คำตอบที่ 1
       ตามรอยทีมสำรวจ….

หลังจากที่เราได้หยุดพักเพื่อฉลองปีใหม่ สองอาทิตย์ เราก็เริ่มออกสำรวจทันที เชียงดาวคือเป้าหมายของเรา
ศศช. “ แม่ฟ้าหลวง ” บ้านขุนห้วยไส้ อ.เชียงดาว จ.เชียงใหม่ จากเชียงใหม่ มุ่งหน้ามาเชียงดาว จากเชียงดาว มุ่งหน้าไปเส้นทาง ไชยปราการ – ฝาง ผ่านโครงการหลวงบ้านห้วยลึก ไปไม่นานนัก นับหลักกม.ไปจนถึง หลักกม.ที่ 99 เลี้ยวซ้ายเข้าไป เรื่อย จนถึงทางแยกซ้ายขึ้นเขา เราวิ่งไปตามทางดินสลับทางปูน ราว 1 ชม.ก็ถึง
โรงเรียนนี้ ครูได้ขอมาตั้งแต่ปี 49 แล้วแต่ก็ยังหาผู้ใหญ่ใจดีมา ช่วยสร้างโรงเรียนให้ไม่ได้ จนเข้าปี 4 เราจึงประสบความสำเร็จ ที่จริงแล้วโรงเรียนนี้เราได้เข้าไปถ่ายและนำมาออกอากาศมาหลายครั้งแล้ว แต่คราวนี้เราได้เข้าไปเยี่ยมอีกครั้งเพื่อบอกข่าวดีกับชาวบ้าน
โรงเรียนก็ยังคงมีสภาพเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลงมากนัก จะมีเพิ่มก็เป็น โรงครัวเล็กๆ มีเตาเผาขยะ ซึ่งได้มาจากการออกค่ายของนักศึกษา และความร่วมใจของชาวบ้าน ที่นี่มีนักเรียน ราว 60 คน เป็นเด็กเล็ก เสีย 19 คน เด็กประถม 1-4 อีก 40 คน เรียนรวมอยู่ในห้องเดียวกัน ในอาคารเล็กๆ
ที่นี่มีครู 2 คน สำหรับเด็กเล็กและเด็กประถม ตอนที่เรามาถึง ชาวบ้านได้ช่วยกันปรับพื้นที่ และสร้างอาคารไม้ไผ่เล็กๆ ขนาด 5x7 เมตร เพื่อให้เด็กเล็ก ได้ย้ายเข้ามาเรียนที่นี่ เพราะโรงเรียนเก่าเล็กและแคบมาก สำหรับเด็ก 60 คน เตรียมขุดหลุมเพื่อทำห้องสุขาให้เด็กๆ
ครูและชาวบ้านดีใจมากเมื่อทราบข่าวดี พวกเราพากันออกมาหาสถานที่เหมาะเพื่อสร้างโรงเรียน ในที่สุดลูกชายผู้ใหญ่บ้านก็ตัดสินใจ สละที่ของตัวเองที่เพิ่งสร้างห้องเรียนอนุบาลเสร็จให้เป็นที่สำหรับสร้างโรงเรียนถาวร ซึ่งนับเป็นการเสียสละที่น่าชมเชย
ในตอนแรกลูกชายผู้ใหญ่บ้านตั้งใจจะปลูกบ้านในที่ตรงนี้ เพราะตนเองยังไม่มีบ้านอยู่ แต่เมื่อหาที่เหมาะสมไม่ได้เพราะสภาพโรงเรียนที่อยู่ในที่ลุ่ม มีลำห้วยไหลผ่านหน้าโรงเรียน และจากสภาพลำห้วยที่ขาดการดูแล ทำให้ลำห้วยนี้ตื้นเขินไป ชาวบ้านกลัวว่า เมื่อถึงหน้าฝน อาจเกิดการอุดตันของลำห้วยและก็จะไหลเอ่อมาท่วมโรงเรียน หรืออาจเกิดน้ำสะสมจากยอดเข้า ไหลมาถล่มโรงเรียนพังได้
โดยสภาพโรงเรียนเก่านั้นแคบอยู่แล้วสูงกว่าลำห้วยไม่ถึง 20 ซม.ปกติเวลาฝนตก น้ำก็มักท่วมเข้ามาในโรงเรียนบ่อยๆ ชาวบ้านกลัวว่าโรงเรียนสวยๆจะพังเสียหมด จึงอยากให้ขึ้นไปสร้างบนเขาซึ่งเป็นที่กว้างพอสมควร ปลอดภัยจากลมและฝน ส่วนลูกชายผู้ใหญ่บ้านก็ตัดสินใจย้ายบ้านไปอยู่บนเข้าอีกลูกหนึ่งซึ่งไม่ไกลเท่าไร แค่กิโลแม้วเท่านั้นเอง ( ชาวเราเดินกันขาลาก เชียวละ )

