คำตอบที่ 61
       กลับมาที่คิคาคูจิอีกรอบครับ

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 62
      

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 63
      

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 64
      

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 65
      

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 66
       คินคาคูจิยิ่งบ่ายยิ่งถ่ายรูปยากมากเพราะแดดมันเล่นเสียกล้องงงไปหมด

คนถ่ายเลยต้องคิดแทนกล้องเกือบทุกรูป

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 67
      

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 68
       เดินไปสุดทางแล้วย้อนกลับมาทีทางขึ้นเขาที่มีส่วนหนึ่งของวัดที่นั่น

เหมือนทุกอย่างที่สร้างใหม่จะไปรวมตัวกันบนเขาทั้งส้วมทั้งร้านค้าไปอยู่ข้างบนทั้งหมด

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 69
       คล้ายๆบ้านเราตรงที่ตรงไหนมีพระมีคนพร้อมบริจาคเสมอ

การบริจาคคือการลดความอยากมีอยากได้ให้น้อยลง

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 70
       ระหว่างทางเดินขึ้นเขาไปมีป่าสองข้างทางสวยๆให้ดูตลอดทางเดิน

ไม่น่าเบื่อหรอกครับถ้ารู้จักสอดส่องสายตาบ้าง

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 71
      

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 72
       ข้างบนั้นมีจุดน่าสนใจอยู่หลายจุดแต่ผมขอข้ามพวกร้านค้าไปเลยดีกว่า แต่ขอบอกว่าช็อกโกแล็ตคินคากูจิกล่องทองนั้นอร่อยสุดๆ


ทำเป็นตราประทับคินคากูจิ กินแล้วเหมือนของสวิสเลย

จุดที่ผมจะให้ดูเป็นกุฎิเก่าสมัยสร้างวัดที่จำลองขึ้นใหม่จากของเก่าที่มีอยู่

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 73
       วัดพุทธได้เปลี่ยนสภาพเป็นวัดเซ็นแทนโดยมีหลวงพ่อมูโซ โซเซกิ แต่ภายหลังวัดก็โทรมลงตามกาลเวลา กุฎิเลยหายไป

น่าเป็นของท่านหลวงพ่อมูโซ โซเซกิ นั่นแหละ

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 74
       หินเก่าสึกเป็นมันน่าเป็นหินหน้ากุฎิชิ้นเก่านั่นแหละที่ยังเหลือให้ดูว่าชิ้นนี้เก่าแท้ๆนะครับ

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 75
       หินก้อนนี้เป็นที่นั่งเก่าของท่านหลวงพ่อมูโซ โซเซกิ ผมเห็นคนไปนั่งเพียบเลยแล้วอธิฐานขอพร

เลยต้องเอากับเขาบ้างเดี๋ยวเสียโอกาส

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 76
       คนนี้ต้องบังคับให้นั่งเพราะธรรมเนียมไทยผู้หญิงไม่กล้าทำแบบนี้หรอก

แต่ผมบอกว่าผู้หญิงนั่งมาสามล้านกว่าคนแล้วมั้ง คนญี่ปุ่นไม่ถือเรื่องแบบนี้หรอกนั่งไปเตอะ

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 77
       ทางเดินลงจากเขาแล้วครับ เราต้องกลับเข้าเรียวกังไปเอากระเป๋าเสื้อผ้าแล้วนั่งชิงกังเซ็นกลับโตเกียวกันแล้ว

ระยะทางแปดร้อยกิโลเมตรกับเวลาเกือบสามชั่วโมงรอเราอยู่ในคืนนี้

เราต้องไปให้ถึงโตเกียวก่อนสี่ทุ่มเพื่อเช็กอินโรงแรม

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 78
       เราถึงสถานีรถไปอีกครั้งก็ค่ำแล้ว

ภาพของหอเกียวโตสวยไปอีกแบบ ผมกะว่าจะถ่ายมาให้ดูหลายรอบแล้วเพิ่งนึกได้ตอนก่อนจะกลับนี่แหละ

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 79
       เรากะว่าไปถึงโตเกียวแล้วก็ไม่ต้องไปกินอะไรอีกดังนั้นต้องล่อให้เต็มคราบเป็นมื้อสุดท้ายของเกียวโต

ร้านที่ลงคะแนนเป็นเอกฉันท์คือร้านมามามูชินั่นแหละ กินซูชิให้เต็มคราบไปเลย

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 80
       วันนี้ปลาดิบมากกว่าวันอื่นเหมือนจะรู้ว่าผมมาสั่งลา

กว่าจะหนำใจก็ยี่สิบกว่าจานเหมือนทุกครั้งนั่นแหละ

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 81
       ของหวานก็ร้านเดิมนั่นแหละ แถมอีกกล่องไปกินบนรถไฟแก้เซ็ง

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 82
       ใครเห็นแบบนี้ก็อดใจไม่ไหวหรอกครับ

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 83
       ได้เวลากลับโตเกียวแล้ว วันนี้เป็นค่ำวันศุกร์ผมเตือนไว้ก่อนเลยว่า

