คำตอบที่ 1
       หลังผ่านกาแฟถ้วยแรกของวัน ในช่วงสายของวันเสาร์ที่ผ่านมา กำลังจะลุกจากเก้าอี้เหล็กกลางสวนเล็กๆหลังบ้านเดินไปเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อทำงานต่อหลังจากค้างไว้ตั้งแต่เมื่อคืน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น.....
“ หวัดดีน้องพัฒน์.... ว่าไงบ้าง ?” ผมส่งเสียงผ่านโทรศัพท์ หลังอ่านชื่อผู้โทรเข้า ก่อนกดปุ่มรับสาย
“ ทำอะไรอยู่พี่ ?...วันนี้ว่างมั้ย ?.” ปลายสายถามมา.....
“ ว่าง!....มีอะไรเหรอ ?” ผมมักจะตอบคำนี้ เมื่อมีคำถามว่า “ว่างมั้ย”
“ ไปเที่ยวกันมั้ย ?”
“ ที่ใหน” ผมเริ่มสนใจกับคำว่า “เที่ยว” จนลืมคิดว่าตัวเองมีงานค้างอยู่.....
“ สะบ้าย้อยครับพี่” พัฒน์ตอบมา...
ผมอึ้งไปพักนึง........
“ เฮ่ย!.....แถวนั้นเขายิงกันอยู่ไม่ใช่เหรอ?” ผมตั้งสติได้
“ ไม่เป็นไรพี่...แถวนั้นพรรคพวกผมเยอะ...รับรองว่าปลอดภัย” พัฒน์บอกน้ำเสียงเรียบๆ บอกอาการไม่ตื่นเต้น
“ เมื่อวานบังโซ๊ะ โทรมาบอกว่าไร่มันแกหมูป่าลงกินทุกวัน ให้ผมไปช่วยจัดการหน่อย”พัฒน์พูดต่อ
หลังคิดทบทวนอยู่พักนึง และคิดถึงความสนุกข้างหน้า ผมก็ได้คำตอบของตัวเอง
“ โอเค!...ไปก็ไป”
“ งั้นอีกชั่วโมงผมไปรับ...เอารถผมไป” พัฒน์สรุปง่ายตามแบบของเขา แล้ววางสายไป....
พัฒน์เป็นรุ่นน้องร่วมสถาบันเทคโนฯสงขลา เคยร่วมเที่ยวร่วมเดินทางด้วยกันมาหลายครั้งหลายหน มีโอกาศได้เที่ยวครั้งใดก็จะชวนกันตลอด เหมือนเช่นครั้งนี้ ผิดแต่ครั้งนี้จุดหมายปลายทางอาจเสี่ยงไปหน่อยสำหรับผม ส่วนพัฒน์ดูเป็นเรื่องปกติเพราะเคยไปรับราชการเป็นนายช่างอยู่แถบนั้นหลายปี

