ว"..........
............................................................................................................
|
