คำตอบที่ 5
ด้วยรัก และ อาลัยด้วยคน .. พี่ชายตัวไม่ใหญ่ ใส่แว่นใจดี ใบหน้ายิ้มเสมอ..
เจอพี่วิจักษ์ครั้งแรก โรงเรียนบ้านป่าโปร่ง สาขาห้วยเหี๊ยะ จ.แม่ฮ่องสอน( จำพ.ศไม่ได้ เช่นเดิม ) รอบนั้นทางขึ้นโรงเรียนลาดยางก็จริง แต่เป็นทางขึ้นเขาคดเคี๊ยวมากๆ และค่อนข้างจะอันตรายขนาดว่า Blue and White ที่ว่าแน่ๆยังต้องจอดข้างล่าง พวกเราต้องเอารถกระบะลงไปขนของขึ้นไปโรงเรียนอีกที
ครั้งนั้นไปกันไม่กี่คัน หนึ่งในรถที่อาสาวิ่งขึ้นวิ่งลงขนของก็พี่วิจักษ์นี่แหละ เราเองกระโดดติดรถพี่เค้าลงมาช่วยขนของด้วยเลยแบบไม่รู้จักนั่นแหละ เลยได้มีโอกาสคุยกัน พี่วิจักษ์เล่าว่าขึ้นมาถึงก่อนพวกเรามาพร้อมน้าอ้อย และก็ขับรถขึ้นลงหลายรอบแล้ว น้ำเสียงแกดูมีความสุขมาก จนเราต้องแอบมองพี่เค้า เพราะขนาดเราขึ้นเที่ยวเดียวยัง ....เบื่อ..เลย
พี่วิจักษ์เล่าว่าตอนที่จะมากับโรงเรียนของหนูครั้งแรก ถอยรถมา 1 คันโดยเฉพาะเลย ขนของบริจาคเต็มรถ ตั้งใจเต็มที่ ก็คงอารมณ์เดียวกับพวกเราที่ออก trip ครั้งแรกนั่นแหละ ออกจากบ้านแต่เช้ามืด กะลุยเต็มที พอดีรถติดไฟแดงโชคร้ายโดนรถมาชนท้ายแบบเต็มๆ สรุปครั้งนั้นไม่ได้ไป และต้องซ่อมเจ้ารถคันนั้นเกือบๆปี สุดท้ายต้องเปลี่ยนเป็นรถคันใหม่ โรงเรียนของหนูเลยต้องพับไปนาน ถึงจะได้มาอีกครั้ง
แทบทุก trip ภาพที่ชินตาก็จะเห็นมีน้องหยก ลูกสาวคู่ใจไปด้วยเสมอ เจอกี่ครั้งก็จะมี สเต็กไปเลี้ยงน้องๆ พร้อม โค๊ก, เบียร์กระป๋องแช่เย็นเจี๊ยบ น้ำแข็งหมดวิ่งไปรถพี่วิจักษ์ อะไรไม่มีวิ่งไปหาที่รถพี่วิจักษ์ ภาพเหล่านี้คงได้แต่ขอจดจำไว้ในความทรงจำ ตลอดไปเลย
อยากบอกว่าดีใจที่ได้เดินทางมาเจอกัน แต่เสียใจอยู่นิดที่พบกันน้อยไปหน่อย แต่ไม่เป็นไร เชื่อว่าวันหนึ่งอาจจะเดินทางมาเจอกันอีก ถึงวันนั้นจะรีบบอกก่อนเลยว่าดีใจที่ได้เจอกัน ..ถ้าจำได้นะ..สัญญา.