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 2
       โรงเรียนที่นี่ขาดแคลนแทบทุกอย่าง ขนาดที่ว่าระหว่างที่เราประชุมกันอยู่ เราขอให้ครูช่วยจดกำหนดการต่างๆและรายละเอียดในการทำงาน เพื่อจะได้ไม่ลืม ครูก็ไปคว้าเอาเศษกระดาษเล็กๆ ชิ้นหนึ่งแล้วจดใหญ่เลย พยายามเขียนตัวเล็กๆ เพื่อประหยัดเนื้อที่ เราจึงถามว่าทำไมไม่จดใส่สมุดล่ะ ครูตอบว่าสมุดไม่มีครับ เราก็ถามอีกว่า สักเล่มก็ไม่มีเหรอ เอากระดาษแผ่นใหญ่กว่านี้ก็ได้ จะได้เห็นชัดๆ.....

ครูตอบว่า สมุดที่มีอยู่ได้แจกจ่ายให้กับเด็กนักเรียนและโรงเรียนในแถบนี้หมดไปนานแล้ว เพราะขาดแคลนเหมือนๆ และงบประมาณก็ยังไม่มี ทั้งเด็กและครูก็เลยไม่มีสมุดใช้ ฟังแล้วเราก็อึ้ง ดินสอสักแท่งก็ไม่มี เดินหาในโรงเรียนไม่มีเลย ประเทศไทยของเรา มีอย่างนี้จริงๆ ในที่สุดเราก็ไปค้นหาสมุดในรถ ก็เลยได้มา 1 เล่ม เป็นสมุดบันทึกหมีพูน่ารักสดใส ( ของสาวๆในทีม ) จึงมอบให้ครูไว้ใช้ ซึ่งครูก็ดีใจมาก แม้มันจะไม่ค่อยเข้ากับครูผู้ชายนัก แต่ก็ยังดีกว่าไม่มี
ปัญหาที่พบไม่ใช่มีแค่นั้น ปัญหาที่สองคือเรื่องน้ำ ซึ่งเราพบอยู่เสมอๆตลอด 19 ปี ที่ผ่านมา เนื่องจากลำห้วยอุดตัน น้ำก็ไม่สะอาด หน้าแล้งก็ขาดน้ำ ชาวบ้านต้องเดินไปตักที่บ่อท้ายหมู่บ้าน ประกอบกับย้ายโรงเรียนไปสร้างบนเขา ทำให้มีปัญหาเรื่องน้ำ
ชาวบ้านบอกว่ามีแหล่งน้ำอยู่ภูเขาถัดไปซึ่งสูงกว่า ต้องทำการเดินท่อชักน้ำเข้าหมู่บ้าน ซึ่งก็ได้รับงบประมาณมาบ้าง แต่แค่ท่อน้ำที่ต้องเดินจากแหล่งน้ำมาถึงหมู่บ้านก็ราคาหยียบแสนแล้ว ซึ่งจนวันนี้ก็ยังไม่ได้ทำ จริงๆแล้ว ท่อน้ำมีอยู่มากมาย ตามงบ อบต.ที่ให้มา เพราะชาวบ้านขาดความรู้ ว่าจะต่ออย่างไรดีและ เรื่องการรักษาแหล่งน้ำที่มีอยู่ ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร จึงทำให้เกิดปัญหาตามมามากมาย
เราอาจมองว่าเรื่องง่ายๆทำไมทำไม่ได้ เพราะเรื่องง่ายๆแบบนี้ชาวเราก็ทำไม่ได้เช่นกัน จึงทำให้เกิดน้ำเน่าเสียในคูคลองแทบทุกสายของประเทศไทย ในเมืองชาวเราขาดจิตสำนึกด้านการอนุรักษ์ แต่ในป่าในถินทุรกันดาร ชาวเขาขาดความรู้ เมื่อเราไปให้ความรู้ เขายินดีทำตามคำแนะนำของเรา
เมื่อเราประชุมชาวบ้าน เราจึงให้คำแนะนำว่า ควรให้ชาวบ้านลอกและทำความสะอาดลำห้วยที่มีอยู่ เพื่อให้น้ำเดินได้สะดวก เพราะเหนือหมู่บ้านออกไป ลำห้วยยังคงสมบูรณ์และสะอาด หลังจากนั้นก็ช่วยกันทำฝายน้ำล้นเป็นระยะๆ เพื่อเก็บกักน้ำ จนถึงหมู่บ้าน

