WeekendHobby.com Enjoy It With Friends.. :)


พฤหัสบดี,21 พฤศจิกายน 2567

เรื่องเล่าคนตกปลา

ทุบไอ้สากที่สัพพะยื้อ

น้ำใจ

โฉมเอยโฉมงาม

แข่งขันตกปลาสัญจร#1

ปลายฝนต้นหนาว

แข่งขันตกปลาแสมสารครั้งที่#6

ลองเรือใหม่กับไต๋โก๊ะ

หูดำที่เกาะค้างคาว

ไปลุยโฉมงามกับไต๋น้อง

ยุทธการหักเขี้ยวอินทรี

สานสัมพันธ์คนตกปลาปี3

ปลายักษ์ในตำนาน

ราพาร่าพรางตัว

สานสัมพันธ์คนตกปลา ครั้งที่ 4

สานสัมพันธ์คนตกปลาปี 4

สานสัมพันธ์คนตกปลาปี5

ธิดาย่ำสวาท

กุเลาเกมส์คนวัยมันส์

เมษาพาเพลิน

น้ำใจ
ตราด 19-21 เมย. 45
มาอ่านคนที่

ผู้ร่วมทริพ 1.ชนบท 2.เสือปลาขี้เมา 3.ต้น Newell 4.หลิม 5.ตั้ม 6.หมูหยอง 7.โดม 8.มิ้น และ 9.ปิ๊ก

รูปหน้า1 | รูปหน้า2

กิติศัพท์ ของตี๋ใหญ่ โด่งดังเพียงใด เราทราบกันดี
และนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเราได้มีโอกาสใช้บริการของ ตี๋ใหญ่ เรือน้ำใจ
ไต๋หนุ่มรูปหล่อเมียสวย แห่งบ้านคลองน้ำเชี่ยว จังหวัดตราด

ท่าเรืออรุณี ตอนบ่าย 5 โมงเย็น เวลานี้มีนักตกปลาอยู่ 3-4 ก๊วน กำลังรอขนสัมภาระกระเป๋าเดินทาง พร้อมคันเบ็ดชุดคู่ใจ ขึ้นเรือ เด็กประเรือแต่ละลำ กุลีกุจอ ช่วยขนสัมภาระของนักตกปลาลงเรือกันอย่างโกลาหล เรือลำไหนที่ขนของเสร็จแล้ว ก็แล่นออกจากท่ามุ่งหน้าสู่ท้องทะเล ลึกทันที คงมีแต่กลุ่มของเราที่ยื่นเด๋อด๋า มองหาเด็กเรือสักคนก็ไม่เห็นมี ระหว่างที่แต่ละคนกำลังง้วนเงี่ยน อยู่นั้นก็มีเด็กรุ่นๆ คนหนึ่งเดินเข้ามาถามผมว่า "พี่ไปเรือใครครับ "
ผมตอบน้องคนนั้นไปว่า "ไปเรือตี๋ใหญ่ครับ ยังไม่เห็นใครสักคน ตี๋ใหญ่กับเด็กเรือไปไหนกันหมด น้องรู้มั๊ย" น้องคนเดิม ตอบมาว่า "เรือพึ่งจะกลับเข้าท่า เขาไปบ้านไปอาบน้ำและเอาเสื้อผ้ากันอยู่ เดี๋ยวผมช่วยขนของเรือก่อน" น้ำในคลองลดลงไปมาก จนหลังคาเรืออยู่ในระดับแนวเดียวกับพื้นของท่าเรือ เรือน้ำใจก็จอดลอยลำอยู่ด้านนอกสุด การขนของลงเรือ จึงเป็นไปอย่างยากลำบาก ทฤษฎีของกองทัพงูเห่า ถูกงัดออกมาใช้ การขนของ เป็นช่วงๆ ดูจะดีที่สุดในยามนี้ ... "อ้าวโว้ย พ่อรูปหล่อกระดอ ทองแดงทั้งหลาย ลงมาช่วยกันขนของลงเรือกันหน่อยโว้ย." ฝนกำลังตกปรอยๆ สมองเริ่มคิดไปไกล ถึงกลางทะเล ฝนเริ่มตกอย่างนี้ ข้างนอกกลางทะเล จะเป็นอย่างไร เมื่อเช้าฟังรายงานสภาพอากาศจาก กรมอุตุฯ ว่าให้ระวังพายุฤดูร้อนที่อาจจะก่อตัวเกิดขึ้นได้ทุกเวลา... " ช่างมันเถอะวะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด "

