คำตอบที่ 16
โดยปกติผมชอบแบกเป้เที่ยวป่ามากกว่าขับรถไปเพราะมันได้อรรถรสมากกว่า , ได้ซอกซอนไปตามโตรกธารภูผาป่าใหญ่ไพรกว้างได้อย่างทรหดมีรสชาดบวกจินตนาการว่าเราคือรพินทร์ ไพรวัลย์ กำลังย่ำเทือกพระศิวะอะไรปานนั้นแหละครับพี่น้อง...ใหม่ๆก็ช้ำเลือดช้ำหนองพอควร เพราะป่าพื้นราบบ้านเรามันไม่มีเหมือนสมัยลุงชาลี เอี่ยมกระสินธุ์ หรือ น้อย อินทนนท์ นู๊น... ยุคนี้จะเที่ยวป่าตะละทีผมต้องปีนเขาแทบกระอักจึงจะไปพบป่าราบในหุบเขาหรือตามสันเขาให้ผูกเปลสนามตั้งแค้มป์พักผ่อน คราวนั้น(ราวๆกลางปี 36)เป็นทริป จังเกิ้ลทัวร์ครั้งแรกของผมซึ่งมีคณะพรรค์ร่วมทีม 5 คน ลุยป่าหลังเขาเหมนด้วยกัน และด้วยความกลัวอด ผมหอบหิ้วเสบียงกรังข้าวสารอาหารแห้งปืนผาหน้าไม้ไปเพียบ เพียงลูกควนแรกผมแทบกระอัก เหนื่อยล้าโรยแรง เดินตกหลังเพื่อนล้มลุกคลุกคลาน ข้าวของแทบโยนทิ้งเหวให้หมด เวลาปีนเขาเหนื่อยล้า เชื่อมั๊ยครับ ถ้วยกาแฟใบเดียวมันหนักบรรลัย เสื้อผ้าที่ไม่เหมาะสมกับการเดินป่าเช่น กางเกงยีนส์ เสื้อแขนยาวหนาๆ เป้ห่วยๆราคาถูกๆ มันปั่นทอนกำลังเราอย่างแรง โดยเฉพาะเวลาเหงื่อออกมากๆหรือต้องลุยลำธาร มันรัดเนื้อตัวก้าวขาไม่ออก เวลาจะกระโดดข้ามก้อนหินมันก็จะดึงขาให้คะมำ โอ๊ย..มันสอนเราจิปาถะ ตรงกันข้ามกับคนนำทางชาวบ้าน เดินตัวปลิวด้วยไม่มีสัมภาระรุงรัง เวลาตั้งแค้มป์เราต้องหาต้นไม้เหมาะๆผูกเปล เพื่อนกลับหาใบกล้วยเถื่อนแห้งๆมาปูนอน เวลาอาหารเพื่อนก็ไปหาไม้ยืนต้นตายซาก(แม้จะเปียกฝน)ก่อไฟได้ในเวลาไม่นาน สักพักเพื่อนหายไปในราวป่าแล้วกลับมาด้วยยอดผักหญ้าหลากหลาย(ปลีกล้วยเถื่อน,ผักกูด,ยอดกาหลา,บัวบก)อีกหน่อยเพื่อนไปล้วงควักตามโพรงหินในลำธารบ้าง วิดน้ำตามริมแอ่งเล็กๆบ้าง ไอ้หย๊า..ปลาซิวปลาขาวได้มาเป็นกำใส่ใบกล้วยเถื่อนคลุกเคล้าพริกแกงปิ้งไฟบ้าง แกงบ้าง เวลากินก็ใช้ใบไม้ใบกล้วยเถื่อนแทนจานชาม บางทีก็ใช้ข้อไม้ไผ่ใหญ่ๆแทนหม้อแกงบ้าง ต้มน้ำบ้าง เป็นถ้วยกาแฟ เป็นแก้วเหล้า โฮ้ย..จิปาถะ ข้าวของที่ผมเตรียมไป(เอาแบบอย่างจากการอ่านนิยาย)แทบไม่ได้ใช้เลย หลังจากทริปนั้นผมโยนเครื่องเคียงในการเดินป่าบ้าๆบอๆที่ไม่จำเป็นทิ้งหมด เสาะหาเฉพาะที่จำเป็นเน้นให้มีขนาดเล็กกะทัดรัดน้ำหนักเบา จำเป็นต้องใช้จริงๆขณะอยู่ในป่า ย่านที่ขายอุปกรณ์แค้มป์ปิ้งและเดินป่าลุยดะไปหมดไม่ว่าจตุจักร,มุมแค้มป์ปิ้งตามห้างหรือร้านค้าต่างๆเพื่อเสาะหาอุปกรณ์ที่ต้องการและจำเป็น และที่สำคัญก่อนการเดินทางต้องมีข้อมูลแหล่งที่จะไปเที่ยวเพื่อจะได้เตรียมอุปกรณ์ของใช้ให้เหมาะสม ไม่พะรุงพะรังและอิดหนาระอาใจสำหรับคนนำทาง บัดเดี๋ยวนี้ ข้าพเจ้ามั่นใจตนเองว่า เป็นนักเที่ยวป่าคนหนึ่งที่มีอุปกรณ์การเดินป่าที่เหมาะสมครบถ้วน ลุยได้ป่าไหนป่านั้น เพียงมีผองเพื่อนที่รู้ใจและคนนำทางที่เหมาะสม ถึงไหนถึงกันครับเพราะวิญญาณป่าเข้าสิงในสายเลือดมานมนานแล้ว......คุยมาตั้งนานแล้วคุณอยากร่วมทางกับผมบ้างแล้วหรือยัง?...