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 3
       เราได้แจ้งกับชาวบ้านว่าจะนำแท้งค์น้ำ มาให้ 2 แทงค์ๆละ 1,500 ลิตร เพื่อให้ชาวบ้านได้เก็บกักน้ำไว้ใช้ และในช่วงก่อสร้างก็จะขอรถน้ำจากเทศบาลเชียงดาวมาใส่ให้เต็ม เพื่อความสะดวกในการก่อสร้าง ผู้อ่านคงจะสงสัยว่า รถน้ำจากเทศบาลเข้ามาได้หรือ คำตอบคือ เข้าได้แน่นอน เพราะโรงเรียนอยู่ห่างจากตัว อำเภอประมาณ 20 กม. เส้นทางก็เป็นทางดินอัดแน่น สลับกับถนนคอนกรีต ที่เรียกว่า ถนน อบต.
ถามว่าทำไมให้แค่ 2 แท้งค์ จะใช้พอทั้งหมู่บ้านหรือ คำตอบก็คือ เรามีงบแค่นี้ ( ใครอยากช่วยบริจาคเพิ่มก็ยินดีรับ....จ้า ) อย่างน้อยตรงนี้ยังพอให้เด็กๆมีน้ำดื่ม ยามหน้าแล้ง อย่างน้อยเวลาหน้าแล้ง ทางเทศบาลก็ยังเอาน้ำมาใส่ไว้ให้ดื่มกิน พอประทัง หรือไม่ก็ชาวบ้านยังพอตักน้ำจากลำห้วยมาเก็บไว้ใช้ดื่มกินได้
แล้วชาวบ้านกินน้ำที่นี่เหรอ ตอบว่าใช่ ทุกที่เป็นแบบนี้ ลำห้วยที่อยู่ใกล้ที่สุดคือแหล่งน้ำที่ใช้หล่อเลี้ยงชีวิต กิน อาบ ชะล้าง ทั้งคนและสัตว์เลี้ยงทุกชนิด กินรวมกัน ชีวิตที่เลือกไม่ได้ ก็ต้องอยู่กันตามยถากรรม ทั้งหมดที่เล่ามา ก็คือ คำตอบที่ทุกคนถามมาเสมอ ว่าทำไมถึงสร้างโรงเรียน สร้างแล้วได้อะไร
เมื่อมีโรงเรียน คนก็มีความรู้มากขึ้น แน่นอนก็สามารถเอาไปใช้ประโยชน์ในชีวิตประจำวันได้ ทีมโรงเรียนของหนู เชื่อว่า โรงเรียนคือแสงสว่างสองทางชีวิต


ในระหว่างวันที่ 27 กพ. – 1 มีนาคม นี่ เราได้ผู้ใหญ่ใจดีอย่าง ดอยทช์แบงค์ มาช่วยสร้างแสงสว่างให้ครูและนักเรียน รวมทั้งชาวบ้าน ครูบอกว่า เมื่อมีโรงเรียนแล้ว เด็กๆที่ออกไปเรียนไกลๆคงจะกลับมาเรียนเพิ่มขึ้นอีก ซึ่งก็เป็นการดีที่เด็กๆไม่ต้องเดินไปเรียนไกล หรือจากบ้านไปพักอยู่ที่โรงเรียน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พวกผู้ใหญ่ที่อยากเรียนคงจะได้มาเรียนกันมากขึ้น ต้องขอขอบคุณผู้ใหญ่ใจดีทุกท่าน..