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 2
       ชั่วโมงกว่าๆต่อมากระบะแบบสองตอนก็เคลื่อนตัวออกจากตัวอำเภอนาหม่อม โดยมีพัฒน์เป็นคนขับ ไปตามถนนเอเชียหมายเลข 43 ผ่านอำเภอจะนะมาสักพักก็ถึงทางแยกเลี้ยวขวาเข้าถนนหมายเลข 4085 วิ่งถึงอำเภอเทพาแล้วเลี้ยวขวา ต่อมาอีกประมาณ 15 กิโล ถึงสี่แยกลำไพล
“ พอเลยแยกลำไพลไปพี่สังเกตุพวกที่ขี่มอเตอร์ไซด์ด้วยนะ” พัฒน์พูดกับผมโดยสายตายังจับจ้องอยู่กับถนนข้างหน้า
“ มีอะไรหรือ” ผมหันไปมองหน้าพัฒน์ พลางรอคำตอบ...
“เราเข้าเขตพื้นที่สีแดงแล้ว ตอนนั้นผมโดนไล่ยิงแถวนี้แหละ...ขี่มอเตอร์ตามมา ผมหันไปเห็นมันคลักปืนออกมาพอดี ผมยิงสวนไปด้วย...มันเลยถอย!” พัฒน์ตอบพร้อมกับหันมามองผมนิดนึงก่อนหันกลับไปมองถนนข้างหน้าเหมือนเดิม
ผมไม่ถามต่อ...แต่รู้เสียวสันหลังแปลกๆ สายตาเริ่มส่ายไปรอบทิศ “เริ่มจะสนุกแล้วกู” ผมคิดในใจ อาวุธก็ไม่มี ดีที่พัฒน์มีปืนสั้นมากระบอกนึง
“ เอาแล้ว...เอาแล้ว” ผมพึมพัม
ขับต่อมาอีกสักพักก็ถึงหน้าอำเภอสะบ้าย้อย เราเลี้ยวขวาเข้าเส้น 4095 จนมาถึงบ้านเขาแดงกระบะสองตอนของเราก็มาจอดนิ่งหน้าบ้านบังโซ๊ะเอาเมื่อเวลาประมาณบ่ายสามโมงครึ่ง......ตรงนั้นเราได้พบกับคณะร่วมเดินทางของเราที่นั่งรวมรอกินข้าวกันอยู่
บังโซ๊ะ...... เจ้าของบ้าน – เจ้าของไร่มันที่จะไปซุ่มดักหมูป่า – ผู้ชักชวน.....เป็นทหารอาสา
หลวงไก่......นายทหารนอกราชการ- พื้นเพต่างถิ่น- แต่มาอยู่ที่นี่หลายปีแล้ว จนเป็นที่นับถือของทั้งชาวไทยพุทธและชาวไทยมุสลิมแถบนี้
น้ารัน.....พรานป่าอาชีพ
ซัน.....อาสาอีกคน
รวมผมกับพัฒน์ด้วย ทริปนี้จึงมีจำนวน 6 คน

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 3
       “เดี๋ยวเอาลูกซองห้านัดผมไป” บังโซ๊ะบอกผมระหว่างกินข้าว หลังทราบว่าผมไม่อาวุธ และเคยยิงปืนมาบ้างนิดหน่อย....
“ช่างพัฒน์เอาลูกซองเดี่ยวของผมไปอีกกระบอก...ผมจะใช้เอ็มสิบหก” บังโซ๊ะบอกกับพัฒน์ต่อ
หลวงไก่มีลูกซองออโตเมติกแปดนัด ส่วนตัวอยู่แล้ว.......
น้ารันกับซัน มีลูกซองเดี่ยวคนละกระบอก ส่วนปืนสั้นมีครบทุกคนยกเว้นผมคนเดียว......
เหมือนไม่ใช่ไปล่าสัตว์ แต่พื้นที่แถบนี้ต้องเตรียมตัวกันแบบนี้........
ประมาณห้าโมงเย็นเราก็ออกเดินทางออกจากบ้านบังโซ๊ะโดยใช้มอเตอร์ไซด์เป็นพาหนะสามคัน เป็นทางเล็กๆของชาวบ้านแถบนั้นสำหรับเข้าไปตัดยาง...... เราขี่ผ่านสวนยางเขาไปประมาณ 5-6 กิโล ก็มาถึงไร่มันของบังโซ๊ะ ซึ่งเป็นไร่สุดท้ายก่อนจะเข้าป่าดิบทึบทางด้านหลัง สภาพที่พักของเราสำหรับคืนนี้บางส่วนต้องนอนบนทับที่บังโซ๊ะสร้างไว้สำหรับเฝ้าไร่มันและสวนยาง บางส่วนต้องผูกเปลนอน.....
วางเป้วางอุปกรณ์เสร็จเดินสำรวจบริเวณไร่มันพบร่องรอยหมูป่าเข้าขุดคุยทั่วทั้งไร่ บังโซ๊ะดูจะหัวเสียมาก เวลาตอนนี้ก็พลบค่ำพอดี......
เราวางแผนเดินส่องไฟหาสัตว์กลางคืนเป็นสองชุด โดยน้ารัน พัฒน์และผมเป็นชุดแรกเดินทวนสายน้ำขึ้นไปทางฝั่งซ้าย
บังโซ๊ะและหลวงไก่เดินขึ้นไปทางฝั่งขวาของสายน้ำ.........
ซันอยู่เฝ้าทับและหากบหาปลาบริเวณสายน้ำด้านล่างใกล้ๆทับ.......

