คำตอบที่ 1
       อานุภาพแห่งบุญกุศล




...บุญกุศล ย่อมอำนวยผลให้ตราบเท่าถึงชราพระพุทธเจ้าทรงตรัสไว้คือมีศรัทธาเชื่อบุญ-บาปตั้งใจบำเพ็ญบุญกุศลก็จะทำให้ร่างกายปกติแข็งแรง จิตใจตั้งมั่นไม่ทุกข์ร้อนคนมีบุญใจไม่ร้อนใจไม่ทุกข์ ลองสังเกตตัวเองว่าตั้งแต่ตั้งใจทำดี ความโกรธความใจร้อนความโมโหโทโสเบาลงหรือเปล่า อันนี้ต้องพิจารณาเองคนอื่นรู้ให้ไม่ได้ตัวรู้ของตัว บุญบาปทุกข์มีใจเป็นใหญ่สำเร็จแล้วด้วยใจ ให้พากันรักษาจิตใจฝึกสติรักษาใจให้มากกว่าทรัพย์ภายนอก ไม่เช่นนั้นกิเลสตัณหาก็จะมาพาไปดึงไปให้สุขอยู่กับความสุข ในโลกอันไม่ยั่งยืน

ตัณหาคือเหตุให้ทุกข์เกิดสมุทัยคือเหตุให้ทุกข์เกิดนิโรธคือความดับทุกข์(เมื่อดับตัณหาได้ทุกข์ในใจก็หมดลง)ศีล-สมาธิ ปัญญาคือทางปฏิบัติเพื่อความดับไปของทุกข์ทั้งปวง

การกินการนอนการร่าเริงมหรสพต่างๆ เป็นเพียงสุขชั่วคราวไม่ยั่งยืน ย่อมแตกดับไปเป็นธรรมดา เพราะฉะนั้นทุกคนที่ปฏิบัติธรรมอย่าไปหลงไหลในความสุขชั่วคราวนั้น แต่ความสุขชั่วคราวนี้ไม่มีก็ไม่ได้ เพียงแต่ว่าเมื่อมีมาแล้วก็ให้รู้เท่า ถ้าไม่รู้เท่าก็จะเป็นทุกข์ พอมันหายไปทุกข์ใหญ่ก็จะเกิดขึ้น สร้างเนื้อสร้างตัวให้เป็นฝั่งฝาอยู่เย็นเป็นสุขและอาศัยความสุขชั่วคราวนี้เอง ถ้ายังกินอาหารอร่อยอยู่ ยังไม่เบื่ออาหาร ความสุขในการนอนหลับก็สุขชนิดหนึ่ง ยังเป็นเครื่องบำรุงร่างกายกำลังให้แข็งแรง ใครนอนไม่หลับ ๓ คืน ก็แย่เลย โรยแรงทำการงานก็อ่อนแอไม่เข้มแข็ง ดังนั้นจึงต้องอาศัยความสุขชั่วคราวเหล่านี้ พยายามนอนให้หลับ ถ้ายังไม่หลับก็ไปหาหมอให้ตรวจเสีย เพื่อหมอจะได้แก้ไขให้นอนหลับได้

กายนี้เป็นอยู่แสนยากลำบากการมีชีวิตอยู่จนวันนี้นับเป็นวาสนานาบุญที่ทำมาแต่หนหลัง ให้อยู่เย็นเป็นสุขปราศจากโรคภัย ไม่เจ็บร้ายแรง

ผู้มีกุศลในใจคือมีบุญในใจหนักแน่น ใครด่าว่าติเตียนก็ไม่เสียใจ ไม่โกรธไม่เกลียด เพราะว่าใจมีบุญเป็นเครื่องอยู่ตรงกันข้ามกับใจที่มีกิเลสเป็นเครื่องอยู่กิเลสอยู่ในใจ ใครก็มีแต่ปั่นจิตใจให้เดือดร้อนวุ่นวาย ควรกำหนดละกิเลสให้เสมอ บรรเทาโกรธพยายามเจริญเมตตาให้มาก ให้สัตว์ทั้งหลายมองเห็นเราเป็นเพื่อนสัตว์ทั้งหลาย เห็นเราเป็นมิตรก็เลื่อมใสยินดีอยากผูกมิตร(นี่เป็นอานิสงส์แห่งการเจริญเมตตา)ย่อมเป็นที่รักของมนุษย์และเทวดาทั้งหลาย แม้เทวดาแสนสูงในชั้นฟ้าก็จะมีจิตเมตตาต่อผู้มีใจดีมีคุณธรรมและให้การอารักขาไม่ให้มีอันตรายใด เพราะว่าเทวดาพร้อมด้วยเมตตาธรรมและคุณธรรม

