คำตอบที่ 181
       ซาดาโกะ ซาซากิ Sadako Sasaki เกิดเมื่อ 7มกราคมปี 1943 เมื่อครั้งที่ระเบิดปรมาณูลงเธอมีอายุสองขวบ บ้านของเธออยู่ใกล้กับสะพานมิซาซ่าในตัวเมืองฮิโรชิม่าห่างจากจุดที่ระเบิดเพียงกิโลเมตรกว่าๆ

เธอคือหนึ่งในเหยื่อที่รอดชีวิตในวันนั้นเพราะหลังการระเบิดแม่ของเธอได้หอบหิ้วเธอและพี่ชายหนีความร้อนของไฟไหม้เมืองลงไปหลบในแม่น้ำโอโต แต่เธอก็ไม่รอดพ้นจากฝนดำของฝุ่นรังสีที่ตกลงมาหลังการระเบิด

แม้เธอจะเด็กกว่าที่จะจำความโหดร้ายนั้นได้แต่เธอก็ยังไปร่วมงานสันติภาพกับครอบครัวทุกปีเพราะยายของเธอก็เป็นหนึ่งในผู้เสียชีวิตวันนั้นด้วย เธอยังจำภาพของผู้คนที่ถือดวงโคมสีแดงลงไปในแม่น้ำเพื่อเป็นตัวแทนของผู้เสียชีวิตในวันนั้น

ภาพของเงาสะท้อนของโคมไฟในน้ำคือตัวแทนของวิญญานคนที่ตายไปจากระเบิด

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 182
       หลังจากนั้นเธอก็ใช้ชีวิตตามประสาเด็กหญิงญี่ปุ่นในยุคหลังสงครามได้เรียนหนังสือเธอเข็งแรงตามปกติของเด็กทั่วไปและเป็นนักวิ่งของทีมโรงเรียนจนอายุได้สิบเอ็ดปี

ในเดือนมกราคมปี 1955 หลังจากที่เธอซ้อมวิ่งแข่งซาดาโกะก็หมดสติไป เธอก็ล้มป่วยลงด้วยโรคลูคีเมียที่เกิดจากพิษของรังสี เธอได้เข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลในปีนั้นเองและเป็นปีที่มีค่าที่สุดของคนทั้งโลกที่ได้รับรู้ในการสู้กับชีวิตของซาดาโกะ

ซาดาโกะต้องหยุดเรียนหนังสือ ต้องเลิกเป็นนักวิ่งแข่งที่ตัวเองรัก แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ต่อโรคร้ายเพราะเธอหวังว่าเธอจะต้องหายจากโรคนี้สักวันหนึ่ง

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 183
       เธออยู่ในโรงพยาบาลจนถึงเดือนสิงหาคม ชิสุโกะเพื่อสนิทของเธอได้มาเยี่ยมที่โรงพยาบาลตามปกติ และวันนั้นชิสุโกะได้เอาแผ่นกระดาษสีทองมาแผ่นหนึ่งและพับเป็นนกกระเรียน

ซึ่งตอนแรกซาดาโกะเองก็ไม่รู้ความหมายของนกตัวนั้น ชิสุโกะจึงได้เล่าถึงนกกระเรียนอธิฐานให้ซาดาโกะฟังถึงเรื่องของนกกระเรียนที่หวังจะมีชีวิตถึงพันปีความเชื่อว่าถ้าใครพับนกกระเรียนกระดาษได้ครบพันตัวจะสมหวังในคำอธิฐานนั้น

ซาดาโกะที่ทนทุกข์ทรมาณด้วยโรคลูคีเมียมากว่าครึ่งปีจึงเริ่มพับนกกระเรียนกระดาษเพื่ออธิฐานให้ตัวเองหายจากโรคร้ายที่กัดกินชีวิตตามที่ชิสุโกะเล่าและได้พับนกกระเรียนสีทองตัวแรกมาให้เธอ

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 184
       เธอใช้แรงที่พอจะมีเหลืออยู่บ้างระหว่างการรักษาตัวพับนกไปเรื่อยๆ มากบ้างน้อยบ้างตามที่ซาดาโกะเองจะมีกำลังพับ ชิสุโกะเพื่อนของเธอก็ได้นำเอากระดาษจากโรงเรียนมาให้ซาดาโกะทุกวันจนไม่มีกระดาษเหลืออีกแล้ว


เธอได้รวบรวมแรงที่พอจะมีอยู่สู้กับความเจ็บปวดของร่างกายออกเดินหากระดาษภายในโรงพยาบาล ไม่ว่าจะเป็นกระดาษที่ห่อยา หรือกระดาษที่ทิ้งแล้ว รวมถึงกระดาษการ์ดอวยพรของญาติคนไข้คนอื่น