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 4
       ชุดของผมเดินทวนน้ำจากไร่มันเข้าไปในป่าเรื่อยๆอีกประมาณชั่วโมงกว่า ทั่วทั้งผืนป่าเริ่มมืด ก็ถึงหินใหญ่ข้างทางแห่งหนึ่ง น้ารันปีนขึ้นไปนั่งก่อนหันมาพูดเบา....
“ เราหยุดพักก่อน...เดี๋ยวรอให้เดือนตกแล้วค่อยเข้าไปในป่า”
ผมกับพัฒน์ปีนขึ้นไปนั่งข้างๆน้ารัน....ดูเหมือนผมจะลืมไปว่าตอนนี้เรากำลังนั่งอยู่บนดินแดนที่เป็นแหล่งซ่องสุมกำลังไปชั่วขณะ.....
“ แถวนี้ยังมีสัตว์อีกเยอะหรือน้า” ผมถามน้ารันเบาๆ ในระหว่างที่นั่งพัก...
“ เยอะครับ...วันก่อนเพิ่งได้หมีขอมาตัวนึง...กระจง อีเห็น เม่น ค่างก็เยอะ”
“วันก่อนซันกับพวกเพื่อนรุ่นเดียวกันขึ้นมา 3-4 คนกำลังตามหมูป่าอยู่ดันเกือบไปชนก้นไอ้ลายเข้า วิ่งกันป่าราบทั้งคนทั้งเสือ..หึ..หึ..” น้ารันเล่าไปหัวเราะไป
“ พวกช้าง กวางยังมีมั้ยน้า” ผมถามต่อ
“ แถบนี้ไม่มี แต่ถ้าแถบบาโหยยังมีอีกเยอะ” น้ารันพูดถึงพื้นที่ใกล้เคียง
“ผมเคยไปเที่ยว....กลางคืนจะได้ยินเสียงหักไม้ไผ่กินทั้งคืน....คิดว่ายังมีอีกหลายโขลง” น้ารันเล่าต่อ.....
“ น่าสนใจดี....คราวหน้าไปเที่ยวกันดีกว่าน้า” ผมชวน
“ อืม...ได้แต่ตอนนี้มันเสี่ยงน่าดูเหมือนกัน นอกพื้นที่ผมด้วย” น้ารันตอบน้ำเสียงหนักใจ
“แถบนี้ถึงสัตว์จะไม่เยอะเหมือนบาโหยแต่ผีนี่เยอะแน่ๆ......ผมเจอมาแล้ว” พัฒน์เริ่มเปิดประเด็นใหม่
“ ยังไงเหรอ” ผมเริ่มสนใจ หันไปมองหน้าพัฒน์ฝ่าความมืด
“ ตอนนั้นผมขึ้นมาสองคนกับบังโซ๊ะ....เข้าไปลึกกว่านี้อีกไม่มาก” พัฒน์เริ่ม
“ หลังเดินส่องไฟได้หมูมาตัวนึง ก็ไปผูกเปลนอนใต้ต้นไม้ริมสายน้ำตอนนึง เหนือจากตรงนี้ประมาณครึ่งชั่วโมงเดิน กำลังจะเคลิ้มหลับก็เหมือนมีอะไรมากระตุกเท้า?” พัฒน์หยุดเล่า ผมเริ่มขนลุก
“ ผมลุกขึ้นดูไม่เห็นมีอะไร! หันดูเปลบังโซ๊ะก็เห็นยังหลับอยู่ก็เลยนอนต่อ ก็ได้ยินเสียงคนเดินอยู่รอบเปลผม แล้วก็กระตุกเท้าผมอยู่เกือบครึ่งคืน จนทนนอนต่อไม่ใหว ตัดสินกลิ้งลงมาจากเปล คว้าติดปืนลูกซองที่พิงอยู่กับต้นไม้ ยกขึ้นส่องไปทางต้นเสียง” น้ำเสียงพัฒน์ฟังตื่นเต้น
“ เป็นอะไร” ผมถามน้ำเสียงตื่นเต้นไม่แพ้กัน
“ไม่...ไม่เห็นอะไรเลยสักอย่าง....พอดีบังโซ๊ะคงได้ยินเสียงผมกลิ้งลงจากเปลแล้วตื่นขึ้นมาพอดี ก็เลยชวนกันมาก่อไฟต้มกาแฟกินกัน....ระหว่างนั้นแหละพี่......แบกสังกะสีมาเลย!” พัฒน์หยุด
“ ใครแบกสังกะสี?” ผมถาม
“ ผีสิ!...จะเป็นอื่นเหรอ...ดึกขนาดนั้นสองคนแบกสังกะสีเข้าไปในป่า ทั้งที่ลึกเข้าไปมีแต่ป่าทึบไม่มีบ้านคนสักหลัง แล้วตรงนั้นมีแต่ต้นไม้ทึบๆแต่ผมกับบังโซ๊ะกลับเห็นแผ่นสังกะสีกับคนแบกสองคนสว่างเป็นสีขาวชัดเจน แล้วก็หายไป?” พัฒน์เล่า ผมขนลุกแล้วลุกอีก
“ เห็นทั้งสองคนเลยเหรอ?” ผมถาม
“ อือ...ทั้งสี่ตาเลยพี่!” พัฒน์ตอบ
“แถบนี้เคยเป็นสมรภูมิรบของคอมมิวนิสต์มาก่อน! มีคนตายทั่วป่า....คนแถวนี้โดนมาแล้วทุกคน แล้วแต่ใครจะจิตแข็งไม่กลัว” น้ารันพูดออกมา

