คำตอบที่ 1
ภูชี้ฟ้าอิน ก้ใช้ได้บรรยากาศที่พักดีสถานที่ลดหลั่นมีหลายบรรยากาศ ให้เลือก
แต่ที่สำคัญกว่า คือการขึ้นไปบนภู ผมและคณะเกือยเสียเพื่อน เพราะความเลินเล่อ บนภูคือหน้าผาที่สูงมาก เหมือนกับเรายืนอยู่ใกล้กันสาดตึกสูงที่นับชั้นไม่ได้ไม่มีระเบียงให้เกาะ ถ้าก้าวพลาดก็คือข้างล่าง ที่สายตายังมองไม่เห็นพื้น ระวังตัวครับ ลำพังตัวเราเองแค่เซหรือลื่นไถล ก้ยากจะหาอะไรเกาะแวครับ น่ากลัว เพราะผมเป็นคนไปช่วยเพื่อนคนนึงซึงเสียหลักไถลและพลิกหงายหลังลงเหว แต่จังหวะดีที่อีกคนซึ่งนั่งอยู่โขดหินด้านข้างซึ่งไกล้กับปลายของภูที่เป็นยอดแหลม กระโดค้าขาด้ายซ้าย และจังหวะดีที่ลำตัวช่วงเอวยังค้างอยู่กับโขดหิน แต่ลำตัวช่วงบนได้ห้อยลงสู่ด้านล่าง เสียงกรีดร้องทำให้มีคนเข้าไปช่วยดึงขาซ้ายประคองไม่ให้เลื่อนลงต่ำ (คนที่ดึงเล่าให้ฟัง)โชคดีที่เพื่อนสวมกางเกงขายาวและรองเท้าผ้าใบ จึงช่วยให้มีจุดดึงยึด รั้งเท่าที่จะทำได้ในขระนั้นซึ่งเกิดขึ้นอย่างเร็วมาก ผมอยู่ด้านล่างเป็นช่างภาพเพื่อถ่ายภาพหมุ่ของคณะที่มากว่าร้อยคน วิ่งไปหลังจากได้ยินเสียงร้อง ภาพที่ผมเห็นก็คือขาสองข้างอยู่ข้างพงไม้ไกล้โขดหินพร้อมกับคนดึงขาข้างละคน เสียงกรีดร้องระงม คนกว่าร้อยคนยืนดูด้วยความตะลึง ผมวางกล้องลง พร้อมกับก้าวขาขวาคุกเข่าซ้ายโน้มตัวเพื่อจับเสื้อและอะไรก้ได้ที่คว้าได้ของเพื่อนอีกคนนึงซึ่งกำลังดึงได้แต่ขาของเพื่อนที่เคารห์ร้าย ผมยื่นแขนซ้ายพร้อมกับตะโกนสุดเสียงให้สมาชิกที่ยืนอยู่ข้าง ๆให้จับแขน!!....ดึง!"...สำเร็จ...แรงมหาศาลดึง..เพื่อนให้พ้นก้นเหวที่มองเห็นต้นไม่ใหญ่เบื้องล่างเป็นแค่ยอดหญ้าเล็กๆ ให้ขึ้นมาได้........เราลงมาจากยอดภู ด้วยตัวที่เบา...มองหน้ากัยปราศจากรอยยิ้ม....มีเพียง.รอยนำตา..ที่คลอ...อย่างไม่ต้องถามถึงความรู้สึกที่พึ่งเกิดขึ้น......ขอให้ทุกคนที่รักธรรมชาติ..โปรดใช้ความระมัดระวงให้มาก....เรื่องนี้มันเกิดขึ้นกับคนรู้จักของผม...และตัวผมก็อยู่ในเหตุการร์นี้ด้วย......ไม่อยากให้เกิดขึ้นกับใครนะครับ....