เวลาผ่านไปจนตะวันตกดิน เด็กเรือก็เริ่มจะทะยอยมาที่ละคนจนครบ ทั้ง 3 คน คงเหลือแต่ไต๋เรือ ที่ยังไม่มา น้ำจืดที่เติมลงถังไว้ตั้งแต่ตอนบ่าย 4 โมง ก็ยังไม่เต็มครบทั้ง 18 ถัง เหลืออีกตั้ง 4 ถัง พวกเราเริ่มจะอยู่กันไม่ติดที่ เดินไปก็เดินมา บ้างคนก็ บ่นกระป๊อดกระแปด "พี่ไต๋เบิลล์ชัวร์เลยพี่ นี่จะ 2 ทุ่มแล้วนะพี่ ไต๋ยังไม่ไปไหนเลย" "ยุงตราดก็กัดเจ็บเหมือนกัน เน๊อะ" ฮ่า! บ่นไป ก็ตบยุงไป ... ไต๋ก็ยังไม่มา สร้างความหงุดหงิดให้พวกเราหลายคน ชักจะไม่ได้การเสียแล้ว ต้องหาอะไรทำในระหว่างที่รอตี๋ใหญ่ "พี่เสือ โดม หลิมโว้ย ไปเอาเหล้ามากินซิวะ.....น้องมิ้น น้องมิ้น เปิดโรงเรียน เร๊ววว .." และกิจกรรม ย่อยๆ ก็ถูกตั้งขึ้นในตัวเก๋งเรือ แล้วเสียงตะโกนของพี่เสือ ก็ทำเอาผมสะดุ้ง เฮือก "เฮ้ยข้าวสาร ไม่ได้เอามาด้วยรึว่ะ" ตายห่า! ลืมเอาข้าวสารมาด้วยนี่หว่า นี่ยังโชคดีนะ ที่เจ้าอ้วนมันหิวข้าว มันหาข้าวมาต้มข้าวต้มกิน แต่มันหาข้าวสารไม่เจอ ต้องขอบคุณเจ้าอ้วนมัน ถ้ามันไม่หิว เรามีหวัง ไม่มีข้าวสารจะกรอกหม้อ กินกัน ชัวร์ .....

เรือแล่นออกจากท่าเรือ ลัดเลาะมาตามลำคลองน้ำเชี่ยว ความมืดปรกคลุมไปทั่วท้องน้ำ คงมีแสงไฟ นีออน จากบ้านเรือน พอให้รู้ว่านั้นเป็นฝั่งคลอง ไม่ใช่ลำน้ำ พอเรือแล่นมาถึง ป่าชายแลน เราเผ็งมองไปข้างหน้า แทบจะไม่เห็นอะไรเลย ความมืด กระจายไปทั่วบริเวณนี้แล้ว ตี๋ใหญ่เปิด GPS จับพิกัดแล่นเรือ นี่ถ้าไม่ชำนาญเส้นทางผมรับรองได้เลยว่า ต้องมีการขับเรือเสยฝั่ง แน่ ลำคลองที่คดเคี้ยวไปคดเคี้ยวมา ของลำน้ำเชี่ยว มันจะเอาอะไรได้...... "โครมมมม ครูดดดดดดดด" เอาแล้วไงเรือชนเข้ากับเสาโพงพาง ที่ชาวบ้านทำดักปลาไว้อย่างจัง เสาไม้ไผ่ครูดกาบเรือเป็นทางยาว เล่นเอาพวกเราตกใจ ขวัณกระเด็นหายไปพักใหญ่ เลยละ.... ตี๋ใหญ่เล่าให้เราฟังว่า วันหนึ่งคืนมืดๆ อย่างวันนี้แหละ มีลุงกับยาย 2 คนเอาเรือลำเล็กมาวางอวน ที่ปากคลองฝ่ายเมีย ก็กลัวว่าเรือที่วิ่งเข้าออกในคลองจะชน จึงใส่เสื้อสีขาว กะไว้ให้คนขับเรือมองเห็นจะได้ไม่ชนแก แต่ก็ไม่วายจะถูกเรือประมงลำใหญ่พุงเฉี่ยวเรือของตาลุงจนเรือลุงผลิกคว่ำ ลูกเรือลำที่ชน เข้าไปช่วยลุงกับยาย 2 คนนั้นขึ้นมาบนเรือ ปรากฎว่า หัวยายแตกเลือดอาบ เพราะโดนเรือชนหัว ส่วนลุงนั้นไม่เป็นไร...เสียงยายแกก็ต่อว่าไต๋เรือที่ขับเรือชนแกเป็นการใหญ่ "นี่ฉันอุตส่าห์ใส่เสื้อสีขาวมาแล้วนะ แกยังมองไม่เห็นมาชนฉันอีก" ปุ๊ดธ่อยาย ใครจะไปมองเห็น ถ้าเป็นสาวๆ ผิวขาวๆ มานั่งถอดเสื้อ ค่อยว่าไปอย่าง จริงม่ะ ฮ่า!