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 5
       เราคุยกันไปอีกสักพักเมื่อเห็นว่าดวงจันทร์คล้อยต่ำลงจนมืดสนิท น้ารันก็ชวนเราเดินส่องไฟขึ้นไปทางซ้ายของสายน้ำปีนไหล่เขาขึ้นไปเรื่อยๆ......ตลอดทางไม่พบดวงตาหรือร่องรอยของสัตว์เลย จนเกือบสองชั่วโมงต่อมา ผมก็ขึ้นมานั่งหอบอยู่บนสันเขาตอนหนึ่ง เรานั่งพักเหนื่อยกันพักนึง น้ารันก็ติดสินใจชวนกันเดินกลับ เหตุเพราะคืนนี้ลมแรงเกินไป เสียงลมดังอือจนไม่อาจจับเสียงสัตว์ได้
“ เดี๋ยวลงไปทับแล้วหากบ หาตะพาบน้ำดีกว่า” น้ารันบอกมา
ระหว่างกำลังไต่จากสันเขาลงมายังทับ พลันน้ารันที่เดินนำหน้าก็บอกให้เราสองคนปิดไฟบอกให้อยู่กับที่แล้วตัวน้ารันเองค่อยๆหย่องต่อไปอีก ผมรู้โดยสัญชาตญาณว่าน้ารันคงเจออะไรเข้าแล้ว....
โป้ง! เสียงปืนของน้ารันดังขึ้น
“ อยู่มั้ยน้า” พัฒน์ตะโกนถามไป พร้อมกับเปิดไฟ
“ ไม่น่าพลาด” น้ารันตอบ
“ ตัวอะไรหรือ” ผมถามบ้าง
“ อีเห็น..... เดี๋ยวเราลงไปดูข้างล่าง” น้ารันบอก
เราค่อยๆไต่ทางชันลงมายังโคนต้นหลุมพอ ต้นที่น้ารันบอกว่าอีเห็นเกาะที่ต้นนี้ แต่ไม่พบซากอีเห็น ไม่เห็นแม้รอยเลือด! ทั้งที่ฝีมือระดับน้ารัน ระยะไม่เกินสิบเมตรไม่น่าจะพลาดได้....เราช่วยกันค้นหาบริเวณรอบๆอยู่พักนึงก็ไม่เจอ จึงเลิกความพยายาม มุ่งหน้าเดินกลับทับต่อ.....