จะเห็นว่าเทวดาไม่มีการทะเลาะเบาะแว้งต่างคนต่างเสวยผลบุญของตนสวรรค์ ไม่มีการค้าขาย ไม่สะสมเงินทอง เพราะว่าสวรรค์เป็นที่อยู่ของผู้มีบุญ เพราะฉะนั้นให้พากันอารักขาจิตใจทุกอิริยาบถ ยืน เดิน นั่ง นอน ให้ใจตั้งมั่นอยู่ในพุทธคุณก่อนนอนให้ไหว้พระก่อนนั่ง สมาธิเอาสติเข้าไปตั้งอยู่ในใจ รวบรวมจิตให้ตั้งมั่นอยู่ในบุญคุณ มีสัมปชัญญะคือรู้ตัวเสมอว่าขณะนี้เรากำลังทำอะไรอยู่ ต้องกำหนดดูรู้ตัวเสมอ เวลาเกิดอะไรก็ไม่ตกใจไม่หวั่นไหว เพราะว่ามีสติสัมปชัญญะตามรักษาจิตใจอยู่ แต่ถ้าปล่อยกิเลสตัณหาครอบงำจิตใจ เกิดอะไรขึ้นก็จะสะดุ้งกลัว สัตว์ดุร้ายมีพิษไม่จำเป็นต้องไปฆ่าแกงเค้า ที่แท้ไม่คิดว่าเราเองมีพิษยิ่งกว่าพิษงู เช่นโกรธใครก็ใช้วาจาทิ่มแทงเค้าให้เจ็บอกเจ็บใจยิ่งกว่าโดนพิษงูกัด เพราะว่าเจ็บที่ใจไม่ใช่เจ็บที่กาย

โบราณจึงบอกว่า"เจ็บอื่นหมื่นแสน... เจ็บจนตายเพราะพูดเหน็บให้เจ็บใจอันอ้อยตาลหวานลิ้นแล้วสิ้นซากแต่ลมปากหวานหูไม่รู้หาย... เจ็บจนตายเพราะพูดเหน็บให้เจ็บใจ" เคยไหมว่าใครให้เจ็บใจ

ผู้ปฏิบัตินั้นใครทำเราเราให้อภัยไป ไม่ผูกเวรผูกกรรมขอให้ต่างอยู่เย็นเป็นสุข รักษาตนให้พ้นจากทุกข์ภัยทั้งปวงเถิด ทำอย่างนี้รักษาบุญไว้ในใจ บุญก็รักษาใจเราให้ไม่ดุร้ายจิตใจก็สม่ำเสมอเบิกบานด้วยบุญกุศล ไม่อ่อนแอท้อแท้จากหนุ่มตราบเฒ่าชรา

บุญย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรมบุญกุศลตราบเฒ่าชรา..

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 2
       จิตที่ไม่ประมาท







กุศลกรรมทั้งหลายมีความไม่ประมาทเป็นมูล

วิชชาเป็นหัวหน้าในการยังกุศลกรรมทั้งหลายให้เกิด ยังกุศลกรรมทั้งหลายที่เกิดขึ้นแล้วให้บริบูรณ์ยิ่งๆ ขึ้น

อวิชชาเป็นหัวหน้าในการยังอกุศลกรรมทั้งหลายให้เกิด ยังอกุศลกรรมทั้งหลายที่เกิดขึ้นแล้วให้บริบูรณ์ยิ่งๆ ขึ้น

ชาวพุทธทั้งหลายจงอยู่ด้วยความไม่ประมาทเถิด

อย่างไร จิต จึงจะถือว่า ไม่ประมาท มีสติสัมปชัญญะทุกเมื่อ?

