จาก ฉัน IP:210.203.186.188
พุธที่ , 8/2/2549
เวลา : 10:36
อ่านแล้ว = ครั้ง
เก็บเข้ากระทู้ส่วนตัว
แจ้งลบ
ส่งหาเพื่อน
|
ฉันรู้สึกเกลียดชังทุกครั้งที่ได้ยินข่าวการฆ่าฟันกันยิ่งคนที่ถูกฆ่าเป็นสาวกของศาสดาฉัน
ฉันรู้สึกเจ็บแค้นทุกครั้งที่ฉันได้รับรู้เรื่องราวการลอบเผาทำลายยิ่งสิ่งที่ถูกเผาเป็นศาสนสถานของฉัน
ฉันรู้สึกอย่างบอกไม่ถูกเมื่อรูปสักการะพระศาสดาของฉันที่ใหญ่ที่สุดและเป็นโบราณสถานสำคัญของโลกถูกทำลายด้วยอาวุธนานาชนิด และฉันคิดทุกครั้งว่าอาวุธที่ใช้ฆ่า เผา ทำลาย
อยู่ในกำมือของใคร และทำไมเขาถึงทำอย่างนั้น
แต่..........................ด้วยคำสอนแห่งหลักเหตุ และผล ไม่อาฆาต และไม่ยึดมั่นฉันและเพื่อนคนอื่นๆจึงได้แต่ปลง........แม้ในใจของฉันจะไม่สบายเท่าไรก็ตาม ฉันไม่เคยไปอาละวาดเอากับไคร
บ่อยครั้งที่รูปแทนแห่งศาสดาฉันจะถูกลบหลู่มันทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายในใจ แต่เพื่อนของฉันมีทางออกที่ดีกว่าเสมอในการหาทางแก้ทางออกโดยไม่เคยใช้ความเบียดเบียน และฉันก็คิดว่าท่านก็คงเป็นอย่างฉันหากเรื่องข้างต้นเกิดกับท่าน และฉันก็ยังเชื่อต่อไปอีกว่าท่านก็อย่ากใช้ทางออกที่ดีที่สุดเสมอที่ไม่ก่อให้เกิดความรุนแรงเพราะ.........นั่นคือแนวทางที่ไม่จำเป็นของโลก เพราะ................นั่นคือสิ่งที่ทุกชนแต่ก่อนกาลพยามยามใช้กุศโลบายในการกำจัด(ฉันไม่อยากใช้คำนี้ แต่หากยกตัวอย่าง/เปรียบกับ นรก สวรรค์ ซึ่งฉันไมเคยเห็นฉันขอใช้คำว่ากุศโลบายซึ่งไม่ใช่คำที่เสียหายอะไรและเป็นคำที่ทำให้ฉันเข้าถึงศาสนามากขึ้นไม่เบียดเบียนใครผู้อื่นที่คิดไม่เหมือนฉัน)
กุศโลบายของฉันคือ...เหตุแห่งการเกิด ผลจากเหตุ และการไม่ยึดถือยึดเอา...
กุศโลบายของเขาคือ...ความรัก...
กุศโลบายของท่านคือ...สันติสุข...
หากเราต่างมีกุศโลบายที่ไปในทิศทางเดียวกันอย่างนี้ ทำไมเรายังต้องมีสงคราม ทำไมเรายังต้องเบียดเบียน ทำไมเรายังต้องทำลาย................
|