ซาดาโกะเองรวบรวมกำลังออกไปเดินไปขอกระดาษตามห้องคนไข้มาพับนกให้ครบพันตัวเพื่อให้คำอธิฐานของเธอเป็นจริง

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 185
       จากคำบอกเล่าของแม่และเพื่อนของเธอว่าขณะที่ซาดาโกะพับนกกระเรียนนั้นเธอตั้งใจบรรจงพับอย่างสุดใจ และแววตาที่เปี่ยมความหวังของเธอเป็นประกายที่จะสู้กับโรคร้าย แม่ของซาดาโกะบอกให้เธอพักผ่อนบ้างเธอก็ได้แต่บอกว่า ไม่เป็นไรหรอก นี่คือความหวัง หนูยังมีแรงอยู่

ระหว่างที่ซาดาโกะเดินออกไปหากระดาษมาเพิ่มเธอได้พบว่ามีเด็กหลายคนที่ป่วยเหมือนกับเธอแบบไม่แตกต่าง เธอได้ให้กำลังใจกับเด็กเหล่านั้นให้พับนกกระเรียนอธิฐานเหมือนเธอ แต่เด็กชายคนหนึ่งที่อาการหนักมากแล้วได้ตอบเธอว่า ไม่มีปฎิหารหรอก พระเจ้าองค์ไหนก็ช่วยเขาไม่ได้ เขาพร้อมแล้วที่จะตาย แล้วเด็กคนนั้นก็ตายในคืนนั้นเอง

ซาดาโกะได้เขียนจดหมายถึงเพื่อนในชั้นเรียนได้เล่าเรื่องราวต่างๆและความคิดเรื่องนกกระเรียนพันตัว เรื่องของวันรำลึกถึงสันติภาพที่เธอได้เห็นมาตั้งแต่เด็กและเรื่องของความหวังที่จะหายจากโรคลูคีเมีย

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 186
       เธอได้ต่อสู้กับความเจ็บปวดของโรคลูคีเมียพับนกได้จนถึงกลางเดือนสิงหาคมนั่นเองขาของเธอก็เจ็บบวมและเขียวคล้ำจนเธอลุกออกจากเตียงไปหากระดาษมาเพิ่มอีกไม่ได้

ในวันนั้นแม่ของเธอได้นำเอาข้าวมาให้เธอกินและได้ปลอบใจให้เธอได้กินอาหารบ้างจะได้มีแรงสู้กับความเจ็บปวด เธอได้ขอให้เอาข้าวใส่ในน้ำชาให้เธอกินและบอกว่า นั่นอร่อยดีแล้ว และคำนี้คือคำพูดสุดท้ายของซาดาโกะ

ในวันที่ 25สิงหาคมเธอก็จากไปจากโรคลูคีเมียที่กัดกินชีวิตของเธอไปเหมือนกับเหยื่อรายอื่นๆของเด็กเมืองฮิโรชิม่าที่โดนพิษของรังสีจากระเบิดปรมาณูลูกนั้น

เธอพับนกได้เพียง 654ตัว เพื่อนของเธอที่โรงเรียนจึงได้ช่วยกันพับนกให้ครบพันตัวและใส่ลงในโลงศพของเธอเพื่อฝังไปพร้อมกับความหวังสุดท้ายของซาดาโกะ

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 187
       หลังจากการตายของซาดาโกะเพื่อนนักเรียนในโรงเรียนของเธอได้รวบรวมจดหมายและเรื่องราวของเธอออกตีพิมพ์เพื่อหาทุนสร้างอนุสาวรีย์ให้เธอเพื่อเป็นอนุสรณ์ของเด็กๆทั้งหลายที่ต้องตายไปจากที่เป็นเหยื่อจากรังสีร้ายที่ยังคงอยู่ในเมืองฮิโรชิม่า

หลังจากหนังสือได้ตีพิมพ์ออกไปและมีการแปลออกเป็นภาษาต่างๆทำให้ได้รับความช่วยเหลือจากเด็กนักเรียนของโรงเรียนทั่วโลก 3100แห่งที่ได้อ่านหนังสือเล่มนี้

ทุนก่อสร้างอนุสาวรีย์ให้ซาดาโกะหลั่งไหลมาจากทั่วโลกทำให้ในอีกสามปีต่อมาเพื่อนนักเรียนโรงเรียนของเธอก็ได้ทุนพอที่จะสร้างอนุสาวรีย์บรอนซ์สูงเก้าเมตรเป็นรูปซาดาโกะยืนถือยกกระเรียนกระดาษได้ตามที่หวัง

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 188
       อนุสาวรีย์ของซาดาโกะก่อสร้างที่อนุสรณ์สถานฮิโรชิม่าระหว่างทางเดินของอะตอมมิกโดมไปยังพิพิธภัณฑ์สันติภาพฮิโรชิม่า ที่ฐานของอนุสาวรีย์ได้เขียนว่า