จิตที่ประมาท คือ จิตที่หลงไปตามความพอใจ ไม่พอใจ มีผลเป็น อวิชชา (โลภะ โทสะ โมหะ) เมื่อเราประมาท อวิชชาที่ถูกสะสมมาก่อนหน้า จะสั่งบุคคลผู้นั้นให้เกิดความพอใจไม่พอใจตอบสนองต่อสิ่งที่เข้ามากระทบสัมผัส (ผัสสะ) ทาง ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ (อินทรีย์ ๖) เป็นอัตโนมัติ เรียกว่าติดจนเป็นนิสัย (นิสยปัจจัย) โดยมีรูป รส กลิ่น เสียง และจินตนาการ เป็นจุดเริ่มต้น (อารัมปัจจัย) การหลงไปตามความพอใจ ไม่พอใจนี้ จึงเป็นต้นเหตุของทุกข์ทั้งปวง

การทำจิตให้ไม่ตกอยู่ในความประมาท ก็คือ การไม่หลงไปตามสิ่งที่มากระทบสัมผัส ไม่ให้เกิดความพอใจ ไม่พอใจ จนกลายเป็นหลง การที่จะดับความพอใจไม่พอใจและความหลง ได้นั้นต้องดับด้วยความจริง เพราะความพอใจไม่พอใจเป็นความเห็น ความจริงที่จะนำมาดับความพอใจไม่พอใจได้นั้น คือ ความจริงของโลกและชีวิต กฎธรรมชาติ ๒ กฎ ได้แก่ กฏไตรลักษณ์ และ กฏอิททัปปัจนายตาปกิจจสมุปาท

ในทางปฏิบัติ เมื่อตาเห็นรูป ให้นึกคิดพิจารณาตามความเป็นจริงว่า รูปที่เห็น (อายะตนะภายใน) ไม่เที่ยง เกิดขึ้น คงอยู่ และก็ต้องดับไป สิ่งที่เห็น (อายะตนะภายนอก หรือ วัตถุ) ใหม่ เก่า และก็ต้องแตกสลาย พิจารณาเพียงเท่านี้ทุกครั้งให้เท่าทันปัจจุบัน (ปัจจุบันอารม) ความอยากได้วัตถุก็ถึงกาลต้องดับไป (ดับทุกข์ ดับอวิชชา) เมื่อสามารถปฏิบัติได้ตลอด ด้วยความไม่ประมาท ความกำหนัดในวัตถุกาม ก็จะถึงจุดที่ดับไปสิ้นไปในที่สุด

เช่นเดียวกันกับรูป เมื่อหูได้ยินเสียง จมูกได้กลิ่น ลิ้นรับรส กายสัมผัส และใจคิดนึก ก็ให้พิจารณาในลักษณะเช่นเดียวกัน การพิจารณาโดยใช้ความจริงไปดับความเห็นนี้ (วิปัสสนา) ดับความพอใจไม่พอใจและความหลงได้ โดยเฉพาะคนที่กำลังเครียดเรื่องงาน เรื่องหนี้สิน ให้พิจารณาว่า ความนึกคิดไม่เที่ยง ติดๆ กัน ๕ นาที ๑๐ นาที ความเครียดจะหายไป ไม่ต้องกินยา กินเหล้า ยังมีกำลังนึกหาทางออก หาทางแก้ไขปัญหาชีวิตได้อีกอย่างสบาย

จิตที่ไม่ประมาท จึงนับเป็นจิตที่ยิ่งใหญ่ ด้วยประการเช่นนี้

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 3
       http://video.sanook.com/โปรช้าง_ท้าดวล_ตีกอล์ฟ_เป้าบิน_ทดสอบความแม่น-422282-player.html
ลองดูตีได้หรือเปล่า

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 4
      

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 5
      

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 6
      

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 7
      

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 8
      

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 9
      

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 10
      

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 11
      

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 12
      

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 13
       แต่กระป๋องนี้อย่าดื่ม มากไปนะครับ เดี่ยวเมาๆๆๆๆๆ

แสดงความคิดเห็นย่อย