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 4
        ……… เก็บมาฝาก......

เงาขุ่นที่ลอยไปลอยมาในดวงตา คือ อะไร
ภายในดวงตาของเรานั้นเป็นโพรงใหญ่เต็มไปด้วยของเหลวหนืดคล้ายวุ้นที่เรียกว่า วุ้นดวงตา ( Vitreous humer ) เงาขุ่นๆที่เรามองเห็นในดวงตา เกิดจากโปรตีน เม็ดสี หรือเนื่อเยื่อของตัวอ่อน ( ซึ่งหลุดเข้าไปอยู่ภายใน ตั้งแต่ระยะที่ดวงตากำลังสร้างขึ้น ) ที่ลอยอยู่ภายในวุ้นดวงตา
สารเหล่านี้มีลักษณะโปร่งแสง เมื่อลอยอยู่ในระนาบเดียวกับลำแสงที่ส่องเข้าดวงตา เราจึงมองเห็นเป็นเงาขุ่น คนส่วนใหญ่มีเงาขุ่นอยู่ในวุ้นดวงตาโดยไม่ทันรู้ตัว ดวงตาของเราสามารถปรับตัวกับสิ่งบกพร่องเหล่านี้ได้ จึงทำให้เราไม่เห็นเงาขุ่น เช่นเดียวกับผู้ที่สวมแว่นตาไม่ทันสังเกตคราบสกปรกบนกระจกแว่นนั่นเอง เงาขุ่นมักประกฎชัดเจนขณะที่เรามองไปยังฉากหลังสีเรียบ เช่น กระดานดำ ผนังว่างเปล่า หรือท้องฟ้า
เราควรทำอย่างไรหรือ ถ้ามีขุ่นเงาในดวงตา เงาขุ่นที่ปรากฎเป็นครั้งคราวไม่มีอันตราย แต่บางครั้งอาจเป็นอาการเบื้องต้นของภาวะจอประสาทตาเสื่อม มีเคล็บลับง่ายๆที่ช่วยให้คุณจัดการกับเงาขุ่นในดวงตาตัวเอง โดยสถาบันจักษุวิทยาแห่งอเมริกา ( The American Academy of Opthalmology ) ให้คำแนะนำดังนี้
“ หากเงาขุ่นปรากฎในดวงตา วิธีดีที่สุด คือ กลอกตาไปมาเพื่อให้น้ำในดวงตาไหลเวียน เงาขุ่นจะลอยหายไปเอง แต่การกลอกตาขึ้นลงทำให้น้ำในดวงตาไหลเวียนต่างทิศกัน และทำให้เงาขุ่นหายได้ดีกว่าด้วย ”
แม้ว่าคุณจะรู้ตัวว่ามีเงาขุ่น แต่การพยายามเพ่งมองอาจไม่ใช่เรื่องง่ายดายนัก เพราะเงาขุ่นอยู่ภายในดวงตาของเรา การกลอกตามองตามจึงทำให้เงาขุ่นลอยเคลื่อนไปเรื่อยๆ คุณจึงไม่สามารถ เพ่งมองตามได้ทัน