อีก15 นาที เราจะถึงหมายไดร์หมึกแล้ว วงรัมมี่ยังคงตั้งหน้าตั้งตาเล่นกันอย่างหน้ามืด ส่วนภายนอกเก๋งเรือ เด็กเรือต่างช่วยกันกางแขนไฟไดร์ มีแสงไฟจากเรือไดร์สว่างจ้า อยู่ข้างหน้าเราทาง 11 และ 1 นาฬิกา อยู่ 2 ลำ ตี๋ใหญ่ขับเรือเข้าระหว่างกลางเรือ 2 ลำนั้น ทิ้งระยะห่างไกลกันพอสมควร บรรดาผู้นิยมตกปลาหมึก ก็ลุกไปหยิบชุดสปิน ชุดเล็ก ผูกปลายสายด้วย โยทะกา สีขาว สำหรับตกปลาหมึก แล้วเลือกทำเลที่ คิดว่าเหมาะ ก่อนจะหย่อนโยทะกา ลงน้ำ "เย้ ได้แล้ว มิ้น มิ้นได้หมึกแล้ว" เจ้าต้นแสดงอาการดีใจออกนอกหน้า เมื่อยกปลาหมึกตัวขนาดเขืองขึ้นมาเป็นคนแรก ."วู้....ตัวใหญ่ดีวุ่ย ยังงี่ต้องเอาไปล่อไอ้เก๋าแล้ว" ... ฝูกปลาหมึกเริ่มเข้ามารุมล้อม เล่นไฟ มันว่ายฉวักเฉวี่ยน หลอกล่อ ปลาหัวแข็งที่เข้ามาตอมไฟ หมึกหอมบางตัวกำลังจับปลาหัวแข็งที่โชคร้าย ไว้เต็มหนวด นี่ละหนอวัฎจักรวงเวียนชีวิต ปลาใหญ่กินปลาเล็ก อย่างที่เขาว่ากันจริงๆ ขณะที่เรากำลังเพลิดเพลินกับการตกปลาหมึกอยู่นั้น ผมมองเห็นสิ่งมีชีวิตสิ่งหนึ่งมันกำลังพุงตรงเข้ามาหาเรือเราทางท้ายเรือด้านขวา พอมันเข้ามาใกล้กาบเรือ ผมจึงรู้ว่ามันเป็นปลากระโทงแทงตัวยาวเมตรกว่า มันว่ายน้ำพุ่งตรง เข้ามาทักทายเรา แสงไปทำให้เรามองเห็นมันได้อย่างชัดเจน มันสวยงามเกินกว่าที่เราจะตกมันเล่นเพื่อความสนุก ความกระสันต์ ปล่อยมันอยู่คู่ท้องทะเล ให้มันอวดโฉม อันสง่างามของมัน อย่างนี้ต่อไปดีกว่า มันว่ายมาจนชิดกาบเรือ แล้วก็จากไปในความมืด เวลาผ่านไปได้ 2 ชั่วโมงเศษ เราตกปลาหมึกได้ ประมาณ 70 ตัว หมึกแต่ละตัว ตัวใหญ่ๆ ทั้งนั้น

จวบจนเวลาล่วงมาถึงตี 2 ตี๋ใหญ่ลุกขึ้นมา สั่งลูกเรือทั้ง 3 คนให้ทำการเฉอวน ครั้งแรกเราได้หมึก ประมาณ 200 ตัว อะไรวะเนี่ย ! หมึกมันหายไปไหนหมด มันน่าจะได้กว่า 400 ตัวนะไต๋ ผมคุยกับตี๋ใหญ่ เมื่อเห็นหมึกที่ลอยขึ้นมาอยู่ในอวนเพียงน้อยนิด เมื่อเทียบกับ จำนวนที่มันมีอยู่ ตี๋ใหญ่บอกว่า "มันไม่ยอมขึ้น ตี 3 จะเฉอีกรอบ " ผมและน้องๆ 3-4 คน ก็เลยต้องมานั่งถ่างตาตกปลาหมึกต่อ เพื่อหาเหยื่อให้ได้มากๆ การออกเรือไปตกปลาที่หมายนอก ถ้ามีเหยื่อไม่มากพอ มันจะไม่คุ้มกับเวลาและ น้ำที่เสียไป ดังนั้นการจะออกไปหมายนอก เราต้องมีเหยื่อให้มากพอ การเฉอวนครั้งที่ 2 เราได้หมึกมากกว่าครั้งแรก ตอนนี้ในห้องขังเหยื่อเต็มไปด้วยปลาหมึก ไม่ต่ำกว่า 500 ตัว มันมากพอที่เราจะไปหมายนอก เรือน้ำใจถอนสมอ วิ่งเข้าสู่หมายกองหินทันที ทุกคนต่างจับจองที่เอนกายนอนพักผ่อนเอาแรง ในยามนี้ ขอให้มีพื้นที่ว่าง พอให้ซุกตัวลงไปนอนได้ก็เพียงพอแล้ว

[หน้าต่อไป] [กลับสู่เมนู]