จาก อ็อดนกเงือก001
203.146.150.141
พุธที่ , 21/4/2547
เวลา : 13:57
อ่านแล้ว = 239 ครั้ง
|
ในงานสัมมนาเรื่อง 6 ปี คลิตี้กับปัญหาสารตะกั่วในลำน้ำสาธารณะ มีความคิดเห็นส่วนหนึ่งของกลุ่มเยาวชนที่ได้รับผลกระทบจากปัญหาสารตระกั่วในลำห้วยคลิตี้
.......ทุกคนคงรู้จักความเจ็บปวดใช่ไหม......
@พัชรี นาสวนกนก@
ทุกคนคงรู้น่ะค่ะว่าความเจ็บปวดนั้นเป็นอย่างไร แต่บางคนอาจไม่รู้ก็ได้ เช่น คนชั้นสูง คนรวย คนในหมู่บ้านของเรานั้นรู้จักเป็นอย่างดีและละเอียดมากด้วย เพราะพวกเรานั้นต้องเจ็บปวดกับน้ำที่มรสารตะกั่วตั้งแต่เด็ก.....ตอนฉันจำความได้ ฉันรู้สึกเกลียดคนปล่อยน้ำแร่มาก แต่ฉันจะทำอะไรได้มนเมื่อฉันเป็นเด็กตัวเล็กๆคนหนึ่ง ฉันอยากรู้ว่าเขาปล่อยน้ำแร่ตะกั่วลงในลำห้วยของเราทำไม
มันเป็นเรื่องยากเหมือนกันน่ะที่เราจะหลีกเหลี่ยงสารตะกั่วในห้วย คิดดูซิค่ะ บางครั้งน้ำประปาภูเขาไม่ไหล เราต้องไปดื่มและอาบน้ำในห้วยแทน ถ้าเราไม่ใช้น้ำในห้วยนี้ แล้วเราจะเอาน้ำที่ไหนดื่มกินมนเรื่องความเจ็บป่วยนี้เมื่อมีหมอมาช่วยกันรักษาคนในหมู่บ้าน ฉันดีใจมากและขอขอบคุณมากๆ
ที่ผ่านมาคนในหมู่บ้านต่อสู้เกี่ยวกับสารตะกั่วมามาก ฉันคิดว่าเราต้องต่อสู้กันไป เราต้องเรียกร้องค่าเสียหายและให้เขารู้สึกสำนึกเสียบ้าง มันคงจะสามารถแก้ปัญหาเรื่องสารตะกั่วในห้วยของเราได้
......ความสูญเสียที่เกิดขึ้นกับครอบครัวข้าพเจ้า......
@อนงค์ นาสวนสุวรรณ@
เมื่อมีการทำเหมืองแร่ขึ้นแล้วก็ปล่อยน้ำแร่ลงสู้ลำห้วยคลิตี้ทำให้ชาวบ้านทุกคนได้รับความเสียหายอย่างมาก และปัญหาที่เกิดขึ้นในครอบครัวของข้าพเจ้าก็คือ ควายที่ครอบครัวของข้าพเจ้าเลี้ยงไว้ ล้มตายเป็นจำนวน 10 ตัว ซึ่งเป็นควายที่ตัวใหญ่ๆทั้งนั้น
จากที่ควายตาย ได้สร้างความเดือดร้อนให้แก่ครอบครัวของข้าพเจ้ามาก เพราะตอนที่ควายยังไม่ตาย ถ้าจำเป็นต้องใช้เงิน ก็จะขายควายเหล่านี้แต่เมื่อควายตายหมดทำให้บ้านของข้าพเจ้าไม่มีควายซึ่งเป็นแหล่งเงินที่เก็บไว้ใช้ในยามจำเป็นได้อีกเลย ควายที่ตายไปก็ไม่ได้รับค่าทดแทนจากเหมืองแร่เลย ครอบครัวของข้าพเจ้าต้องเสียควายทั้งฝูงแบบฟรีๆโดยจะเรียกร้องอะไรก็ไม่ได้เพราะพวกเราเป็นชาวบ้านธรรมดา ส่วนเจ้าของเหมืองแร่มีอำนาจเหนือกว่า และมีชื่อเสียง ทำให้ครอบครังของข้าพเจ้าไม่กล้าเรียกร้อง และไม่ได้ค่าทดแทนจนถึงทุกวันนี้
หมายเหตุ : ขอขอบคุณเจ้าของบทความนี้ซึ่งคัดลอกมาจาก นสพ. มติชน คอลัมน์ คุณภาพชีวิต วันพุธที่ 21 เมษายน 2547
|