ทำไมเราจึงรู้สึกปวดตาในเวลาที่เหน็ดเหนื่อย
บางทีคุณอาจไม่ทราบว่าผู้ที่เอาแต่นั่งๆนอน ตลอดเวลาก็มีเรื่องวุ่นวายต้องทำเช่นกัน ขณะที่พวกเขานอนเอกเขนกบนเก้าอี้โซฟาอ่านหนังสือการ์ตูน หรือศึกษาอิทธิพลของความรุนแรงในโทรทัศน์ที่มีต่อเด็ก ด้วยการชมการ์ตูนเรื่อง กระต่ายแสนกลบั๊กบันนี่ นั้น กล้ามเนื้อดวงตาของเขากำลังออกกำลังกายอย่างขะมักเขม้น จักษุแพทย์ เจมส์ พี แมคคัลเลย์ ( James P McCulley ) กล่าวว่า กล้ามเนื้อเหล่านี้เป็น กล้ามเนื้อส่วนที่ทำงานมากที่สุดในร่างกาย
ความจริงแล้วดวงตาของเราประกอบด้วยกล้ามเนื้อ 6 ชุด
• ดวงตาแต่ละข้างมีกล้ามเนื้อ 6 มัด ยึดเหนี่ยวอยู่โดยรอบ ทำหน้าที่กลอกตาไปตามทิศทางที่ต้องการ การทำงานสอดประสานกันของกล้ามเนื้อรอบดวงตาเหล่านี้ทำให้ดวงตาทั้งสองข้างกลอกไปมา พร้อมกันในทิศทางเดียวกัน
• กล้ามเนื้อหูรูดบริเวณม่านตา ทำหน้าที่เปิดปิดรูม่านตา เพื่อควบคุมปริมาณแสงสว่างที่ฉายเข้าในดวงตา

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 5
       • กล้าเนื้อซิเลียรี ( Cicjary muscles ) ซึ่งยึดเกาะอยู่รอบเลนส์ตา มีหน้าที่ควบคุมความโค้งนูน เพื่อปรับความชัดเจนในการมอง
การเพ่งอ่านหนังสือหรือทำงานที่ต้องเพ่งมองในระยะใกล้ มีผลทำให้กล้ามเนื้อเหล่านี้ต้องทำงานหนักเป็นพิเศษ และการทำงานต่อเนื่องเป็นเวลานานย่อมทำให้กล้ามเนื้อปวดเมื่อยและอ่อนล้า เช่นเดียวกับการออกกำลังกายอย่างหนัก สตีเฟน มินซ์ ( Steven Mintz )นักจักษุมาตร ผู้หนึ่ง อธิบายเพิ่มเติมว่า.....
“ ดวงตาของมนุษย์ได้รับการออกแบบอย่างดี ไม่ว่าวัตถุที่ต้องการมองจะอยู่ใกล้หรือไกลเพียงใดก็ตาม ภาพที่มองเห็นจะปรากฎชัดเจนบนจอประสาทตา ( ด้านหลังสุดของดวงตา ) โดยไม่ต้องอาศัยการทำงานของกล้ามเนื้อ อย่างไรก็ตามการมองวัตถุที่อยู่ใกล้มากๆ จำเป็นต้องอาศัยกล้ามเนื้อดวงตา กล้ามเนื้อตาจะหมุนตาทั้งสองข้างเข้าข้างใน กล้ามเนื้อหูรูดจะหดตัวเพื่อให้ม่านตาเล็กลง กล้ามเนื้อซิเลียรีจะหดตัวเพิ่มความโค้งของเลนส์ตาเพื่อปรับภาพให้ชัดเจนขึ้น
กล้ามเนื้อดวงตาแต่ละมัดจึงมีความสำคัญ โดยเฉพาะในกรณีที่ดวงตามีปัญหาหรือความผิดปกติบางประการ ตัวอย่างเช่น กรณีของคนสายตายาว กล้ามเนื้อซิเลียรี ต้องทำงานหนักกว่าคนสายตาปกติ บางคนมีปัญหากล้ามเนื้อรอบดวงตาประสานงานไม่ดี ทำให้กล้ามเนื้อบางมัดต้องทำงานหนักขึ้น คนส่วนใหญ่ที่อายุเกิน 40 ปี มักประสบปัญหาเลนส์ตาแข็งตัวขาดความยืดหยุ่น กล้ามเนื้อซิเลียรีจึงต้องทำงานหนักขึ้น การอ่านหนังสือในภาวะแสงส่วางไม่เหมาะสม ( อาจจะส่วางมากเกินไปหรือมืดเกินไป ) อาจทำให้กล้ามเนื้อหูรูดม่านตาทำงานมากจนเกินไป
เช่นเดียวกับการวิดพื้น ถ้าวิดพื้น 100 ครั้ง ติดต่อกันอาจทำให้หลายคนปวดต้นแขน การใช้กล้ามเนื้ออื่นๆมากเกินไปก็เช่นกัน พฤติกรรมดังกล่าวมานี้ทำให้กล้ามเนื้อตาออกแรงมากขึ้นมากกว่าปกติ จึงทำให้ปวดตาได้เช่นกัน เราจึงควรระลึกไว้เสมอว่า การทำงานต่อเนื่องหลายชั่วโมง ทำให้กล้ามเนื้อทั่วร่างกายอ่อนล้า กล้ามเนื้อดวงตามีความแข็งแรงน้อยกว่า จึงมีอาการปวดได้ง่ายกว่าเมื่อตอนที่ร่างกายเราสดชื่น “
จักษุแพทย์ที่เราขอคำปรึกษาได้ให้ข้อสังเกตเพิ่มเติมว่า ความเหน็ดเหนื่อยที่เกิดจากดวงตาอ่อนล้าส่วนใหญ่เกิดจากปัญหาดวงตาแห้ง นพ.โรนัลด์ สแคชชาร์ ( Dr. Ronald Schachar ) จากสมาคมจักษุวิทยาแนวใหม่ ระบุว่า ความเหนื่อยล้าทำให้เรากระพริบตาน้อยลง ดวงตาจึงได้รับการหล่อลื่นไม่เพียงพอ งานที่ต้องเพ่งมองระยะใกล้ ทำให้กระพริบตาน้อยลงเช่นกัน ผู้เชี่ยวชาญด้านดวงตาพบว่า ผู้ที่ทำงานหน้าจอคอมพิวเตอร์มักกะพริบตาน้อยกว่าปกติ ผู้เชี่ยวชาญจึงแนะนำให้ละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ อย่างน้อยชั่วโมงละครั้ง ว่าไปแล้วกล้ามเนื้อตาคงเป็นกล้ามเนื้อที่น่าสงสารที่สุด เพราะต้องออกกำลังกายหนักเหมือนวิ่งมาราธอนทุกวัน
ข้อมูลจาก
หนังสือ ไขปริศนาน่าฉงน
รีดเดอร์ส ไดเจสท์