"นี่คือการร้องไห้ของเรา นี่คือผู้อธิฐานของเรา สันติภาพของโลก"

"This is our cry. This is our prayer. Peace in the world"

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 189
       หลังจากนั้นซาดาโกะกลายเป็นสัญญาลักษ์ของการต่อต้านสงครามนิวเคลียร์ และเรียกร้องสันติภาพไปทั่วโลก ความเข้มแข็งไม่ยอมแพ้ต่อโรคร้ายและการต่อสู้ชีวิตของซาดาโกะกลายเป็นแบบอย่างของเด็กผู้หญิงทั้งญี่ปุ่น เรื่องของเธอถูกเล่าขานในวันที่รำลึกถึงระเบิดนิวเคลียร์ลูกแรกที่ฮิโรชิม่าทุกปี และได้ตีพิมพ์ออกไปหลายภาษาทั่วโลก

ในทุกปีจะมีเด็กจากทั่วโลกพับนกกระเรียนมาให้เธอนับล้านตัว ซาดาโกะกลายเป็นตำนานของการสู้ชีวิตและเด็กที่เป็นเหยี่อของสงครามในครั้งนั้น แม้ว่านกกระเรียนเหล่านี้จะคืนชีวิตให้ซาดาโกะไม่ได้แต่ทุกคนก็หวังว่าถ้าสักวันหนึ่งสันติภาพจะเกิดขึ้นในโลกจากนกกระเรียนเหล่านี้

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 190
       ในวันที่ 6สิงหาของทุกปีได้ถูกยกขึ้นมาเป็นวันสันติภาพของโลก และเรื่องของซาดาโกะก็ไม่เคยลืมเลือนไปจากใจของคนทั้งโลกที่เรียกร้องสันติภาพจนทุกวันนี้



"ฉันจะเขียนคำว่าสันติภาพบนปีกของเจ้าเพื่อที่เจ้าจะได้บินไปทั่วทั้งโลก"
ซาดาโกะ ซาซากิ

I will write peace on your wings and you will fly over the world

Sadako Sasaki

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 191
      



ผมอ่านเรื่องของซาดาโกะครั้งแรกผมร้องไห้ไปอ่านไป เอามาอ่านกี่ครั้งก็ได้น้ำตาทุกครั้ง ถ้ายิ่งเป็นฉบับของ Eleanor Coerr เรื่อง Sadako and the Thousand Paper Cranes ยิ่งกินใจเปลืองน้ำตาหนักกว่าเล่มอื่น เพราะสำนวนการเขียนการวางเรื่องร้อยเรียงของเธอนั้นดีที่สุดของทุกเล่มที่เขียนเรื่องของซาดาโกะ



วันนั้นผมเดินไปที่อนุสาวรีย์ของเธอก็มีน้ำตารออยู่แล้วตั้งแต่ก่อนข้ามสะพาน ครั้งนี้ผมต้องเป็นคนที่มาเล่าเรื่องของซาดาโกะเสียเอง ผมจึงต้องพิมพ์ๆหยุดๆ ทุกสิบนาที

วันนี้ผมคงพาเดินต่อไม่ได้แล้วตามันเปียกไปหมด ขอผมจบเท่านี้ดีกว่า

คืนนี้ผมอยากเข้าห้องพระสวดมนต์ให้ซาดาโกะและเด็กๆที่เป็นเหยื่อของระเบิดครั้งนั้น



เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาต่อครับ

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 192
      
ขอบพระคุณ อ. von ที่เล่าเรื่องราวดี ๆ มีคุณค่าทางประวัติศาสตร์ให้ฟังอีกครั้งครับ

เเละขอให้สันติภาพเกิดขึ้นในทุกจิตใจทุกคนครับ

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 193
       เราก็เริ่มขบวนเดินกันอีกครั้ง ลาก่อนซาดาโกะ ครั้งหน้าจะพับนกมาให้เธอเต็มขวดเลยนะ

เราเดินมุ่งหน้าไปยังลานไฟนิรันต์กาล

ที่จุดนี้เป็นจุดที่อุทิศให้สันติภาพของโลก ความฝันของทุกคนที่อยากให้โลกนี้มีแต่สันติสุข

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 194
       มุมมองจากลานแห่งไฟนิรันต์กาลย้อนกลับไปลานซาดาโกะและอะตอมมิกโดม

ความจริงมองด้วยสายตามันไม่ใกล้ขนาดนี้หรอกมันประมาณสักเกือบกิโลเมตรได้ แต่เห็นได้มุมแปลกตาแบบนี้จากเลนส์กล้องเท่านั้น

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 195
       ถ้าเป็นนักท่องเที่ยวอื่นๆก็เดินตรงไปที่ลานพิพิธภัณฑ์แล้ว แต่ไปกับผมไม่ใช่หรอกครับ