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 6
       เรามาถึงทับเอาเกือบเที่ยงคืน บังโซ๊ะกับหลวงไก่กลับถึงก่อนแล้วไม่ได้อะไรเหมือนกัน ส่วนซันดูจะโชคดีกว่าใครได้กบมาสามตัวและตะพาบน้ำหนึ่งตัว
พัฒน์จัดการชงกาแฟให้น้ารันกับผมคนละถ้วย.... แล้วนั่งล้มวงคุยกัน......
“ แถวนี้ไม่มีกลุ่มโจรใต้หรือบัง” ผมหันไปถามบังโซ๊ะ
“ ดงมันเลยละน้อง! แต่เราไม่รู้ว่าเป็นใครบ้าง ในหมู่บ้านก็มีปะปนอยู่” บังโซ๊ะตอบ
“ อ้าวแล้วไม่อันตรายหรือบัง” ผมถามต่อ
“ ก็ต้องระวังตัวกันเอา” บังตอบเฉย
“ วันก่อนตรงทางโค้งก่อนเข้าหมู่บ้าน ที่น้องกับช่างพัฒน์ขับรถผ่านมาเมื่อตอนเย็น...” บังบอก ผมพอนึกโค้งนั้นออก
“ตรงนั้นแหละ! ผมกลับจากรับลูกที่โรงเรียน พอเลี้ยวเข้ามาก็เจอ 7-8 คนปิดหน้าปิดตา เอ็ม 16 ล้วนๆเล่นรถผมซะพรุนทั้งคัน ก่อนหลบหนีไป....โชคดีผมกับลูกไม่โดนกระสุนเลย?” บังหยุดเล่า ผมตั้งใจฟังต่อ
“ ผมกลับมารวบรวมพรรคพวกกับปืนเร่งตามพวกมันไป..... ไม่ทัน!” บังโซ๊ะยังแค้นอยู่
“ แล้วฐานบัญชาการพวกมันอยู่ที่ใหนบัง?” ผมถาม
“ ไม่มี....พวกนี้ไม่มีที่ประจำ....อยู่ตามป่าทั่วไป...ป่านี้ก็มี!” บังโซ๊ะพูดพร้อมชี้นิ้วเข้าไปในป่าที่พวกเราเพิ่งออกมา

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 7
       ผมยกนาฬกาข้อมือขึ้นมองพลายน้ำบอกเวลาเที่ยงคืนสิบนาที น้ารันกับซันชวนกันเดินตามน้ำลงไปหากบกับตะพาบน้ำ โดยพวกที่เหลือช่วยกันหุงข้าว ตำน้ำพริก น้ำจิ้ม.....บังโซ๊ะยำปลากระป๋องไว้กินกับซัน เนื่องจากเป็นมุสลิมทั้งคู่.....คนมุสลิมจะไม่กินตะพาบน้ำและพาชนะที่ใช้ปรุงจะใช้ร่วมกันไม่ได้.....
“ยังเดินไหวมั้ย?...เดินตามพวกนั้นไปดีกว่า เผื่อเจออะไรบ้าง” หลวงไก่ถามผมพร้อมชักชวน
“ ไหวครับ” ผมพยักหน้า
ผมลุกไปหยิบลูกซองห้านัดกับไฟฉาย เดินตามหลวงไก่ไป..... หลวงไก่ไม่ได้เดินตามน้ำแต่เดินตัดป่าลงไปเลย เราเดินบุกป่ามาประมาณ 500 เมตร ก็มาถึงสายน้ำตอนนึง ผมเดินตามหลวงไก่ตลอดเพราะไมรู้เส้นทางเลยและสังเกตุภูมิประเทศรอบข้างไม่ได้เลยเพราะมืดมากและคิดว่าคงเดินไปไม่ไกล และไม่คิดว่าต่อไปจะเกิดเหตุการณ์กับตัวเอง!
เราเดินตามน้ำไปสักพักก็มาเจอกับน้ารันและซันที่เดินทวนน้ำขึ้นมา น้ารันบอกว่าได้กบมา 4-5 ตัวและตะพาบน้ำอีก 2 ตัว เราจึงตัดสินชวนกันเดินกลับ
ซันเดินนำหน้าทวนน้ำขึ้นมา ผมเดินตามมาเรื่อยๆ จนมาถึงบริเวณที่ผมกับหลวงไก่เดินบุกป่ามาถึงสายน้ำในตอนแรก.....ผมหันไปมองน้ารันกับหลวงไก่ตามมาไกลๆเห็นแสงไฟอยู่ริบหรี่ จึงตัดสินยืนรอ ส่วนซันเดินทวนน้ำขึ้นไปเรื่อยๆ

