คำตอบที่ 40
fiogf49gjkf0d
หลังจากนั้น คุณลุงคนที่เราเจอตอนขาขึ้นกับท่านนายะอบต.ก็ช่วยจัดหาเครื่องปั่นไฟกับตู้เชื่อมมาให้ โดยที่ลงไปขนมาให้เลยทีเดียว ซึ่งพวกเราซาบซึ้งในน้ำใจอย่างที่ไม่รู้จะพูดยังไงคะ ตอนนั้นน่าจะ6โมงเย็นแล้ว เริ่มจะมืด บรรยากาศเงียบวังเวง พี่โจ้ พี่วิ เล็ก นี ตัดสินใจเดินเท้าลงไปที่หน่วยด้านล่างซึ่งไกลมาก หลายกิโลเลยทีเดียว โดยเอาวอแดงไป1ตัว ลุงปู ออ แม่ น้องพลอย แสตนบายรออยู่ที่เดิม ฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ใจออก็แป้วแล้วว่ากลุ่มของพี่โจ้ที่จะเดินลงไปดูรถท่าน อบต ที่ท่านลงไปเอาตู้เชื่อมให้ว่ามีปัญหาอะไรรึเปล่าเพราะไปหลายชั่วโมงแล้ว จะเป็นยังไงกันบ้าง มืดก็มืด ฝนก็ตก ทากก็เยอะ ก็วอคุยกันตลอด แต่พอเริ่มไกล ออก็ติดต่อกะกลุ่มของพี่โจ้ไม่ได้เพราะไม่ได้ขึ้นเสาไว้ ได้แต่ฟังที่พี่โจ้คุยกับลุงปู ซึ่งตอนนั้นที่พี่โจ้เดินกันลงไปก็ไปเจอกับรถของนายกอบต.สวนขึ้นมาพอดี ซึ่งก็แถวๆทางลงน้ำตกนั่นหละคะ และมาทราบภายหลังว่า จากจุดนั้นไปถึงหน่วยยังอีก3กิโล นี่ถ้ารถของนายกไม่มาเจอกันตรงนั้น พี่ๆคงต้องเดินฝ่าสายฝนและความมืดไปอีกไกล .. 
ส่วนออกับแม่ก็นั่งรอกันในรถ ฝนที่ตกลงมาก็สาดเข้ามาทั่วทุกทิศตามประสารถเปิดประทุน 
นั่งแช่น้ำฝนกันไป ส่วนน้องพลอยหลับปุ๋ยไม่ดื้เอไม่งอแงแถมบอกว่า ชิลล์ๆ ..ลุงปูก็วอมาให้พวกเราย้ายไปนั่งรถลุงปู แต่ออกะแม่ปักหลักแล้วก็ไม่อยากจะขยับตัวกันแล้วเลยไม่ได้ย้ายไปนั่งที่รถลุงปู สรุปก็นั่งเปียกกันไป อากาศเริ่มหนาว มองไปข้างนอกไม่เห็นอะไรเลยคะ เรานั่งกันมืดๆ ขนาดว่าแม่นั่งข้างๆยังมองไม่เห็นหน้ากันเลย ออถามแม่ว่า "กลัวมั้ย" แม่บอกไม่กลัว สนุกดี ได้ฟังแบบนั้นก็ใจชื้น ออเลยหมดห่วง ...ซักพักพี่วิ ว.มาหาบอกว่าเจอกับรถของนายกแล้วกำลังขึ้นมา พอเครื่องเชื่อมมาถึง ก็ขนกันขึ้นมาเพื่อลองเชื่อมคันชักคันส่งของลุงปูแต่ก็ไม่ได้ พยายามเท่าไหร่ก็"ม่ได้เพราะว่ากำลังไฟไม่พอ จึงหันมาเชื่อมหูโตงเตงของพี่โจ้ เพราะตัดสินใจกันแล้วว่าจะต้องทิ้งรถลุงปูเอาไว้แล้วนั่งรวมกันไปด้านบน เราเลยออกเดินทางกันอีกครั้ง ตอนนั้นน่าจะประมาณ 4ทุ่มกว่าๆคะ ดึกมากแล้ว หมอกลงหนามากบรรยากาศรอบตัวเรียกได้ว่าหนาวเหน็บคงเพราะออกำลังยืนมองเนินยาวข้างหน้าอยู่ก็ได้ เป็นเนินยาวที่ลาดชันที่เราเคยเร่งเครื่องขึ้นกันได้สบายๆแต่ตอนนี้ น้ำฝนได้เซาะทางจนกลายเป็นร่องลึก ออเลยเดินลงไปดูไลน์ ส่วนแม่เห็นแบบนั้นก็เกิดอาการกลัวเลย แม่บอกว่าไปได้เหรอลูก ออเลยบอกว่า เอาแบบนี้มั้ยแม่ แม่ลงเดินไปกับน้องพลอยนะ เดี๋ยวลูกขึ้นไปเอง แม่ก็เป็นห่วงออแต่เค้ามั่นใจว่าถ้าออบอกว่าออทำได้ออก็คงจะพิจารณาแล้ว แม่ลงเดินไปโดยที่พี่วิมาช่วยอุ้มน้องพลอย แม่บอกตอนนั้นแม่มึนหัวมากเพราะความดันขึ้นปรี๊ดๆด้วยความกังวลกลัวออจะเป็นอันตราย แต่ออก็ผ่านไปไดยที่ไม่มีปัญหา เลยมารับแม่ที่ยืนรออยู่แม่บอกว่าเหมือนปลดล๊อก พอขึ้นมานั่งบนรถปุ๊บความดันหายเป็นปลิดทิ้ง แถมยังมาอวยพรพี่วิกับนีใหญ่เลยว่ามาช่วยพยุงแม่ไว้ ..แม่ได้เจอโลกอีกใบของออแล้ว เป็นโลกใบใหม่สำหรับแม่ และเป็นใบที่ไม่เคยเก่าเลยของออ...โลกแห่งมิตรภาพ 
และใจดีอีกด้วย อิอิ อยากกินไรพี่วิมีโม๊ดดด
ส่วนขวดน้ำยอดข้าว(ซึ่งคุณหมอไม่ได้ห้าม)กะโซดานั้น พี่วิอุ้มมาหาออยังกะอุ้มเด็กทารกเลยคะ นี่ถ้าไม่ใช่เพื่อลุงปูเราไม่ทำขนาดนี้นะเนี่ย 
เด็กน้อยเขาช่างสรรหาคำพูดนะคะ 
ส่วนพี่ทีมจักรยานก็โดนทากกัดแบบไม่รู้ตัวเหมือนกัน ตื่นมาเลือดเลอะที่นอนหมดเลย 
แม่โดนที่หน้าแข้ง2ตัว ส่วนพี่โจ้โดนที่จั๊กกะแร้ 1ตัว เห็นแพ้จนบวมแดงและคันมาก เลือดอาบเสื้อเลยทีเดียว และมีคนนึงซึ่งไม่เคยธรรมดาเลยคือลุงปู 555 ทากมันกัดขาส่วนต้นของลุงปู เอ๊ะ ขารึเปล่าก็ไม่ทราบ แต่จากการชันสูตรคราบเลือดแล้ว เป็นตำแหน่งที่สุ่มเสี่ยงมากๆ 