ผมพาเดินลัดสวนไปทางซ้ายมือเพื่อไปยังอีกจุดที่น่าสนใจในประวัติศาสตร์ ที่นี่มีเรื่องเล่าถึงอานุภาพของระเบิดลูกนี้

ทุกวันนี้มันยังไหม้เกรียมจากความร้อนและรังสีไม่หายแม้จะตากแดดตากฝนมาหกสิบกว่าปี

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 196
       นี่ไงผมจะพามาดูสะพานอันนี้ ที่จุดนี้อยู่ห่างจากศูนย์กลางระเบิดเกือบกิโลหนึ่งวัดจากทางตรง

สภาพหลังการระเบิดมันพังยับเยินแต่ได้รับการซ่อมแซมกลับให้เหมือนก่อนโดนระเบิด

ญี่ปุ่นซ่อมนะครับไม่ใช่รื้อทิ้งสร้างใหม่แล้วบอกว่าบูรณะแบบประเทศแถวนี้ทำ

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 197
       ผมอยากให้ดูใกล้ๆถึงเสาสะพานต้นนี้ว่าอีกสองหน้ามันผ่องขาวกว่าแต่อีกสองหน้ามันเกรียมไหม้และแตกกระเทาะจากความร้อนอย่างไร ทุกวันนี้มันตากแดดตากฝนมาหกสิบกว่าปีสีผิวของอีกสองด้านมันก็ยังไม่จางลงจนเสียสภาพที่มันโดนความร้อนในครั้งนั้น รอยกระเทาะแตกจากการเบ่งตัวของความร้อนยังรักษาไว้ไม่ซ่อมแต่อย่างไร

โครงเหล็กที่เหลือรอดบางส่วนก็โดนบูรณะกลับ บางส่วนที่เสียหายก็ส่งเข้าไปแสดงในพิพิธภัณฑ์

นี่ไงเดินกับผมมีเรื่องเล็กเรื่องน้อยพาไปดูได้ตลอดทางนั่นแหละ

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 198
       โครงเหล็กที่โดนแรงอัดกระแทกจากช็อกเว็ฟจากแรงระเบิดทั้งที่อยู่ห่างออกมาไกลร่วมกิโลเมตร มันขาดเหมือนโดนมือยักษ์ขยี้เลยที่เดียว

ความจริงมันไม่ได้โดนแค่ซ็อกเว็ฟอย่างเดียวหรอกครับ มันโดนความร้อนด้วยจนสภาพความแข็งแรงของมันหายไปจากการเป็นอีลาสติกของเนื้อเหล็ก

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 199
       ดูความยับเยินของมันใกล้ๆว่ามันเหมือนโดนมือยักษ์ขยี้จริงไหม

คอมเพสชั่นและเท็นชั่นในโครงสร้างตามทฤษฎีเลย

สมัยผมทดสอบดึงลวดสะพานแขวนพระรามเก้านั้นต้องคลี่ลวดออกมาดึงไม่กี่เส้นเพราะเครื่องดึงที่ใหญ่ที่สุดในเมืองไทยมันดึงได้เพียงสองร้อยตัน ตอนที่ลวดที่คลี่ออกมาดึงไม่กี่เส้นมันขาดตอนรับแรงเกือบสองร้อยตัน ตึกทั้งหลังมันสั่นจนคนชั้นบนตกใจวิ่งลงมาเพราะนึกว่าตึกมันถล่ม

ลองคิดดูว่าแรงที่มันขยี้โครงสร้างจนเยินได้ขนาดนี้มันมหาศาลเพียงไร อย่าลืมว่าโครงสร้างนี้มันห่างจุดระเบิดมาเกือบกิโลเมตรนะครับ

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 200
       ผมจบความน่ากลัวของแรงระเบิดของจริงที่เหลือให้ดูที่จุดนี้ไว้เท่านี้ เราจะเดินกลับไปเข้าดูในพิพิธภัณฑ์กันแล้วครับ

วันนี้มีการเปิดห้องแสดงภาพเป็นพิเศษด้วยนับว่ามาคราวนี้โชคดีอีกแล้ว

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 201
       เนื่องจากเว็บใหม่กำหนดให้กระทู้มีไม่เกิน 200 เพื่อเสถียรภาพของระบบ ดังนั้นจึงต้องแตกกระทู้เป็นตอนๆไปไม่ให้เกินที่กำหนดไว้

ภาคที่สี่จึงแตกกระทู้ไว้ที่

ฟูจี - ทะเลใบไม้เปลี่ยนสี และมหัศจรรย์ของซากุระกลางลมหนาวในสารทฤดู ตอนที่4
http://www.weekendhobby.com/offroad/newenergy/question.asp?page=1&ID=1636

แสดงความคิดเห็นย่อย