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 8
       ผมหยุดรออยู่พักนึงน้ารันกับหลวงไก่คงหาอะไรอยู่ หันไปดูซันก็เดินหายไปแล้ว ผมเห็นช้าและคิดว่าใกล้ๆ จึงตัดสินใจเดินไปตามทางที่หลวงไก่นำมาทีแรก ผมเดินไปเรื่อยๆ เอะ! ทำไมไม่เจอทางออกซะที หันมามองแสงไฟฉายของน้ารันกับหลวงไก่ก็ไม่เห็นซะแล้ว ผมตัดสินใจเดินกลับมาที่เดิม แต่คราวนี้ไม่เห็นแสงไฟสักดวงแล้ว เหลือผมคนเดียวกลางป่าแล้ว”ซวยแล้วกู”ผมคิดในใจ......ทำไงดีละทีนี้......ผมตัดสินใจเดินกลับไปทางเดิม คราวนี้ยิ่งเดินยิ่งรกขึ้นเรื่อยๆ.....เลยถอยย้อนกลับมา แต่คราวนี้ไม่เจอทางเดิมแล้ว.....ผมเดินวนสเปะสปะแล้ว “กูหลงป่าแล้ว” ผมเริ่มเครียด นึกถึงเรื่องผีที่ได้ฟังหัวค่ำ นึกถึงเรื่องโจรใต้ที่บังโซ๊ะเล่าให้ฟังว่าอยู่ตามป่าทั่วไป เครียดหนักเข้าไปอีก!
ผมเดินวนอยู่นานเท่าไหร่ไม่รู้.....จนมาเจอต้นไม้ใหญ่ต้นนึง.....ผมนั่งพักเหนื่อย.....คิดถึงเรื่อง”อาถรรพ์ป่า”ที่เคยได้ยินมาบ่อยๆ ว่าคนเข้าป่าใหม่ๆมักจะหลงหรือเจออะไรแปลกๆ!...... แล้วไฟฉายเจ้ากรรมก็เรียกสติผมคืนมาเมื่อดันแสงเริ่มหรี่ลงเรื่อยๆบอกอาการใกล้หมดแบตเตอรี่เต็มที!......

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 9
       ผมไม่มีเวลาคิดนาน....คิดสินใจเดินบุกป่าลงต่ำลงไปเรื่อยๆเพื่อหวังว่าจะเจอสายน้ำแล้วกำหนดทิศทางได้.... ดีกว่าเดินแบบสเปะสปะอย่างนี้
ผมเดินบุกป่ามาพักนึงเริ่มได้ยินเสียงน้ำ จึงบุกลงไปเรื่อยๆจนถึงสายน้ำ ใจชื้นขึ้นมาเยอะ แล้วเดินทวนน้ำขึ้นไป นึกถึงตอนผมเดินตามหลวงไก่ออกจากทับ จะเดินลงต่ำตลอด....
แบตเตอรี่ใกล้หมดเต็มที ผมเดินทวนน้ำอย่างรีบเร่งแข่งกับเวลาเพราะถ้าแบตเตอรี่หมดตอนนี้ก็จบกัน เหมือนคนตาบอดเดินคลำทางนั้นแหละ จนมาเจอทางลงมาตักน้ำของชาวบ้านทางด้านขวาของสายน้ำ ผมเดินขึ้นจากน้ำปีนตลิ่งขึ้นจนเจอทางสัญจรของชาวบ้าน คราวนี้ผมเริ่มจำทางได้ลางๆ จึงเดินตามทางมาเรื่อยๆ จนมาถึงทับ ผมทรุดลงนั่งด้วยความอ่อนเพลียและโล่งใจ