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 6
      




 ... ย่างเข้าหน้าแล้ง ทีมสำรวจก็เริ่มออกสำรวจโรงเรียนต่างๆ ถ้าใครโทรมาที่สำนักงานแล้วไม่มีใครรับ..อย่าโกธรกันเด้อ...ไปกันหมด..จ้า

 เนื่องจากปลายปีที่ผ่านมา เราสร้างโรงเรียนติดๆกันถึง 3 โรงเรียน ขนของไปฝากเด็กๆ ถึง 3 คอนเทนเนอร์ใหญ่ๆ สมุดดินสอ อุปกรณ์การเรียนเลย หมดคลัง ....ขอบริจาค ครับ

 ของบริจาคที่จะฝากไปให้กับเด็กนักเรียน ที่เชียงดาว มีกำหนดปิดรับ วันที่ 23 กพ.นี้.....ครับท่าน

 สมุดดินสอ อุปกรณ์การเรียน ต้องการอย่างมาก เพราะแถบนั้นมีหลายโรงเรียน และขาดแคลนเหมือนกันหมด อุปกรณ์กีฬาก็ไม่มี หนังสืออ่านสำหรับเด็กเล็ก ก็ขาด .....ขอบริจาคด้วยจ้า

 โรงเรียนมีโซล่าเซลล์ใช้ แต่แบตเสื่อมแล้วเก็บไฟไม่ได้ ตอนกลางคืนเลยมืดสนิท ท่านใดต้องการให้แสงส่วางกับครูและนักเรียนผู้ใหญ่ภาคค่ำ ก็บริจาคแบตเตอร์รี่มาได้เลย....




ฝากลงข่าวโดย ทีมโรงเรียนของหนู

แสดงความคิดเห็นย่อย