Page 2
ตอน
....แค่เริ่มต้น ขวัญก็กระเจิงแล้ว....
เมื่อเรือมาจอดเทียบท่า
ซึ่งเป็นจังหวะ ที่น้ำลงแบบสุด ๆ ทำให้ การขนสัมภาระลงเรือเป็นไปอย่างยากลำบากมาก
พวกเราต้องช่วยกันขนข้าวของอย่างทุลักทุเล โดยการส่งต่อกันเป็นทอด ๆ เหมือนกับ
คนงานก่อสร้างส่งกระป๋องปูนในงานก่อสร้างยังไงยังงั้น กว่าจะขนสัมภาระ ลงเรือ
เสร็จ ก็เล่นเอา เหนื่อย หอบกันไปหลายคน....
พอเรือแล่นออกจากท่าเทียบเรือมุ่งหัวเรือฝ่าความมืด ออกไปยังจุดหมายข้างหน้าคือ
เกาะน้ำดอกไม้ ได้ไม่ทันไร เพียงแค่ไม่ถึง 2 นาทีหลังจากที่เรือแล่นออกจากท่าเทียบเรือ
ก็เล่นเอาพวกเราที่นั่งจับกลุ่มอยู่ทางหัวเรือ อกสั่นขวัญหายกันเป็นแถบ ๆ
เมื่อ กัปตันตี๋ ขับเรือฝ่าดงโป๊ะที่ชาวบ้านเอาไม้ไผ่มาปัก ๆ ไว้เพื่อหลอกล่อปลาให้หลงเข้ามาพังระเนระนาด
เสียงไม้ไผ่กระทบ กราบเรือ ดังโป๊ก ป๊าก ....พวกเราต่างกระโดดหลบลำไม้ไผ่กันจ้าละหวั่น
พี่ประสงค์ต้องรีบคว้าคันที่อุตสาห์นำออกมาปักไว้ในกระบอกปักคัน
ก่อนที่คันสุดรักจะโดนไม้ไผ่ตีเอา จนเรือแล่นผ่านแนวโป๊ะ พวกเราต่างหันกลับไปดูข้างหลัง
ที่เพิ่งแล่นผ่านมา โอ้...พระเจ้า ....ช่องเบ้อเริ่มเลย....โดนเจ้าของด่าตายโหง
แบบนี้....พวกเราชักไม่แน่ใจในตัวไต๋ คนนี้เข้าแล้ว ไม่แน่ใจว่าจะพาเราไปชนกับเรือสินค้า
หรือเรือเดินสมุทร ที่มีอยู่มากมายในท้องทะเลย่านนี้อีกหรือไม่ .....ผมต้องคอยปลอบใจเพื่อนร่วมเดินทางในครั้งด้วยคำพูดว่า
"ก็ลงเรือลำเดียวกันแล้วนี่"
ต่อหน้า
...3
[NEXT] [1]
[2] [3] [4] [5]
[6][menu]
|