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 10
       “ กำลังออกตามพอดี คิดว่าต้องหลงแน่” พัฒน์บอกพร้อมตักน้ำมาให้ผม
“ หลงได้ไงพี่” พัฒน์ถามต่อหลังเห็นผมกินน้ำหมดแก้ว
ผมเล่าเหตุการณ์ตั้งแต่ตัดสินใจเดินกลับคนเดียวจนมานั่งเหนื่อยอยู่ตรงนี้ให้ทุกคนฟัง
“ อาถรรพ์ป่า” บังโซ๊ะพึมพัม
ผมนั่งพักพอหายเหนื่อย น้ารันก็ชวนผมกับพัฒน์ เอาตะพาบน้ำและกบลงไปชำแหละตรงสายน้ำข้างล่าง โดยหลวงไก่ต้มน้ำร้อนและเตรียมเครื่องปรุงรอไว้ พวกเราเดินลงมาถึงสายน้ำก็รู้ว่าเป็นที่เดียวกับที่ผมเพิ่งขึ้นมาหาทางกลับเจอนี่เอง...... น้ารันเป็นจัดการกับตะพาบและกบ ส่วนผมกับพัฒน์ถือปืนคนละกระบอกคอยเป็นเพื่อน แถบนี้ไว้ใจอะไรไม่ได้........
แล้วในเวลาต่อมา”ตะพาบน้ำต้มส้มใส่ใบชะมวง”และ”ผัดเผ็ดกบ”ก็โชยกลิ่นไปทั่วป่า แล้ววงเหล้าจริงจังของเรามาเริ่มเอาประมาณตีสาม โดยบังโซ๊ะกับซัน นอนก่อน เราสี่คนผลัดกันยกเพียวๆ แกล้มตะพาบน้ำต้มส้มใบชะมวงและผัดเผ็ดกบ อร่อยเหาะ จนผมลืมเรื่องหลงป่า...เรื่องผี....และโจรใต้ไปเลย.............

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 11
       ฝีมือการใช้คำและภาษาพัฒนาขึ้นแล้ว การลำดับเรื่องราวก็เริ่มดีขึ้น ฮะสุดยอด! ต่อๆๆๆๆๆ กำลังมันส์ ยาวไปเลย ให้ยาวไปเลย มะม่วง

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 12
       ไม่ได้อ่านเรื่องแนว ล่องไพรมานานแล้ว....เนื้อหาชวนติดตาม อีตอนหลงป่ามีลุ้น เสียดายที่หลงแป๊บเดียว น่าจะเจออะไรมั่ง โม้ๆก็ได้ แบบประเภทได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่ง คึก คึก ตรงมายังจุดที่ผมยืนอยู่ แล้วเงียบหายไปตรงยางใหญ่ที่ชูกิ่งก้านพุ่งสูงตัดกับม่านสีดำของท้องฟ้ายามรัติกาล ขนหนาวลุกซู่ พลันนึกถึง คนแบกสังกะสี ที่พัฒน์เล่าตอนย่ำค่ำ....เจอโจรใต้ยังนับว่าดี แต่เจอผีผมรับไม่ได้..ชอบครับ....เขียนต่อไปนะครับจะคอยติดตามผลงาน....เป็นกำลังใจให้ครับ...ทีแน่ๆงานเขียนดีๆอ่านฟรีซะด้วย

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 13
       มะม่วง..คนบ้านเรา.มาดถาน

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 14
       ยังดีนะที่ไม่เจอกับผีโขมด..

ขอให้สัตว์ป่าที่คณะพรานกินไปเป็นแค่ในเรื่องเล่านะครับ..

