คำตอบที่ 61
เป็นธรรมดาครับ....อย่างที่หลายท่านเข้าใจ....
รักย่อมเข้าใจในรัก....ฉันใด
เรา...ซึมเศร้าฯ ทีม....ย่อมมีอะไร ๆ ในใจ....
คล้ายคลึง...กันเป็นแน่แท้.....ฉันนั้น
เราศึกษากันจาก "ตัวอักษร"
เรียนรู้กันจาก "ความรู้สึก" ที่ถูกถ่ายทอดผ่านเทคโนโลยี....
พบปะกันโดยที่...มีสิ่งที่เรียกว่า "อาวุธ"
เป็นตัวเชื่อม....
แต่อะไรนะ....ที่สะท้อนแวบเข้าตาผมในขณะที่ช่วยพี่มะขิ่นนำปืนไปเก็บที่รถ....
อะไรล่ะ...ที่ทำให้การสนทนา...อันออกรสชาด....
สะดุดลง...เป็นการชั่วคราว....
เหตุการณ์นับจากล้างปืนเป็นต้นไปนี่....
ท่าน rute หนึ่งในซึมเศร้าฯ ทีม....
คงไม่คาดคิดเป็นแน่...แท้....
ว่ามันจะเกิดขึ้นครับ.....
อะไรเป็นตัวตัดบทกันสนทนา....
ตาซับใน...หรือเปล่านะ....
หรือว่า......ท่าน rute กลับก่อน....
หรือว่า....สาว นศ. ที่มาหัดยิงในช่องข้าง ๆ
เอ....อะไรน๊า............
พี่ต้อย...เดินเข้ามาพูดคุยอีกครั้งกับพี่มะขิ่น....
ผมและท่านอื่น ๆ เดินหลีกมากระซิบกันเบา ๆ ตามประสาหนุ่ม ๆ
17.30 น. ผ่านไปอย่างน่าอึดอัด.....
ตาซับใน....เข้าห้องน้ำอีกเป็นรอบที่สาม....ในเวลาครึ่งชั่วโมง...
โปรดติดตามตอนต่อไป....ครับ
มินิซีรี่ส์ 