อย่าเดินทางโดยชิงกังเซ็นเย็นวันศุกร์ถ้าเลี่ยงได้ เพราะมันน้องๆรถไฟบอมเบย์เลยก็ว่าได้

ถ้าเดินทางเพราะมีแผนไว้แล้วก็ให้ใช้แผนแบบผมใช้ทุกครั้งคือจองที่นั่งก่อนไม่อย่างนั้นจะต้องไปยืนหน้าส้วม

ถ้าจะจองที่นั่งต้องจองก่อนสองวันไม่อย่างนั้นเต็มแน่นอน

ท่องไว้เลย ชิงกังเซ็นเย็นวันศุกร์จองล่วงหน้าสองวัน ไม่อย่างนั้นไปยืนหน้าส้วมได้เลย

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 84
       ไอ้เป็ดตัวนี้จะพาเราห้อกลับโตเกียวในระยะทางแปดร้อยกิโลเมตรในเวลาสองชั่วโมงกว่าๆ

คิดแล้วใจหาย มันเป็นชิงกังเซ็นขบวนสุดท้ายของเราในทริปนี้แล้ว

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 85
       พออีกสามชั่วโมงต่อมาก็เช็กอินเรียบร้อยโรงแรมเดิมที่คุ้นเคย

ตอนแรกคิดว่าจะอาบน้ำนอนเลยเพราะต้องนั่งรถไฟนาริตะเอ็กเพรสไปสนามบินแต่เช้า

แต่คิดไปคิดมาออกไปเดินเล่นรับลมหนาวในซอยนี้ชั่วคืนสุดท้ายดีกว่า

แผงหนังสือผู้ใหญ่ยังเปิดให้บริการแก่คนสัญจรไปมาแม้จะดึกดื่นอย่างไรก็ไม่ปิด

ต้องยอมรับว่าคนญี่ปุ่นในเมืองนี่เครียดจริงๆชีวิตหาทางออกโดยการกินเหล้ากับเรื่องแบบนี้แหละ

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 86
       อย่าเปิดข้างในเชียวเพราะหนังสือบางเล่มเป็นพวกเด็กน้องใหม่อยากเข้าวงการยอมทำทุกอย่างขอให้ดังแบบมิยาบิสักครั้ง

เด็กขนาดนี้บ้านเราติดคุกสถานเดียว สิบแปดก็สิบแปดเหอะอย่ามาโกหกให้ยากเลย แปะโห้วแบบนี้มาโกหกว่าสิบแปดได้ไงฟ่ะ

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 87
       อีกอย่างที่เด็กต่ำสิบแปดซื้อไม่ได้คือบุหรี่

บางร้านผมต้องยืมบัตรของเจ้าของร้านมาซื้อเพราะไม่เอาบัตรแสดงตัวว่าอายุเกินสิบแปดทาบตู้แสดงตัวก่อนมันไม่ไหลออกมาให้หรอกครับ

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 88
       วันรุ่งขึ้นเราก็เช็คเอ้าท์โรงแรมหอบกระเป๋าแบบเต็มยศไปสนามบินนาริตะกัน

ตามปกติเราจะฝากกระเป๋าไว้ที่สถานีรถไฟบ้างโรงแรมบ้างเพื่อลดน้ำหนักในการแบกของเที่ยวเพราะอย่างไรก็ต้องกลับมาสถานีรถไฟอยู่แล้วดังนั้นจะหอบของไปทำไมให้รุงรัง

แต่วันนี้เป็นวันกลับบ้านแล้วดังนั้นของต้องหอบแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ พอรวมของแล้วถึงรู้ว่าคุณนายแกคลั่งซื้อของขนาดไหน สองสัปดาห์ที่ผ่านมาเหมือนย้ายบ้านเลยก็ว่าได้

งวดนี้ผมไม่ยอมให้เหมือนครั้งก่อนเด็ดขาดที่คุณนายแกช็อบปิ้งจนตกเครื่องบิน

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 89
       สาเหตุที่นาริตะกับโตเกียวมันไม่ได้ไกลกว่าโยโกฮาม่าแต่มันเสียเวลาวิ่งมากกว่าเพราะว่ามันเลี้ยวไปเลี้ยวมานี่แหละ

ตู้ขบวนนี้ผมเพิ่งสังเกตุว่ามีแผนที่และตำแหน่งรถวิ่งให้ดูด้วย

แสดงความคิดเห็นย่อย

คำตอบที่ 90
       สนามบินยามเช้าดูเงียบเหงาเพราะมีเที่ยวบินน้อยในตอนเช้า ตอนบ่ายจะมากกว่านี้และพอถึงเย็นจะเงียบกว่าตอนเช้าอีก

วันนี้ไม่มีช็อบปิ้ง ไม่มีเดินเที่ยว ไม่มีกินอาหารเหมือนครั้งก่อนที่หนีพายุเข้ามา เพราะว่าครั้งนี้มีเวลาก่อนเข้าเทอร์มินอลเพี่ยงชั่วโมงเดียวเท่านั้น

แสดงความคิดเห็นย่อย