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 15
       ขอเสียว ด้วยคนนะ พี่บ่าวม่วง
มาดถาน จริง

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 16
       บรรยากาศตอนนั้น...ประมาณเดียวกับที่พี่ ฒ.โจ๋ เพิ่มเติมให้เลยครับ...แต่พอกลับมาเขียนแล้วบรรยายไม่ค่อยออกครับ....ขอบคุณนะครับที่เพิ่มเติมให้...
ขอบคุณ.....พี่เสือโหย...ลุงตุ้ง...ท่าน dit...และท่านJEEPเจ้าแก้วด้วยครับที่เป็นกำลังใจให้กับน้องเณร...ขอบคุณครับ.....

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 17
       เยี่ยมเลยครับ จัดมายาวๆเลยครับพี่ กำลังเพลิน

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 18
       น่านแหละครับท่าน มะม่วง ผมเองให้เรียบเรียง เขียนเป็นเรื่องเป็นราว ลำดับเหตุการณ์ ที่อ่านแล้วชวนติดตามอย่างท่านคงไม่ได้...ที่บังอาจแนะไปคืออยากให้มีแบบนี้บ้างมันตื่นเต้น....เพราะปกติเวลาเข้าป่า เค้ามักจะไม่พูดถึง เสือ ช้าง ผี....ถ้าจะกล่าวถึงก็เลี่ยงๆ เสือ ก็พูดว่า ไอ้ลาย ช้าง ก็พูดว่า ไอ้หัวโต หรือ ไอ้จมูกยาว อาไรเทือกนั้น ส่วนผีละไว้ในฐานที่เข้าใจ....แต่เวลาเอามาร้อยเรียงเป็นตัวอักษร ใส่ให้เต็มที่ บรรยายให้คนอ่านใจระทึก....อย่าง กำลังเดินย่ำไปตามลำธารมี่กิ่งไม้น้อยใหญ่ยื่นมาระเกะระกะ...ทันไดนั้นงูเหลือมขนาดเท่าท่อนแขนลำตัวยาวประมาณสองเมตร ก็ค่อยๆเลื้อยผ่านหน้าไปอย่างช้าๆ ผมหยุดยืนมองอยู่อึดใจ จนกระทั่งท่อนหางสุดท้ายของมันลับหายไปในพงไม้ข้างๆ....แต่ถ้าเอามาเขียน ก็ต้องเพิ่มอรรถรส ให้ผู้อ่านตื่นเต้น....

ฉับพลันนั้น ผมก็ต้องสดุดกึกหยุดยืนอยู่กับที่ เมื่อสายตามองไปเห็น งูเหลือมขนาดใหญ่กว่าโคนขากำลังใช้ ส่วนหัวพันรัดกับไม้ใหญ่ ส่วนหางเกี่ยวพันกับกิ่งไม้ของอีกฟากลำธารน้ำห่างจากผมไม่เกินสามเมตร....คะเนความยาวของลำตัวไม่ต่ำกว่า หกถึงเจ็ดเมตร...มันกำลังใช้ส่วนกลางของลำตัวที่อวบใหญ่ รีดแป็นแผ่นบางๆ มันใช้ลำตัวส่วนนั้นแกว่งไปในลำธาร...มันกำลังวิดน้ำหาปลา โอ้... จะอีกกี่โอ้ก็ว่ากันไป...จากงูเท่าแขนมาเท่าขาไม่ยากนะครับ
อย่างไรเสียวันนี้มาอ่านอีกรอบก็ยังสนุก...เพียงแต่แฟนคลับอย่างผม มาขอให้เขียนแนวนี้อีกอะครับ ขอบคุณครับ...

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 19
       โอ้...โอ้...โอ้...โอ้...สุดยอดเลยครับท่านพี่ ฒ.โจ๋..ขอบคุณครับ..ขอบคุณท่านเดียร์ล้อขาวด้วยครับ ที่เข้ามาเป็นกำลังใจครับ...

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 20
       เยี่ยมมากเลยค่ะ อ่านแล้วเหมือนอยู่ในเหตุการณ์ด้วยเลยย มันส์....

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 21
       ขอบคุณครับคุณหยุงหยิง ติดตามอ่านทั้งสองเรื่องเลย...ขอบคุณครับ...

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 22
       ภาพประกอบเรื่อง..ครับ

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 23
      

แสดงความคิดเห็นย่อย